Code Oranje

Het weerbericht op de Spaanse TV geeft een código naranja, een weerswaarschuwing af: code oranje, storm op til. Pas tegen de zonsondergang bleek hoe letterlijk de waarschuwing was. Buiten kleurde alles oranje, alsof je door een oranje bril keek. De oorzaak was een enorm wolkenpakket, dat aan de onderkant door de ondergaande zon werd beschenen en het oranje licht naar de aarde weerkaatste. Een indrukwekkend gezicht. Het begon enorm hard te waaien, maar de wolkenformatie bleef exact op dezelfde plek liggen en veranderde snel van geel naar rood. De foto's zijn binnen vijf minuten na elkaar genomen.

Twee uur later in Benissa was het hét gesprek onder de leerlingen Engels. Ze hadden vrijwel allemaal foto's gemaakt met hun mobiel en de resultaten werden met groot enthousiasme uitgewisseld. Het was duidelijk dat dit geen alledaags verschijnsel was geweest. Om tien uur 's avonds stormde het in Benissa (9 Bft) maar toen ik thuis aankwam was er nauwelijks sprake van wind. Aardig om nu eens een stormdepressie gezien te hebben in plaats van slechts te voelen. De temperatuur was trouwens hoog; ruim 17 graden rond middernacht.

Achterland

Zicht op het plaatsje Planes: de roodbruine gloed in het midden zijn de bladeren van kersenbomen

 Jullie denkien misschien: "Jee, wat blogt die Felix in één keer vaak. Heeft-ie soms niks beters te doen?" Nou, ik heb genoeg om handen: heb weer bijna de hele dag op de steiger gestaan en ik kan melden dat de schilderklus op een oor na gevild is. Al het houtwerk heb ik machinaal geschuurd en twee keer gebeitst, de muur opnieuw gesauced en de rejas, de tralies voor de ramen van de beide badkamers heb ik ontdaan van die truttige krulversiersels en daarna helemaal kaal gekrabd en in de forja-verf gezet, waardoor het er weer als smeedwerk uitziet. Maar tussendoor maken me we ook nog wel eens een uitstapje, zoals vorige week toen we het achterland ingingen richting Muro d'Alcoy, waar 's wereld beste olijfolie vandaan komt. En op zo'n tripje maak je wat foto's en die zijn soms wel de moeite waard om met jullie te delen via het blog. We wilden op deze mooie zonnige dag kijken of er nog ergens herfstkleuren te bewonderen waren.

het stuwmeer bij Beniarres

We reden via Orba richting Pego. Vlak voor Pego gaat er links een weg omhoog naar Val d'Ebo. Onderweg heb je een prachtig uitzicht op de Val de Laguart. Na Val d'Ebo en Margarida rijden we richting Planes maar nemen vervolgens de afslag naar Beniarres (CV711) en zo komen we bij het stuwmeer en rijden over de stuwdam linksaf richting Muro d'Alcoy en vandaar richting Planes (CV700) zodat we weer op de dezelfde weg terugkomen. Alleen 'duiken' we nu linksaf de val de Gallinera in om uiteindelijk weer in Pego aan te komen. Zo hebben we dus een achtje gedraaid. Het was niet de eerste keer dat we dit ritje maakten en het zal ook niet de laatste keer geweest zijn, want het achterland blijft ons fascineren.

Problemen, problemen.....

Nigel is terug en constateert tot zijn grote schrik dat er nog twee katten bij zijn gekomen.

"We hebben een probleem!" is het eerste wat Bernarda uitbrengt, als ik terugkom van een fietstocht van ruim 80 km. Op dat soort momenten zijn problemen wel het laatste waar ik op zit te wachten. En zeker als er over een kwartier twee families op de stoep staan, die bij ons komen lunchen. Maar het probleem blijkt slechts te bestaan uit een klein amandelratje, dat bovenop het gordijn zit te bibberen met vier likkebaardende katten, die beneden staan te wachten tot hij zijn evenwicht verliest. Uiteraard hebben ze geprobeerd in het gordijn te klimmen met als enig resultaat een verbogen ophangbeugel. Ik bevrijd Nigel vlug uit zijn benarde positie en laat hem ver achter in onze tuin weer los. Jammer voor hem, want buiten is het weer inmiddels een stuk onaangenamer geworden vergeleken bij een gezellige woonkamer waar de kachel snort en de CV inmiddels ook in werking is gesteld.
Even later arriveren Sergio en Magdalena, kort daarop gevolgd door Miguel met Abigaíl. Als ik vraag, wat het gezelschap wil drinken bij het eten, blijkt Sergio als enige vino rosado te willen. Tja, laten we dat nou net niet hebben, maar geen nood. Ik heb ervaring met dit soort probleempjes, want tijdens onze farewell-streetparty in Soest bleek de rosé ook eerder op dan ingeschat, waarop ik in de bijkeuken witte en rode wijn heb staan mixen tot een rosé, waar niemand van de gasten ook maar één aanmerking over maakte. Dus ook dit keer hetzelfde recept voor Sergio. Alles ging goed totdat hij na een paar slokken vroeg wat voor rosé dit was. Quasi onnozel vraag ik of er iets niet goed is. "Nee, nee prima", was het antwoord, "maar welke rosé is dit, ik vermoed een Don Simon?" Ik kon naar eer en geweten zeggen, dat het geen Don Simon was, eerder een Don Miguel. "Es un secreto de la casa", fluisterde ik, samenzweerderig knipoogend naar Bernarda, die inmiddels bijna onder tafel gleed van het lachen. Gelukkig kon ik daarna het gesprek een andere kant op sturen.
Toen de gasten waren vertrokken, zei ik tegen Bernarda dat we toch maar een paar flessen rosé in huis moesten halen. Zelf drinken we het zelden of nooit, vandaar. Toen Bernarda even later in de tasjes keek, die de visite voor ons had meegenomen, kwamen we helemaal niet meer bij: in beide tasjes zat een fles....rosé! Waarvan één Don Simon! Drie keer raden van wie die was.......

