Over je schaduw ....fietsen

Margarida....nu eindelijk eens op de fiets bereikt

over je eigen schaduw fietsen?!

Ondanks het feit, dat het gisteravond nog flink geregend heeft, hetgeen een mooie volledige regenboog opleverde, was het weer vanmorgen vroeg weer strak en stralend. Dus fietsen met de club Alcalali. Terwijl ik om half acht richting Jalon fiets, valt de lange schaduw op die de net opgekomen zon voor mij uit werpt. Als je daar overheen moet springen heb je so-wie-so het wereldrecord verspringen verbeterd, mijmer ik over de meest gebruikte metafoor van de afgelopen week. Maar misschien lukt het me wel om over mijn schaduw heen te fietsen.
De opkomst is groot, we gaan naar Benissivá in de Vall de Gallinera. Het gaat voorspoedig, Pascual, Ruben en ik zijn inmiddels ver vooruit op de rest als we bij Adsuvia een Duitser passeren. Hij draagt een Duits wielershirt  en en zijn weggedrag lijkt ook Duits: je steeds opnieuw inhalen, dan voor je gaan rijden en het 'gas' loslaten. Dus ga ik er steeds weer langs, waarna hij even later weer...und so weiter. 'Abhauen' dus! Uiteindelijk kom ik alleen aan bij Bar Placeta in Benissivá, waar de almuerzo (verlaat ontbijt) zal worden gebruikt. Het is kwart over negen; drie kwartier te vroeg. Dus verder naar boven, richting Alpatro. Ik word gebeld door Pascual. 'Waar zit je?' 'Bij de mirador (uitkijkpunt) vlak voor Alpatro'. Ik wacht op daar op hem. Hij is in gezelschap van José de jongere en de Duitser, die gewoon een Spanjaard blijkt te zijn. 'Wil je nog verder? vraagt Pascual. Eigenlijk wel. Ik voel me goed en daar verder naar boven lokt Margarida, een typisch Spaans dorpje, waar ik nog nooit met de fiets ben geweest (daar zijn er wel meer van trouwens...). José ziet het ook wel zitten en met z'n tweetjes fietsen we nog 10 km verder omhoog om uiteindelijk op het dorpsplein van Margarida te stoppen voor een korte pause. José geeft mij goedmoedig een van zijn energierepen. (Ik had niks te eten meegenomen vanwege de vast ingeplande almuerzo, maar ik had wel voordien ontbeten, wat de meeste Spanjaarden weer niet doen.)
We keren terug naar Benissivá waar de rest van de club inmiddels aan de Mistella (zoete desertwijn) zit. 'Club de Mistellali', grapt José. Op de weg terug komen we mijn oude fietsclub uit Jalón tegen, die in het nabijgelegen Benirama had gegeten. Gezellig om de oude fietsmaatjes weer eens te zien. Maria is er ook bij. Ze is Valenciaans jeugdkampioene, zal inmiddels 16 zijn en fietst de meeste grote kerels naar huis, inclusief Rudolf en mij, die samen vanaf Pego de Alt de Pilarets oprijden op weg naar Sagra. Rudolf is het Duitse mitglied van onze club, voormalig violist van het NDR symfonieorkest. Tussen Orba en Parcent wordt gewacht en sluiten ook Edwin en Cokky aan. Zo wordt er nog flink ge-socialized tijdens de laatste kilometers. Als ik de Cami Jardi inrijdt staat de teller op 100 km en mijn schaduw schuin achter me: ongemerkt ben ik dus toch over mijn schaduw heen gefietst....

Het weer gisteravond om half zeven: een volledige Arco Iris (regenboog) Daar vlieg ik de volgende keer naar toe.