nieuwe fietsclub

v.l.n.r. Pasqual, Miguel, Cesar (met badmuts), José, onbekend, Sole, onbekend

Het kostte vanmorgen nog meer moeite dan anders om om 6:30u op te staan. Het is hier dan nog aardedonker en koud buiten. Bovendien stond ik nu al twee keer helemaal alleen om 8:00u in Jalon zonder dat de voorzitter (of wie dan ook) de moeite neemt om van te voren te melden, dat er niet gefietst wordt, terwijl ik wel regelmatig sms-jes krijg als er weer vergaderd moet worden, zoals a.s. dinsdag over de aan te schaffen fietskleding. Mwahhh. Toch maar de stoute fietsschoenen aangetrokken en naar het verzamelpunt gegaan. En wederom niemand. Bernarda heeft er een hekel aan als ik alleen fiets, wat niet onredelijk is want op veel plaatsen is geen gsm-bereik, dus als je in je uppie een keer goed onderuit gaat, kun je vaak niet eens om hulp bellen (als je daar al nog toe in staat bent...). Maar ik ben niet voor niks zo vroeg uit mijn nestje gestapt, dus toch maar even een veilig rondje fietsen. Bij Bar La Creu stond de fietsclub van Alcalali nog gezellig te kletsen. Zij waren laat, want ook zij vertrekken normaal om 8:00 en inmiddels was het al tien over. Ik vroeg of ik met hun mee mocht fietsen. Natuurlijk mocht dat. De meeste kende ik al, omdat we elkaar af en toe bij de almuerzo tegenkwamen. Op een bijzondere man na, Pasqual, waarover later meer. We fietsen richting Vall de Gallinera en zullen in Adsubia almuerzo gebruiken. Twee fietsers, Cesar en Sole, nemen een verkorte route; ik rijdt met de andere vier José, José, Miguel en Pasqual via Benigembla en later nog een stuk voorbij Adsubia om tenslotte om te keren en als voltallige groep samen te komen bij een bar/restaurant in Adsubia. Alleen jonge José rijdt in z'n eentje (nee, niet in een 2CV maar op zijn racefiets...) door om een flinke ronde van 110 km te rijden via Planes en Castells. Tijdens de almuerzo schuiven nog twee gasten aan uit - volgens hun fietskleding - Beniarfull. Op de terugweg praat ik met de eerder genoemde Pasqual. Hij is boer en een jaar of vijftig, schat ik. Een grote, sterke vent met een buitengewoon vriendelijke uitstraling. Hij vertelde, dat hij een tijd niet had gefietst, omdat hij moest werken. Werken op zondagmorgen? Wat voor soort werk doe je dan. Hij vertelt, dat hij zijn bejaarde ouders verzorgt, eten koken, schoonmaken e.d. Door de weeks is er een hulp, maar niet in het weekend. Kijk, daar neem ik nou mijn fietshelm diep voor af. Sinds september is er ook in het weekend hulp, dus nu kan hij weer eens op de fiets klimmen. In het gesprek kwam verder naar voren, dat hij naast zijn agrarische werkzaamheden en de zorg voor zijn bejaarde ouders, nog een functie vervult: rechter. Rechter? In Denia? Nee, in Alcalali: Juez de Paz, vredesrechter. Hij legt uit, dat als er problemen zijn in het dorp, waar men niet samen uitkomt, Pasqual als een soort mediator probeert de zaak op te lossen. Ik kan me goed voorstellen, waarom ze hem daarvoor uitgekozen hebben. Ik heb zo'n idee, dat ik over het thema Juez de Paz nog wel eens vaker zal schrijven. Heeft elk dorp zo iemand? Is het wettelijk erkend? Allemaal vragen, waar ik het antwoord op wil weten. En dat ik Pasqual nog vaker zal spreken, ligt voor de hand, want ik heb aan Cesar, de voorzitter van de club, gevraagd of ik lid kon worden. CC Alcalali heeft elke zondag minimaal 4 leden die klaar staan om een rondje te fietsen. Ik denk, dat ik volgende week zondag weer wat makkelijker mijn bed uit kom, al moet ik zelfs nog een kwartiertje eerder opstaan om op tijd bij Bar La Creu in Alcalali te staan.