Piedras

als de pleisterlaag weg is, zie je dit

Een huis, dat is opgebouwd van natuursteen (piedras) heeft een aanzienlijk hogere status dan gepleisterde huizen om het simpele feit, dat het duurder is om te bouwen, maar dan heb je ook wat. Vrijwel iedereen vindt een natuurstenen huis mooier, rustieker en dat vind ik zelf ook. De ironie is, dat daar honderd jaar geleden heel anders over werd gedacht. Iemand van stand liet een huis bouwen van ladrillos (gebakken stenen) die naderhand werden afgepleisterd, terwijl het plebs er zelf met een kruiwagen op uit ging om natuurstenen te verzamelen. Die zijn immers gratis en liggen overal voor het oprapen. Om te verdoezelen dat je huis van rondslingerend puin was opgebouwd werden de muren nadien glad gepleisterd met kalkcementspecie en voorzien van een laag witkalk. Maar tijden veranderen en daarom hebben vele - vaak buitenlandse - huiseigenaren de inmiddels toch al hevig aangetaste en gescheurde pleisterlaag afgebikt en de zich daaronder bevindende natuurstenen muren netjes gevoegd met lichte voegspecie (witte cement met geel zand). Ramen en deuren worden rondom afgewerkt met mooie stuclijsten, die je zelf maakt of kant en klaar koopt bij gespecialiseerde bedrijven, zoals Celosias Levante SL in Benissa. En voilá, een prachtig opgeknapt rustiek huis is het resultaat; letterlijk door de kunst van het weglaten.

Jammer, alles is opnieuw gepleisterd

Naast het postkantoor was men onlangs ook bezig met de renovatie van een casa de pueblo, een dorpshuis. De oude, grijs uitgeslagen pleisterlaag lag reeds in de container en de natuurstenen voorgevel schitterde me tegemoet alsof hij net was opgebouwd. De pleisterlaag hecht namelijk nauwelijks aan de harde natuursteen maar heeft uiteraard wel het vuil van de afgelopen honderd jaar tegengehouden en dus zien de stenen eruit als nieuw, terwijl ze mogelijk al een paar miljoen jaar oud zijn!
Toen ik afgelopen vrijdag de post ophaalde constateerde ik tot mijn schrik, dat de natuurstenen muur inmiddels was voorzien van een nieuwe pleisterlaag. Jammer, jammer, maar dus wel origineel. Bij de buren hebben ze dat niet gedaan, misschien niet zo orgineel maar wel een stuk fraaier. Oordeel zelf maar.

De kunst van het weglaten: pleisterlaag wegbikken, voegen en desgewenst stuclijsten aanbrengen

Slecht weer verveelt nooit....

Font de Gel: minstens twee liter per seconde

Het is al een paar dagen goed mis met het weer hier aan de Costa Blanca. Het is ernstig bewolkt en er vallen serieuze hoeveelheden regen. Niet erg, water is hier altijd welkom. Wij redden ons wel met een brandend haardje, een lekker boek en een glaasje Soberano. Vanmorgen, dinsdag, leek het weer ietsje vriendelijker, dus wij erop uit om brandhout te halen in Murla. Na het omzagen van onze eigen amandelbomen hebben we weliswaar een aardig houtvoorraadje, maar dit hout moet eigenlijk minstens nog een jaar liggen om echt branddroog te worden. Dus daarom nog maar even een vrachtje opgehaald in de aanhanger en omdat we toch die richting uitgaan, rijden we ook maar meteen de berg op richting Fleix om water te tappen bij Font de Gel. Het was goed te zien, dat er inmiddels heel wat water gevallen is,

Regen? Dan de 'studio' in!

want het water spoot met volle kracht uit de bronzen uitloop. Een fles van 8 liter is in luttele seconden vol. Dat schiet lekker op. Thuisgekomen was ik net klaar met het opstapelen van het ingeslagen hout in ons overdekte voorportaal toen het stevig begon te gieten. Kwestie van timing, zullen we maar zeggen. Goed weer voor binnenactiviteiten, zoals het digitaliseren van mijn vinyl platencollectie. Het is veel meer werk dan de fabrikant van de USB-pickup doet voorkomen, maar ik heb geen deadline. Veel platen zijn live-optredens, waarbij de bijgeleverde software de overgangen tussen de verschillende nummers niet herkent. Dat moet dan achteraf allemaal handmatig geknipt en vervolgens netjes in- en uitgefade worden in een audiolab-achtige applicatie. En dan zoveel mogelijk informatie toevoegen in i-Tunes. Buiten staat een steiger, die ik vorige week heb opgehaald om de achterkant van het huis te schilderen. Dat is voorlopig met dit weer niet aan de orde, maar vervelen hoef ik me dus niet. Dat doen de poezen wel, want die willen natuurlijk overdag het liefst buiten spelen. Dinky lijkt zich inmiddels over Felix te ontfermen. Ze likt hem soms helemaal af om hem daarna een paar kletsen om z'n oren te geven. Kattengedrag laat zich lastig duiden, maar zolang Felix het allemaal goed vindt, vinden wij het ook best.

Tanken zonder te betalen

En dat zonder de Guardia Civil achter je aan te krijgen. Deze unieke ervaring viel mij vandaag ten deel. Wat was het geval? Ik kreeg een paar weken geleden een e-mail van Shell met een waardebon van € 5, te besteden bij een Shellpomp naar keuze. In de voorwaarden stond wel, dat het de pomphouder vrij stond om niet aan de aktie mee te doen. Vanmorgen moest ik richting Ondarra dus kwam ik langs een Shellpomp. Bijna € 1,33 per liter gewone diesel, haast Hollandse prijzen. Ik parkeerde alvast voor de pomp maar ging voor het tanken eerst even checken of deze pomphouder meedeed aan de aktie. Zo niet, dan ga ik gewoon weer. Hij bekeek de uitgeprinte waardebon nauwgezet. Het was overduidelijk dat hij er nog niet eerder een onder ogen had gehad, dus ik vreesde al een afwijzende reactie. Maar nee hoor, hij toetste het nummer van de waardebon in op een soort creditcardmachientje en even later rolde er een betalingsbewijs voor € 5 uit. De man bedankte vriendelijk toen ik de shop verliet, hetgeen me enigszins bevreemde omdat ik nog moest tanken. Toen de slang in de tank hing, viel bij mij het kwartje: hij had de pomp al geprogrammeerd op € 5 diesel, dus na 30 seconden kon de dop er weer op. Straks dan maar even volgooien bij de BP in Benissa. Wat zal Shell blij zijn met zulke a-commerciële franchisenemers. Volgende keer in de voorwaarden opnemen: korting geldt alleen bij een tankbeurt van minstens 20 liter. Ach weet je wat, morgen moet ik toevallig weer die kant op. Gooi ik 'm dan alsnog vol.
 

