een dagje topless

Vandaag waren Ber en ik een stukje topless rijden met de MX5 van Rob door het achterland. Ik zou haar wat pleisterplaatsen laten zien, waar we met de fietsclub regelmatig aanleggen.

Dankzij de Mas-y-Mas toch nog wat bij de koffie....

Als eerste stond een bar gepland in Gorka. Daar zouden we koffie drinken met een stuk ongelofelijk lekkere cheesecake uit eigen keuken. Jammer dan, door de weeks geen postres. Dat werd dus koffie met uit voorzienigheid meegebrachte koffiebroodjes van de Mas-y-Mas.
Vervolgens rijden we via Planes en Beniaia naar Famorca, waar de fietsclub regelmatig pauzeert bij de uitspanning La Font. Daar ontmoette ik ooit Marianne Vos . Een paar weken geleden zagen we haar weer, toen we met vrienden langs Famorca kwamen. Ze liep langs de weg te scharrelen, broodmager. Helaas hadden we toen niets eetbaars bij ons. Nu wel. Een blikje kattenvoer, speciaal voor haar meegenomen. Maar dit maal van Marianne geen spoor. Zul je altijd zien. Een goede daad kun je niet voorbereiden, zoals vervolgens zal blijken.
Als we net aan de lunch zitten, loopt er een man langs met een houten trapleer, die hij bij een straatlantaarn neerzet. Even later komt zijn collega langs met een dito trapleer die bij de volgende lantaarnpaal wordt geposteerd. Terwijl deze collega in no-time de lantaarn open heeft en alle stroomkabels begint door te knippen, is de ander nog druk doende de enorme lamp open te maken. Hij steekt zijn schroevendraaier tussen kap en opaalglas, wrikt en trekt tot er een klein kiertje ontstaat, waarna de lamp zich telkens weer als een oester sluit. In mijn fantasie zie ik de stakker al met lamp en al onder aan het trapleer liggen. Ondertussen vragen we ons af wat er met de lantaarns aan de hand is. Het gaat duidelijk verder dan het verwisselen van een lamp.

lichtacrobatiek

Terwijl Willie Wortel inmiddels letterlijk met vuisthamer en breekbeitel bezig is de oesterlantaarn te openen, is zijn collega al klaar met alle voorbereidingen. Hij komt aanlopen met een grote doos, waaruit een splinternieuwe neoklassieke straatlantaarn tevoorschijn komt. Nauwelijks bijgekomen van dit staaltje verspilling, horen we een onderdrukt gevloek vanaf het andere trapleer. Willie blijkt de lantaarn rigoureus van de paal gerukt te hebben, waarbij hij kennelijk de draden heeft losgetrokken. In zijn ene arm houdt hij nu de losse lantaarn moeizaam in bedwang, terwijl hij met zijn andere hand angstvallig het kabeluiteinde vasthoudt om te voorkomen dat dat volledig in de paal verdwijnt. Omdat zijn collega verderop op eenzame hoogte staat te goochelen met de nieuwe lantaarn kan die dus even niet te hulp schieten. Ik spoed mij er heen, klim de trap op en pak de enorme lichtbak aan. Onder dankzegging daal ik omzichtig met het loodzware gevaarte de trapleer af. Als we even later vertrekken worden we door een nog immer dankbare elektricien nagezwaaid. Het blik kattenvoer gooi ik leeg in de goot bij de vuilcontainers verderop. Of Marianne daar nog langs zal komen zullen we niet weten.