Col de Rates

José en Pascal komen boven op Col de Rates

Vandaag stond de Koninginnerit op het programma van de fietsclub Alcalali. De Col de Rates op en via Tarbena naar Castell de Castells. We waren met z'n zevenen. Miguel (last van z'n rug) en Rudolf gaan rechtstreeks naar Castells en de overigen, inclusief Cesar en Sole beginnen aan de beklimming van Col de Rates. Ik fiets in mijn eigen tempo omhoog en hoor hoe achter me de stemmen van mijn clubgenoten langzaam wegebben. De stilte is fascinerend. Ik hoor het knarsen van de vangrails, die door de net opgekomen zon worden verwarmd en daardoor uitzetten. Met het stijgen wordt het uitzicht over de Jalon- en Orbavallei steeds indrukwekkender. In de verte lonkt de Middellandse zee. Na een half uur ben ik - als oudste - het eerst boven. José en Pasqual volgen op een kleine twee minuten. Sole en Cesar zijn waarschijnlijk halverwege omgekeerd en rijden alsnog via Benigembla naar Castell. Er wordt niet gewacht.

vorige week in Benissiva: vlnr Cesar, Sole, Miguel, José en Pasqual

 Als José, Pasqual en ik ruim een uur later afstappen bij de bar in Castells, blijken we de eersten te zijn, ondanks dat onze route ruim 6 km langer is en veel meer hoogteverschil kent. Even later arriveren Miguel en Rudolf en na een klein half uur Sole en Cesar. Zij zijn toch wél over de Col de Rates geweest en hebben dezelfde route afgelegd als José, Pasqual en ik. Petje af voor die zwaarlijvige Cesar en ook voor Sole; dat doen niet veel vrouwen haar na. In de bar eten we zoals altijd escombro (puin). Het zijn gefrituurde stukjes octopus en het smaakt wederom heerlijk. De wijn vloeit rijkelijk en de afsluitende mistella (zoete dessertwijn) is niet meer weg te denken bij de almuerzos van CC Alcalali. Buiten klinken de kerkklokken en even later lopen vrome parochianen met palmtakken door het straatje langs de bar. Een paar oude mannetjes lopen naar de deur en gluren steels door de raampjes naar buiten. Niet té opvallend, want je wilt op palmzondag natuurlijk niet in de kroeg gezien worden.

de ziekenboeg, daags na de operatie. Pipa (l) en Felix (r)

Thuis gekomen blijken Pipa en Felix weer helemaal de oude. Het jachtseizoen is heropend en Pipa komt dit keer met een slang aanzetten. Het is nog een kleintje van een halve meter en waarschijnlijk, zoals de meeste slangensoorten hier, niet giftig. Na een foto laat ik het slangetje weer los in de bosjes. Het is nu even afwachten wanneer Pipa een adder in mijn pantoffel achterlaat, als represaille voor het haar aangedane leed.

Klein beginnen, denkt Pipa, die python komt vanzelf