De kachel gaat nu elke avond aan. Hoewel het overdag nog steeds een graad of twintig wordt, koelt het 's avonds flink af. Felix heeft al ontdekt waar hij zonder risico toch lekker warm kan liggen. Het Windows fotoprogramma heeft een 'rode ogen' optie, maar ja, die werkt dus niet bij gele ogen.....

Grama Awards

aan de pluk aan de voet van de Peñon de Ifach

...en nog 934 te gaan.....

een van de overlevers van 2010

en nu nog wat hemelwater

Als er iemand in aanmerking komt voor de Grama Awards 2011 zijn wij het wel. Na een nagenoeg mislukte poging vorig jaar, waarbij we honderden stekken hebben geplant, zijn we opnieuw bezig ons gazon te voorzien van Grama of - in de volksmond - Olifantengras. Een dergelijke vasthoudendheid dient beloont, dus óp met die Award! Grama is volgens de boekjes de meest geschikte grassoort voor hier. Het is haast onuitroeibaar, kan goed tegen droogte en geeft onkruid geen kans. Hoewel je het ook kan zaaien, werd ons geadviseerd om stekken in de grond te steken, ongeveer 20 per m2. Ons gazonnetje is zo'n 80 m2 dus tel uit je werk. Met twee grote vuilniszakken vol met stekken gingen we vol goede moed aan de slag. Die stekken zijn eigenlijk de uitlopers van een Gramaplant. Zo'n sliert knip je in stukjes van ca. 10 cm. en dat is dan de stek, want op zo'n stukje zitten 3 à 4 knopen, die moeten gaan wortelen. Hoe het ook zij, het werd een flop. Van de meer dan 1000 stekken zijn er misschien 20 of 30 aangegaan. En veruit de meesten langs de rand van het terras, waar bij regen veel water blijft staan. Water lijkt dan ook de bepalende succesfactor.
Toen we een paar weken geleden in Calpe met Jan en Nora langs de boulevard bij de Peñon wandelden, zagen we een groot gazon Grama. Aan de randen groeiden loten kansloos over de bestrating. Op dat moment namen we het besluit om de exercitie van vorig jaar nog eens over te doen. Eergisteren hebben we Rob en Arlène helpen verhuizen naar hun nieuwe appartement in Calpe en meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt een vuilniszak Gramaloten te 'oogsten'. En vandaag zijn we begonnen om ze te planten. Dit keer doen we eerst wat potgrond vermengd met humus in het plantgat en dan de stek erin. Het is 20° en er komt weer regen aan, dus dat komt goed uit, hoewel de omstandigheden vorig jaar nagenoeg identiek waren. Ach, laat ze ook maar even wachten met die Grama Award: als het weer niks wordt nemen we kunstgras of asfalteren we de boel!

water naar de zee

Na twee etmalen vrijwel onafgebroken regen, waarbij zo'n 200 mm naar beneden kwam, is het vandaag, zondag, voorlopig droog gebleven. Af en toe piept zowaar een zonnestraaltje door het nog steeds zware wolkendek. De temperatuur is nog steeds prima, zo'n 20 graden. Tijd om even naar beneden te lopen om de rivier van dichtbij te bewonderen. Je hoort hem hierboven ruisen, maar bomen onttrekken de Rio Jalón aan het gezicht. Het is een fascinerend gezicht om het resultaat van de Gota Fria zo masaal aan je voorbij te zien trekken, via Gata de Gorgos naar Javea, waar het uiteindelijk in zee stroomt. In feite verloren water, want nadat eerste de grond zich verzadigd heeft, is het het overtollige water, dat via de vele riviertjes in zee terecht komt. En dan de schade die het kan aanrichten. Vorige week is nog een bejaard echtpaar verdronken op een markt in Cala de Finestrat bij Benidorm. De markt bevond zich in een - tot op dat moment - droge rivierbedding. Een hevige regenbui veranderde het marktterrein in luttele seconden in een woeste rivier met alle trieste gevolgen van dien. Er circuleren filmpjes op YouTube waar je diezelfde Rio Jalon (zoekwoord!) in een hele andere omvang ziet, compleet met auto's die de kortste weg naar Javea hebben genomen. Dan toch maar liever zoals nu, getuige mijn eigen filmpje van hedenmorgen.

hangen op de bank

met bakken tegelijk....

Ober, het regent in m'n glas!

Dat is wat je doet als aan de Costa Blanca de Gota Fría, de jaarlijkse moesson, uitbreekt. Doorgaans in oktober en voor de duur van drie of vier dagen. Gisteren (vrijdag) regende het al vrijwel onafgebroken en vandaag is het écht nog geen seconde droog geweest. En de hoeveelheden regenwater liegen er niet om: het glas is al twee keer leeggegooid en zit nu al weer half vol, dus zo'n 150 mm hebben we inmiddels al over ons heen gehad en er komt nog meer aan. Heerlijk! De stuwmeren stonden vorige week op een bedenkelijk laag niveau, uit de watertappunten kwam nog slechts het spreekwoordelijke pisstraaltje. Dat moet inmiddels een stuk verbeterd zijn. Hoewel je met dit noodweer niet naar buiten kunt, hebben we geen verlet met een iPod vol muziek (de satellietontvangst laat het namelijk ook geregeld afweten), een harde schijf vol films en series en het nodige leesvoer. Het nieuwe kacheltje snort er vrolijk op los en de houtvoorraad is in ieder geval toereikend tot eind volgende week. Hangen op de bank dus en dat blijkt ook het credo van de katten. Zoals jullie zien is er al sprake van enige toenadering tussen Felix en Dinky, even later zal Felix zelfs tegen haar aan gaan liggen. Dinky blaast en haalt uit, maar dat kan Felix niet ontmoedigen; hij ploft gewoon tegen haar aan en Dinky vindt het daarna ook wel  best. Kiddy houdt zich meer afzijdig en ligt aan de andere kant op de leuning. One happy family of - in het spaans - una familia feliz...

If you can't beat'm.....join them!

