Bosbrand

Het was een bewolkte dag, warm, ietwat drukkend en windstil. De zon liet zich tussendoor soms nog wel even zien. Er was regen voorspeld, maar die kwam niet en dat terwijl ik 's morgens in Denia nog een enorme hoosbui over mij heen had gekregen. Was die maar bij ons gevallen.....
's Avonds om acht uur kijk ik vanaf het terras richting Alcalali of van die kant nog enige neerslag te verwachten is. Het begint net te schemeren. Ik zie laaghangende wolken met daartussen een wel heel laag hangend wolkje. Ik loop naar de muur en zie een minuscuul rookpluimpje opstijgen uit de dichte bossen op de heuvel tegenover ons. Welke idioot gaat er nu tuinafval verbranden? Maar.... daar woont niemand! Ik bel direct 112. Beginnende bosbrand in Lliber! Ik ben niet in staat om een goede plaatsaanduiding te verschaffen. (Achteraf  redenerend, had ik natuurlijk moeten zeggen: vlakbij het waterzuiveringsstation). De brandweer is onderweg, wordt mij verzekerd. Ik pak de auto en rijdt naar de vuilcontainers boven op de heuvel. Er staat een man te kijken naar de rookpluim die inmiddels niet meer te missen is. Er zijn ook al vlammen te zien. Heb je al gebeld? roep ik naar hem. Si,si!, antwoordt hij. In mijn korte broek loop ik zo hard als ik kan op mijn instappertjes het pad af richting de brandhaard.

Misschien kan ik nog wat met een takje meppen, denk ik naïef. En, nog belangrijker, misschien kom ik de brandstichter tegen, waarover in het dorp de nodige geruchten gaan. Ik ren langs de beide huizen die iets verderop staan. Van enig vuur is geen sprake. Het weggetje houdt daar echter op en ik volg het smalle spoor verder naar beneden, dat gebruikt wordt door mountainbikers en hikers. Het is niet breder dan een halve meter. Ik hoor geknetter maar zie nog niks. Intussen daal ik steeds verder af. Het geknetter vermengd zich met met het kenmerkende geluid van een loeiende vuurstorm. Het klinkt beangstigend. Maar de brand kan in zo'n korte tijd toch niet al zo uitgegroeid zijn, hoop ik tegen beter weten in. Dan zie ik het vuur onder mij woeden. Het is aangestoken, dat lijdt wat mij betreft geen enkele twijfel, ergens tussen dit paadje en het brede pad, waar je met de auto kan komen. Het loopt van de CV748 achter het dorp langs naar de CV745. De dader is vast langs dat pad gekomen en gegaan, waarschijnlijk met de auto*.
Om bij het vuur te komen - idioot die ik ben - moet ik het paadje verlaten en mezelf door de hoge struiken en bossages laten zakken. Als ik vlakbij ben besef ik dat hier door mij niets meer gedaan kan worden. Het is gelukkig windstil. Het vuurt raast en kolkt maar lijkt op de plaats rust te houden. De vlammen reiken tussen de dichte naaldboombegroeiing tot wel twintig meter hoog. Wegwezen hier! Maar terug omhoog klimmen naar het paadje is riskant, want vuur klimt ook makkelijk omhoog. Dus zijdelings baan ik mij een weg van het vuur af. Nou, dat heb ik geweten. Een en al braamstruiken, die me aan alle kanten met hun meterslange tentakels aanvallen. En het wordt nu echt stijl. Als ik hier naar beneden ga, realiseer ik me, breek ik straks nog mijn poot en dat ben ik letterlijk de sigarenpeuk. Terwijl ik verder strompel en kruip constateer ik dat het lawaai van het woedende vuur minder wordt. Een hele geruststelling.

Getroffen gebied. Bij de blauwe bol wonen wij. Klik om te vergroten

Uiteindelijk bereik ik redelijk gehavend de droge rivierbedding. Ik moet ineens denken aan Johnny Hoogerland. En aan die keer dat ik met mijn twee zwagers in Oostenrijk een hele berg nagenoeg loodrecht ben afgedaald omdat de skilift het niet meer deed. Na een paar honderd meter over de knobbelkeien van de rivierbedding gezwikt te hebben  - gôh, wat zijn die Geox instappers ineens soepel!;-( - kan ik via het talud omhoog klimmen richting het brede pad dat die pyromaniak waarschijnlijk ook gebruikt heeft. Als ik dichterbij kom, hoor ik stemmen. Ook dat nog, de Guardia Civil! Komt daar een halve gare onder het bloed de bosjes uit kruipen. Acht vraagtekenhoofden bekijken mij van top tot teen. Naast de Guardia Civil zijn er mannen van de rampenbestrijding  en een agent - gelukkig wel nét de goeie van de twee! - van de Policia Local uit Lliber.
 Ik noem mijn naam en leg uit dat ik als eerste gebeld heb. Een van de mannen bevestigt dat. Dat ik had gehoopt nog wat tegen het beginnende vuurtje te kunnen uitrichten. Nee, verder niemand gezien helaas. Na telefoon en nie-nummer te hebben achtergelaten, kan ik gaan. Of ik nog medische verzorging nodig heb? Welnee, ik drink thuis wel een goed glas!
Inmiddels heeft het vuur de top van de heuvel bereikt, maar is de blusactie ook goed op gang gekomen. Overal zien we bomberos op de smeulende helling klimmen met hun rode en witte lampjes. We horen hun stemmen zelfs, commando's worden geroepen. Helden zijn het, die hun leven wagen voor de een of andere idioot, die klaar komt bij een fik. Ze lijken zelfs het vuur onder controle te krijgen zonder de hulp van blusvliegtuigen, die niet in donker vliegen.

de geblakerde helling

De volgende dag zijn de blusvliegtuigen en -helikopters er wel, maar het vuur is dan al uit. De bomberos hebben flink doorgebuffeld vannacht. Nu gaat het slechts om nablussen. 'Ons' heuveltje is flink gehavend. Volgens mijn supergave app is er ruim 6 hectare bos in vlammen opgegaan. Met wind was de schade nog veel groter geweest. Voordat zo'n bos zich hersteld heeft met bomen zijn we twintig jaar verder. We zullen het voorlopig moeten doen met een brede strook lage begroeiing. Het leek dit jaar goed te gaan, maar het mocht niet zo zijn.




*Iemand toevallig rond acht uur gisteravond een oude, donkere BMW 5-serie zien rijden op de CV748 in de buurt van de zeehondencrèche of bij het bruggetje in Lliber?