Herfst

voor het eerst aan

Het weer is al een paar dagen niet meer je dat, maar vandaag lijkt de herfst echt te zijn begonnen. De zon laat zich niet meer zien, het waait flink, af en toe regent het en de temperatuur stokt bij 20°. Koud dus. Ja, Hollanders en Vlamingen, dat is koud. Want als je langere tijd in Spanje woont gaat de hypothalamus, je inwendige thermostaatje, zich aanpassen. We herinneren ons nog hoe we iedereen uitlachten toen we hier in december 2007 neerstreken en gewoon in onze zomerkleren rondliepen. Wat een aanstellers, die expats met hun dikke truien aan. Maar nu zijn we zelf letterlijk geacclimatiseerd. Want samen besloten we dat de kachel aan moest. De kachel, die we begin augustus hadden gekocht, toen we met de auto naar Nederland waren geweest. Er zijn hier in Spanje ook best wel veel kachelwinkels, maar er is toch beduidend minder keus dan in Nederland, omdat de echte noodzaak hier natuurlijk minder groot is. De SAEY staat dus al sinds begin augustus ongebruikt in de kamer, maar vandaag ging de fik erin, terwijl Bernarda met SonnyBoy op de bank zit. Wat een goed boek is dat trouwens! De informatie rondom de gelijknamige film hadden mij niet bepaald happig gemaakt, maar het boek is écht een aanrader;  non-fictie, die leest als een spannende roman. Felix en Pipa hebben afgelopen zaterdag van 10:30u tot 14:00 u in een kooitje bij Dierenzaak Faula voor de deur gestaan. Eigenaresse Tania had in Spaans en Engels een

de geur van verse koffie moet je er even zelf bij denken...

bordje opgehangen, dat de poesjes een goed tehuis zochten en voor een donatie aan de poezenopvang meemochten. Tot mijn grote opluchting - en verwondering daarover -waren ze er nog toen we om twee uur terugkwamen. Het was duidelijk: die twee gaan niet zo maar meer weg. Vanaf die dag 'wonen ze boven' tot groot verdriet van Kiddy en Dinky. Dat zal op den duur wel loslopen, hopen we maar.

el dia de la bici

vlnr José, José en Pasqual

Gisteravond kreeg ik een sms-je van fietsclub Jalon, dat er vandaag in verband met de dag van de fiets, niet werd gefietst. (Logisch, de dag van de arbeid is immers ook een vrije dag). Voor mij maakte het weinig uit; zoals ik had geschreven, was ik vorige week al met de fietsclub van Alcalali op pad en vanmorgen stonden dezelfde zeven personen weer aan de start voor een tocht naar Benimassot, voor mij uit en thuis 80 km, voor de Alcalalirianen 15 km minder. Onderweg heb ik Pasqual natuurlijk verder uitgehoord over de Juez de Paz, de vredesrechter. Het is inderdaad een officiële functie, die in elk dorp wordt vervuld. Dus ook Lliber heeft een Juez de Paz. Wie dat is wist Pasqual niet. De zaken, waarbij hij als rechter optreedt, zijn conflicten tussen buren over grondgebieden, weggetjes en dat soort dingen. Als partijen er met de vredesrechter niet uitkomen wordt de zaak doorverwezen naar de rechtbank in Denia.Na de almuerzo in de favoriete bar van Edwin en Cokky gaat het clubje nog even de belendende speeltuin in. Ik verbaas me over de klimcapaciteiten van Cesar, de voorzitter van de club. Met zijn 135 kg (!) komt hij toch overal redelijk makkelijk boven, al is het maar de glijbaan. Hij heeft veel gevoel voor humor en daalt op zijn Canondale als een kanonskogel, luid roepend dat dalen hem toch beter afgaat dan klimmen.

vlnr: José, Paco, ik, José, Miguel. op de trap Sole en Cesar

Natuurlijk worden er geen toespelingen gemaakt op zijn gewicht, zoals op de foto te zien is......

plasje

jammie, jammie...lekker vies water....

Ik had eerder al eens geschreven over het plasje op ons terras, dat we elke dag bijvullen omdat de vogels er drinken en badderen. Ook onze katten drinken eruit, tot grote ergernis van de vogels. Naast de mussen en de putters, komen er de laatste tijd veel tortelduiven op af. Toen ik me vanmorgen in de naya installeerde om deze blog te schrijven, was liet Dinky zich net vollopen, terwijl een drietal tortels met ongeduldige koppies op een paar meter afstand stonden toe te kijken. Jammer, dat ik dan geen camera bij de hand heb, want die momenten zijn ook zo weer voorbij. Zoals het moment gisteren, toen Dinky bijna van het dak van de buitenkeuken viel.  Ze ligt daar vaker op het uiteinde van een dakspant om tenslotte luid mauwend onze aandacht te vragen omdat ze er op haar manier niet meer af kan (of durft). In het begin haalde ik snel een trap om haar te bevrijden, maar tegenwoordig passen we gewoon de Koelewijnmethode* toe. Zo ook gisterenmorgen. Maar toen ging het bijna mis. Dinky maakte een verkeerde manoeuvre, viel van de balk maar kon nog de net haar beide voorklauwen in de zijkant van de balk slaan.
En daar hing Epke dan te bungelen, twee meter boven de grond. Blijkbaar had ze geen zin in een afsprong met dubbele schroef, want na even zo gehangen te hebben trok ze zich, omhoog klauwend op en klom weer bovenop de balk. Daarna was ze duidelijk wel even uit haar doen maar dat was snel weer voorbij. Een paar dagen terug lag ze in het galmgat van onze poort. Om daarin te komen moet ze wel anderhalve meter omhoog springen. Ik had mijn mobiel bij de hand, dus ik zou wel even een foto schieten van Quasimodo. Toen ik afdrukte lag ze er nog gewoon in.......



*kom van dat dak af! waarschuw niet meer...!

Stranddag

El Portet

Vandaag zijn we eens lekker naar het strand gegaan. Als je dat niet gewoon plant, komt er meestal niet van, dus gisteren stelde ik Bernarda voor om vandaag eens lekker naar El Portet (Moraira) te gaan. Een beetje vroeg weg, ligstoeltjes, parasols en een paar krantjes mee. De zee is kalm als een meer, het strand is nog vrijwel leeg als we om half elf neerstrijken in het warme zand. Het zeewater is nog een graad of 25, dus geen enkele belemmering om er lang en ver in te gaan. Met een camera in de opgeheven arm, want het is weer eens wat anders om het strand vanuit het water vast te leggen. De Panasonic Panoramastitch maakt er meteen een tropisch eiland van, maar degenen, die er waren, weten dat El Portet een baai is. Leuk effect, hè, zo'n panorama. Veel stichtelijks is er niet te melden van zo'n dagje ledigheid, maar nu het nog kan doen we het gewoon. En aangezien de weersverwachting nog een week alleen maar zon voorspelt, kan het maar

Bedje, parasol erboven en krantje bij de hand, que bueno!

zo zijn, dat we het nog een keertje doen. De kleine poesjes zijn wel lang alleen geweest, maar toen we om vier uur thuis kwamen hebben ze nog een paar uur buiten kunnen ravotten. We hebben inmiddels de hoop opgegeven, dat we nog een goed tehuis voor ze vinden en hebben ons er min of meer bij neergelegd, dat ze bij ons blijven. We hebben de namen al aangepast Pipo en Pipa zit te dicht bij elkaar, dus Pipa blijft Pipa, maar Pipo heet vanaf vandaag.......FELIX!

zonsopkomst

zie de maan schijnt door de palmboom

Voor de vijfde dag in successie komt de zon op aan een onbewolkte hemel en ook gedurende de dag is er geen wolk te zien. Niet dat een paar wolkjes van wezenlijke invloed zijn, maar zo'n lange periode van een absoluut heldere hemel is toch wel bijzonder. De zon op deze foto is trouwens de maan, die op het punt staat in het westen onder te gaan. Het belooft weer een mooie dag te worden, vooral ook omdat Bernarda vanmiddag terugkomt. Ik moet om 14:30 u. op vliegveld El Altet (Alicante) zijn om haar op te halen. Op weg daarheen ga ik eerst naar Calpe om op het gemeentehuis een parkeerbon te betalen, die ik afgelopen zaterdag onder mijn ruitenwisser vond. Ik parkeer nu op nagenoeg dezelfde plek en dezelfde tijd en gooi een euro in de meter. Het bonnetje geeft aan dat ik tot de volgende morgen 10:45u mag blijven staan. Geen hond, die er met dit soort parkeertarieven over peinst om 'zwart' te parkeren, maar vergeetachtigheid heeft zijn prijs. Ik ben benieuwd welke prijs, maar als ik bij het gemeentehuis aankom is alles donker. In tegenstelling tot de openingstijden op de deur, is het stadhuis gesloten. Mooie boel! Dan maar meteen door naar Alicante. Onderweg zie ik in Altea verschillende leden van de Guardia Civil in authentiek uniform lopen met vrouw aan de arm. Zeker familiedag vandaag, denk ik nog. In Alicante wil ik langs bij de Jefetura (hoofdkantoor) van Guardia Civil Trafico (verkeerspolitie) om te vragen of er soms nog boetes open staan voor mij. Op mijn kentekenbewijs staat namelijk alleen het huisadres en daar wordt geen post bezorgd. Dus boetes worden niet bezorgd. Maar als je niet op tijd betaald wordt de boete verdubbeld, en verdubbeld, en verdubbeld. Ik ken dergelijke verhalen, maar ook dat Trafico zich bij incassoproblemen tot de Suma (administratiekantoor, dat ten behoeve van gemeentes belastingen int, zoals IBI, de Spaanse OZB, afvalheffing en houderschapsbelasting) zou wenden om het adres te vragen van de 'houder' van een bepaald kenteken. En de Suma gebruikt wél mijn postbus als correspondentieadres. Er is een private site, waar je kunt checken of je boetes hebt uitstaan, maar dat is oncontroleerbaar. Ik heb al eens geïnformeerd bij het Trafico-kantoor in Benissa, maar die kan dat - vreemd genoeg - niet nakijken.De systemen zijn niet gekoppeld.

je moet maar durven in zo'n 'pakkie

De enige manier om er achter te komen is naar Alicante te gaan. Ik had van te voren het adres opgezocht en in mijn Tom-Tom geklopt. Toen ik het adres tot op enkele honderden meters was genaderd viel de satellietontvangst uit. Toen ik weer contact had met generzijde was ik alweer een kilometer te ver, maar Dolores leidde me keurig via allerlei nauwe straatjes terug totdat de ontvangst andermaal uitviel. En dat ging nog een paar keer zo, totdat ik mijn auto maar ergens parkeerde. Echt ver kon het niet zijn. Ik vroeg een passerende mevrouw naar het adres; het was inderdaad om de hoek. "Ik moet bij Trafico zijn", zei ik opgelucht tegen haar. "Ja, dat is daar inderdaad, maar nu niet open, want vandaag is het fiesta." Zuchtend stapte ik weer in en reed naar het vliegveld. Bernarda's vlucht was op tijd geland. Gelukkig nog iets dat volgens plan verloopt. En misschien heb ik wel helemaal geen boetes openstaan.

nieuwe fietsclub

v.l.n.r. Pasqual, Miguel, Cesar (met badmuts), José, onbekend, Sole, onbekend

Het kostte vanmorgen nog meer moeite dan anders om om 6:30u op te staan. Het is hier dan nog aardedonker en koud buiten. Bovendien stond ik nu al twee keer helemaal alleen om 8:00u in Jalon zonder dat de voorzitter (of wie dan ook) de moeite neemt om van te voren te melden, dat er niet gefietst wordt, terwijl ik wel regelmatig sms-jes krijg als er weer vergaderd moet worden, zoals a.s. dinsdag over de aan te schaffen fietskleding. Mwahhh. Toch maar de stoute fietsschoenen aangetrokken en naar het verzamelpunt gegaan. En wederom niemand. Bernarda heeft er een hekel aan als ik alleen fiets, wat niet onredelijk is want op veel plaatsen is geen gsm-bereik, dus als je in je uppie een keer goed onderuit gaat, kun je vaak niet eens om hulp bellen (als je daar al nog toe in staat bent...). Maar ik ben niet voor niks zo vroeg uit mijn nestje gestapt, dus toch maar even een veilig rondje fietsen. Bij Bar La Creu stond de fietsclub van Alcalali nog gezellig te kletsen. Zij waren laat, want ook zij vertrekken normaal om 8:00 en inmiddels was het al tien over. Ik vroeg of ik met hun mee mocht fietsen. Natuurlijk mocht dat. De meeste kende ik al, omdat we elkaar af en toe bij de almuerzo tegenkwamen. Op een bijzondere man na, Pasqual, waarover later meer. We fietsen richting Vall de Gallinera en zullen in Adsubia almuerzo gebruiken. Twee fietsers, Cesar en Sole, nemen een verkorte route; ik rijdt met de andere vier José, José, Miguel en Pasqual via Benigembla en later nog een stuk voorbij Adsubia om tenslotte om te keren en als voltallige groep samen te komen bij een bar/restaurant in Adsubia. Alleen jonge José rijdt in z'n eentje (nee, niet in een 2CV maar op zijn racefiets...) door om een flinke ronde van 110 km te rijden via Planes en Castells. Tijdens de almuerzo schuiven nog twee gasten aan uit - volgens hun fietskleding - Beniarfull. Op de terugweg praat ik met de eerder genoemde Pasqual. Hij is boer en een jaar of vijftig, schat ik. Een grote, sterke vent met een buitengewoon vriendelijke uitstraling. Hij vertelde, dat hij een tijd niet had gefietst, omdat hij moest werken. Werken op zondagmorgen? Wat voor soort werk doe je dan. Hij vertelt, dat hij zijn bejaarde ouders verzorgt, eten koken, schoonmaken e.d. Door de weeks is er een hulp, maar niet in het weekend. Kijk, daar neem ik nou mijn fietshelm diep voor af. Sinds september is er ook in het weekend hulp, dus nu kan hij weer eens op de fiets klimmen. In het gesprek kwam verder naar voren, dat hij naast zijn agrarische werkzaamheden en de zorg voor zijn bejaarde ouders, nog een functie vervult: rechter. Rechter? In Denia? Nee, in Alcalali: Juez de Paz, vredesrechter. Hij legt uit, dat als er problemen zijn in het dorp, waar men niet samen uitkomt, Pasqual als een soort mediator probeert de zaak op te lossen. Ik kan me goed voorstellen, waarom ze hem daarvoor uitgekozen hebben. Ik heb zo'n idee, dat ik over het thema Juez de Paz nog wel eens vaker zal schrijven. Heeft elk dorp zo iemand? Is het wettelijk erkend? Allemaal vragen, waar ik het antwoord op wil weten. En dat ik Pasqual nog vaker zal spreken, ligt voor de hand, want ik heb aan Cesar, de voorzitter van de club, gevraagd of ik lid kon worden. CC Alcalali heeft elke zondag minimaal 4 leden die klaar staan om een rondje te fietsen. Ik denk, dat ik volgende week zondag weer wat makkelijker mijn bed uit kom, al moet ik zelfs nog een kwartiertje eerder opstaan om op tijd bij Bar La Creu in Alcalali te staan.

schokkende beelden

twee seconden later zijn de rollen omgedraaid

Ik was vanmorgen even in Calpe om naar het mogelijk toekomstige appartement van Rob en Arlene te kijken. Tijdens het wachten in de lobby van Sol y Mar, pakte Rob de zaterdaguitgave van El Mundo van de leestafel en liet me vervolgens de voorpagina zien, waarop een grote kleurenfoto stond afgedrukt van een stier, die wraak nam op zijn belager. In Spanje zijn ze niet kinderachtig met het tonen van beelden uit de actualiteit, zoals bij verkeersongelukken of rampen.

Volledig bij kennis schreeuwt Padilla het uit

Dat bleek ook bij deze foto, waarop te zien was, hoe de hoorn van de stier achter het linkeroor van de torero diens schedel binnen drong en daarbij de oogbol uit de kas werd gedruk. Eet u smakelijk. Sneu voor die Juan José Padilla, maar als je dat meedogenloze porem ziet, waarmee hij op het punt staat twee banderillas in de nekspier van de stier te stoten, bemerk ik als dierenvriend dat er toch gemengde gevoelens bij me opkomen. Padilla is er nog - in tegenstelling tot de stier - relatief goed vanaf gekomen, hoewel de prognose voor het behoud van het linkeroog niet goed is. Voor degene die de echte ransige plaatjes willen zien (er staat zelfs een filmpje bij) klik hier.

ouwe knarren

ergens tussen Bocairent en Alcoy

 "Jij rijdt, want ik heb er al 2100 km opzitten," zegt Rob, de schoonvader van mijn zoon en geeft me de sleutel van zijn Mazda MX5. Hij is samen met Arlene, de moeder van mijn schoondochter, met deze spider helemaal uit Nederland gekomen om voor onbepaalde tijd in Spanje te blijven. Met de funcar omdat die hier beter tot zijn recht komt dan in Nederland, zeker in de komende maanden. En waar kun je je met zo'n ding beter uitleven dan op de schitterende kronkelwegen in het Spaanse achterland. De kap is al neer als hij op de afgesproken tijd bij ons huis aankomt om een dagje te touren. Het is prachtig najaarsweer, niet al te heet en met een iets gesluierde zon op de iets kalende bollen rijden we richting Jalon. Ik pak de fietsroute langs Orba naar Pego en zo richting Vall de Gallinera, de kersenvallei. Ik wilde eigenlijk koffiedrinken in Benissivá maar precies voor het terras, waar we regelmatig met de fietsclub zitten, waren ze met grof geweld en veel lawaai met de weg bezig, dus dan maar een dorpje verderop.Vervolgens door naar Bocairent, waar we zouden lunchen bij l'Estació, het sfeervolle en betaalbare hotel/restaurant van Mats Lodder.

"Had ik nou maar niks gezegd..."

Al rijdend begint Rob me te manen, dat ik wel met wat meer gas door de bochten mag, omdat het mij toch niet zou lukken om hem achterstevoren te krijgen. En zo ging het langzaam maar zeker steeds venijniger, waarbij ik de keren kon tellen dat mijn Peugeootje met dezelfde snelheid al lang over de vangrail was gehuppeld. Zo'n laag ding met achterwiel aandrijving is echt niet uit de koers te krijgen. De enige beperking is je maag. Met al dat vrolijke gejakker ben ik natuurlijk weer eens de afslag naar Beniarrés voorbijgeknort, dus dan maar op goed geluk via Muro d'Alcoy naar Alfafara, wat mij vaag bekend voorkwam. Inderdaad, als je van Ontinyent naar Bocairent rijdt kom je aan afslag tegen naar Alfafara en zo kwamen we op goed geluk precies bij die afslag uit en zaten we vijf minuten later in de leeszaal van l'Estació achter een biertje te wachten tot we aan tafel konden.

Na een voortreffelijke warme lunch zijn we via Alcoy, Gorga, Castells, Taberna over de Col de Rates weer huiswaarts gekeerd. Onderweg moest ik natuurlijk nog wel even wat fotootjes maken. Bellen met je mobieltje mag niet achter het stuur, maar over fotograferen met zo'n ding wordt niet gesproken. Om 18:00 u waren de jongens uitgespeeld. Ik heb nog enige tijd een wee gevoel in de maag gehouden, maar had dit avontuur niet graag willen missen.

Reageren kan nu!

Het reageren op mijn blogs bleek niet te lukken, tenzij je een gmail account hebt. Na enig zoeken ben ik er uit: een instelling stond verkeerd. Nu kan iedereen zelfs anoniem reageren. Onderaan het blogbericht vind je de link laat reactie achter. Als je erop klikt, krijg je een pop-up venster waar je naast je reactie je naam kunt opgeven of - zo je wil - anoniem kunt reageren. Verder wijst het de weg vanzelf.

Dinky diep in dromenland

Het was vandaag superweer en dat blijft voorlopig zo. De poezen houden van dit weer. Het is niet meer zo verzengend heet, dus een tukkie in de zon behoort weer tot de mogelijkheden. De twee kittens laten we af en toe even buiten snuffelen. Dinky komt af en toe nieuwsgierig kijken maar lijkt doodsbang voor ze. Ze zetten dan ook al een hoog ruggetje op en dat maakt indruk, zelfs op zo'n brutaal straatkatje als Dinky.

Misschien gaat Pipa naar Nederland. Via Sam en Kiek heeft zich iemand gemeld, die het vrouwtje wel wil hebben. Bernarda is intussen bezig uit te vogelen, wat er allemaal moet gebeuren. Inentingen, chippen, kattenpaspoort, luchtvaartmaatschappijen, die huisdieren onder voorwaarden meenemen, zoals Transavia en Vueling, etc. Toen Pipa het hoorde sprong ze gat in de lucht; haar broertje Pipo denkt het er het zijne van.

foto: Nicole Edelkoort

De zomer voorbij

zonsopkomst met onweerswolken

Als je een paar jaar in Spanje woont, ga je vanzelf patronen ontdekken in de overgang van het ene seizoen naar het andere. Zo valt het me op, dat de overgang van zomer naar winter in stappen plaatsvindt. In principe is het hier het hele jaar door mooi weer, maar uiteraard is het hier ook 's winters aanzienlijk kouder dan in de zomer. In plaats van een geleidelijke daling van de temperatuur bemerk ik dat het trapsgewijs gaat. Als het een paar dagen slecht is geweest, herstelt het weer zich wel maar de temperatuur blijft definitief achter. We zitten op dit moment ook in een mindere periode, hoewel het gisteren overdag heerlijk rustig nazomerweer was en pas 's avond opnieuw begon te regenen. Vanaf maandag wordt het weer mooi, maar de temperatuur heeft dan definitief opnieuw een stapje terug gedaan.

alle zwaluwen verzamuluuuhhhhh!!!

De zwaluwen lijken het ook voor gezien te houden. Zij zijn zich op dit moment aan het groeperen voor de trek naar het zuiden.

erfenis van de Moren: de granaatap

De granaatappelboom geeft dit jaar een flinke oogst. We moeten ons nog verdiepen in de manier, waarop we de tientallen vruchten het best kunt consumeren, want handgranaatappels zijn het bepaald niet. Dus als iemand een tip heeft....?




De baugainvillea heeft zich goed hersteld, nadat zij de afgelopen winter volledig bevroren leek te zijn (bladeren werden bruin, veel dood hout, dus op goed geluk teruggesnoeid tot zo'n 80 cm). Zij heeft nog nooit zo uitbundig gebloeid, alhoewel het model nog te wensen overlaat. Maar om bloeiende takken te gaan snoeien is ook zo wat. Wel hebben we nu speciaal vliesdoek achter de hand om haar dit keer lekker in te pakken als het echt gaat vriezen.
Kiddy zit op haar favoriete platform en heeft meer oog voor die honderden rondfladderende zwaluwen.

Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?

Ongetwijfeld schijnt daar volop de zon, want ....... hier regent het inmiddels pijpenstelen. Hoera, hoera! Want de laatste flinke regenbui was op 1 juni, bijna vier maanden geleden. Toen viel er zo'n 10mm, nu is het al 30mm en er komt nog meer. Moet je die plassen zien achter op het gazon! Vaak is het weer hier precies tegengesteld ten opzichte van Nederland. We hebben dan ook een prachtige zomer gehad ;-)

Duidelijk is te zien, dat dit geheel onverwachts kwam. De zonneschermen staan nog uit en de stoelkussen liggen inmiddels binnen uit te lekken.
Volgens Edwins uitgebreide weersverwachting ligt er een koude luchtlaag hoog voor de kust, die botst met de nog warme luchtlagen op zeeniveau. Dit kan tot hevige buien leiden, hetgeen we inmiddels hebben ondervonden. Overigens, voor diegenen, die het blog van Edwin en Cocky volgden, maar ze door het web-log.nl debacle nog niet hebben teruggevonden, klik hier.


Sigurd en Nicole zijn inmiddels terug in Nederland. Gelukkig hebben wij de foto's nog....
Deze buitenkeuken is een welkome uitbreiding van ons

terras. Er zit een aanrecht met 4-pits gaskookplaat en rvs-spoelbak in. En verder zit er een vaste bbq en een pizzaoven in. Maar ook als je niet kookt, zit je er lekker in de schaduw aan de grote tafel met een biertje en een krantje. De kolommen hebben we laten begroeien met een bignonia en een wijnrank.

Tot slot nog een promotiefilmpje van onze kittens, want we zijn ze nog steeds niet kwijt. Buurvrouw Debbie heeft haar netwerk ook al gemailed met foto's.

Wie redt deze twee schatjes?

Pipo en Pipa

Een sprong in de tijd. Ruim een maand later is weblog.nl weer in de lucht, maar de hele lay-out is verdwenen. Dus als ik toch opnieuw moet beginnen, dan maar helemaal bij een andere provider. Eerst maar wat updates van onze belevenissen hier. Ruim een week geleden kwam Bernarda thuis met twee kittens van een week of zes. Prachtige poesjes, die bij de basura waren achtergelaten om gevonden te worden. Door een mens met een hart voor dieren of door een hongerige zwerfhond of roofvogel. Maar gezien de ervaringen met Dinky, willen we Kiddy niet nog een keer opzadelen met opdringerige soortgenoten. Bovendien willen we over een aantal jaren in Valencia gaan wonen en kunnen dan niet een hele veestapel onderbrengen in een flat. Maar ondertussen zijn alle pogingen om ze goed onder te brengen mislukt. We hebben het via Marktplaats zelf in Nederland geprobeerd. Wordt het dan toch de kattenopvang? Wordt vervolgd....

Pipo

Dimitri in de achtervolging

Vorige week
waren Dimitri en Julien hier om te fietsen. Dimitri heeft hier een tweede fiets bij zijn ouders staan, Julien had hem meegenomen in het vliegtuig. Met Transavia €40 per vlucht. Is goedkoper dan huren, tenzij je maar twee dagen gaat. We hebben met z'n drieën twee mooie tochten gemaakt. Jalon, Benigembla, Orba, over de Pilarets naar Pego, richting El Verger over de Tourmalet naar Rafol en via Beniarbeig naar Pedreguer rechtsaf via Llosa naar Alcalali en terug naar Jalon. Totaal zo'n 65 km met vrij veel klimwerk. De andere rit was via Beigembla naar Castell de Castells en terug via Taberna over de Col de Rates naar Parcent en terug naarJalon. Zo'n 60 km, die ik al een paar keer andersom heb gereden. Deze laatste route is makkelijker met uitzondering van de stijle bergpas direct na Castell. Volgens de borden én de Garmin van Julien was het stijgingspercentage 12% met uitschieters naar 14% maar met mijn 22-binnenbladje kom je overal boven.
Het blijft een prachtig rondje met schitterende vergezichten.

Julien (l) en Dimitri

De afgelopen vier dagen waren Sigurd en Nicole bij ons. Ze hebben eerst een culturele rondrit in Andalusië gemaakt en zijn daarna bij ons geweest om uiteindelijk vanaf Valencia terug te vliegen naar Nederland. Zo kwam het dat we ook weer twee dagen aan het strand hebben doorgebracht. Een vreemd fenomeen is dat toch: mensen, die in de bergen wonen gaan zelden skiën, mensen die vlakbij zee wonen, komen er alleen als er familie op bezoek komt, die naar het strand wil.

verhuizing

"De datum van je verhuizing is bekend: 24 augustus!" stroboscoopt web-log.nl, de host waar ik al een paar jaar verhaaltjes schrijf over de dagelijkse wederwaardigheden in onze nieuwe woonomgeving (nou ja, nieuw, we zitten hier al bijna 4 jaar). Het is nu 4 september en ze zijn nog steeds aan het verhuizen. "Deze site komt snel weer in de lucht" staat er al dagen te lezen als je onze weblog opzoekt. Dat biedt weinig vertrouwen dus dan maar aan de slag bij een een andere host. Waar waren we ook al weer gebleven (zou Geert Mak zeggen)...o,ja.... Kill Billy was de laatste blog over ons bezoek aan Ikea in Murcia. Nou, sindsdien bleef het weer in ieder geval fantastisch, maar eergisteren heeft het toch voor het eerst in maanden weer een flink geregend, zo'n 17mm. Maar vandaag is alles weer bij het oude. De zon straalt in een strakblauwe lucht en de temperatuur was weer rond de 30 graden. O ja, ik meldde een bosbrand in de laatste zin van mijn blog. Verschillende bloglezers mailden ons om te vragen hoe dat afgelopen was. Nou, toen het donker werd en de blusheli's en -vliegtuigen niet meer verder konden was het vuur nog lang niet uit. In donker lijkt het trouwens nog erger. Als je goed keek, zag je bij het vuurfront overal witte en rode lichtjes, brandweerlieden. In het pikkedonker waren ze bezig; de lichtjes hebben ze mogelijk op hun helm om elkaar te kunnen volgen. Het terrein is woest, stijl en zonder paden. Toch was het vuur vroeg in de morgen - nog steeds donker - gedoofd. Grote klasse. Bij zonsopkomst kwamen de blusheli's en -vliegtuigen weer en hebben nog tot ver in de middag nageblust. En niet ten onrechte, want als ze weer zo'n bak water hadden afgegooid, zag je de stoomwolken opstijgen, zo intens heet was de ondergrond nog. Intussen werd langzaamaan bekend, dat het vuur inderdaad was aangestoken, alle sterke verhalen over flessen, die als vergrootglas werken ten spijt. 52 ha in de as, waarvan het merendeel aan de andere, voor ons niet zichtbare kant van de heuvel. Woensdag was het weer raak. Ik zou met Matthee gaan fietsen en hij zag dat het opnieuw brandde. Meteen 112 gebeld, maar het was al bekend en inderdaad, direct daarna was de vliegende brigade er weer en was het vuur snel gedoofd. Toen zagen we de brandweermannen bij daglicht lopen en hebben ze met de verrekijker gevolgd. Zien eruit als bergbeklimmers en klimmen ook men een ogenschijnlijk gemak tegen steile stukken rots op. Diep respect voor die gasten. Zelfs ik dacht nu dat deze brand voortkwam uit de eerdere grote brand, maar ook hiervan zegt onze burgemeester dat die is aangestoken, dat ze naarstig op zoek zijn naar de dader en kennelijk ook wel wat aanwijzingen hebben. We hopen het van harte, want hoewel bosbrandgevaar met deze droogte reëel is, spant Lliber de kroon qua aantal incidenten. Ook deze brand was de grootste dit jaar van de hele Costa Blanca (Noord). 
Vorige week zondag stond ik om 8 uur geheel alleen bij de kerk in Jalon, het vertrekpunt van de fietsclub. Ik ben dus in m'n uppie richting Castells gefietst en wilde binnendoor via Petracos naar Vall d'Ebo, een weggetje door de spreekwoordelijke Middle of Nowhere: 20 km van huis, geen mens, geen (GSM)bereik en na een paar kilometer ook geen asfaltweg meer, maar een veredeld grindpad. Niet lekker voor die kwetsbare racebandjes en jawel hoor, even later....POF.... klapband. Mijn eerste lekke band sinds ik hier fiets, dus ik mag niet klagen, maar ik had een betere locatie kunnen wensen. Ook de buitenband was gescheurd, dus ter plaatse repareren was geen optie. Bellen lukte niet, dus dan maar teruglopen naar de weg - zo'n 3 km - want daar komt tenminste zo af en toe nog wel eens een auto langs, dus wie weet. Ik wil net m'n fiets oppakken, zie ik in de verte een stofwolk aankomen! Een auto! Met een lege aanhanger! Ik steek mijn duim omhoog en de chauffeur stopt. Even later zit ik naast hem en de fiets ligt in de aanhanger. Een Spaanse leraar uit Javéa met een buitenhuis in Val d'Ebo. Hij moest in Alcalali zijn, dus dat is al een heel stuk richting huis. Hij wilde me ook nog wel even doorbrengen naar Lliber, maar dat vond ik te veel gevraagd, na zoveel mazzel. Dus 20 minuten later zat ik achter de koffie bij Bar La Creu te wachten tot Bernarda me voor het laatste stukkie kwam halen. 
Nou, dat waren even wat herinneringen van de afgelopen 2 weken. Kan ik mooi even wennen aan de nieuwe blogsite.