Totaal aantal pageviews

zondag 30 oktober 2011

water naar de zee

Na twee etmalen vrijwel onafgebroken regen, waarbij zo'n 200 mm naar beneden kwam, is het vandaag, zondag, voorlopig droog gebleven. Af en toe piept zowaar een zonnestraaltje door het nog steeds zware wolkendek. De temperatuur is nog steeds prima, zo'n 20 graden. Tijd om even naar beneden te lopen om de rivier van dichtbij te bewonderen. Je hoort hem hierboven ruisen, maar bomen onttrekken de Rio Jalón aan het gezicht. Het is een fascinerend gezicht om het resultaat van de Gota Fria zo masaal aan je voorbij te zien trekken, via Gata de Gorgos naar Javea, waar het uiteindelijk in zee stroomt. In feite verloren water, want nadat eerste de grond zich verzadigd heeft, is het het overtollige water, dat via de vele riviertjes in zee terecht komt. En dan de schade die het kan aanrichten. Vorige week is nog een bejaard echtpaar verdronken op een markt in Cala de Finestrat bij Benidorm. De markt bevond zich in een - tot op dat moment - droge rivierbedding. Een hevige regenbui veranderde het marktterrein in luttele seconden in een woeste rivier met alle trieste gevolgen van dien. Er circuleren filmpjes op YouTube waar je diezelfde Rio Jalon (zoekwoord!) in een hele andere omvang ziet, compleet met auto's die de kortste weg naar Javea hebben genomen. Dan toch maar liever zoals nu, getuige mijn eigen filmpje van hedenmorgen.


zaterdag 29 oktober 2011

hangen op de bank

met bakken tegelijk....
Ober, het regent in m'n glas!
Dat is wat je doet als aan de Costa Blanca de Gota Fría, de jaarlijkse moesson, uitbreekt. Doorgaans in oktober en voor de duur van drie of vier dagen. Gisteren (vrijdag) regende het al vrijwel onafgebroken en vandaag is het écht nog geen seconde droog geweest. En de hoeveelheden regenwater liegen er niet om: het glas is al twee keer leeggegooid en zit nu al weer half vol, dus zo'n 150 mm hebben we inmiddels al over ons heen gehad en er komt nog meer aan. Heerlijk! De stuwmeren stonden vorige week op een bedenkelijk laag niveau, uit de watertappunten kwam nog slechts het spreekwoordelijke pisstraaltje. Dat moet inmiddels een stuk verbeterd zijn. Hoewel je met dit noodweer niet naar buiten kunt, hebben we geen verlet met een iPod vol muziek (de satellietontvangst laat het namelijk ook geregeld afweten), een harde schijf vol films en series en het nodige leesvoer. Het nieuwe kacheltje snort er vrolijk op los en de houtvoorraad is in ieder geval toereikend tot eind volgende week. Hangen op de bank dus en dat blijkt ook het credo van de katten. Zoals jullie zien is er al sprake van enige toenadering tussen Felix en Dinky, even later zal Felix zelfs tegen haar aan gaan liggen. Dinky blaast en haalt uit, maar dat kan Felix niet ontmoedigen; hij ploft gewoon tegen haar aan en Dinky vindt het daarna ook wel  best. Kiddy houdt zich meer afzijdig en ligt aan de andere kant op de leuning. One happy family of - in het spaans - una familia feliz...

If you can't beat'm.....join them!

maandag 24 oktober 2011

Herfst

voor het eerst aan

Het weer is al een paar dagen niet meer je dat, maar vandaag lijkt de herfst echt te zijn begonnen. De zon laat zich niet meer zien, het waait flink, af en toe regent het en de temperatuur stokt bij 20°. Koud dus. Ja, Hollanders en Vlamingen, dat is koud. Want als je langere tijd in Spanje woont gaat de hypothalamus, je inwendige thermostaatje, zich aanpassen. We herinneren ons nog hoe we iedereen uitlachten toen we hier in december 2007 neerstreken en gewoon in onze zomerkleren rondliepen. Wat een aanstellers, die expats met hun dikke truien aan. Maar nu zijn we zelf letterlijk geacclimatiseerd. Want samen besloten we dat de kachel aan moest. De kachel, die we begin augustus hadden gekocht, toen we met de auto naar Nederland waren geweest. Er zijn hier in Spanje ook best wel veel kachelwinkels, maar er is toch beduidend minder keus dan in Nederland, omdat de echte noodzaak hier natuurlijk minder groot is. De SAEY staat dus al sinds begin augustus ongebruikt in de kamer, maar vandaag ging de fik erin, terwijl Bernarda met SonnyBoy op de bank zit. Wat een goed boek is dat trouwens! De informatie rondom de gelijknamige film hadden mij niet bepaald happig gemaakt, maar het boek is écht een aanrader;  non-fictie, die leest als een spannende roman. Felix en Pipa hebben afgelopen zaterdag van 10:30u tot 14:00 u in een kooitje bij Dierenzaak Faula voor de deur gestaan. Eigenaresse Tania had in Spaans en Engels een
de geur van verse koffie moet je er even zelf bij denken...
bordje opgehangen, dat de poesjes een goed tehuis zochten en voor een donatie aan de poezenopvang meemochten. Tot mijn grote opluchting - en verwondering daarover -waren ze er nog toen we om twee uur terugkwamen. Het was duidelijk: die twee gaan niet zo maar meer weg. Vanaf die dag 'wonen ze boven' tot groot verdriet van Kiddy en Dinky. Dat zal op den duur wel loslopen, hopen we maar.

zondag 16 oktober 2011

el dia de la bici


vlnr José, José en Pasqual
Gisteravond kreeg ik een sms-je van fietsclub Jalon, dat er vandaag in verband met de dag van de fiets, niet werd gefietst. (Logisch, de dag van de arbeid is immers ook een vrije dag). Voor mij maakte het weinig uit; zoals ik had geschreven, was ik vorige week al met de fietsclub van Alcalali op pad en vanmorgen stonden dezelfde zeven personen weer aan de start voor een tocht naar Benimassot, voor mij uit en thuis 80 km, voor de Alcalalirianen 15 km minder. Onderweg heb ik Pasqual natuurlijk verder uitgehoord over de Juez de Paz, de vredesrechter. Het is inderdaad een officiële functie, die in elk dorp wordt vervuld. Dus ook Lliber heeft een Juez de Paz. Wie dat is wist Pasqual niet. De zaken, waarbij hij als rechter optreedt, zijn conflicten tussen buren over grondgebieden, weggetjes en dat soort dingen. Als partijen er met de vredesrechter niet uitkomen wordt de zaak doorverwezen naar de rechtbank in Denia.Na de almuerzo in de favoriete bar van Edwin en Cokky gaat het clubje nog even de belendende speeltuin in. Ik verbaas me over de klimcapaciteiten van Cesar, de voorzitter van de club. Met zijn 135 kg (!) komt hij toch overal redelijk makkelijk boven, al is het maar de glijbaan. Hij heeft veel gevoel voor humor en daalt op zijn Canondale als een kanonskogel, luid roepend dat dalen hem toch beter afgaat dan klimmen.
vlnr: José, Paco, ik, José, Miguel. op de trap Sole en Cesar
Natuurlijk worden er geen toespelingen gemaakt op zijn gewicht, zoals op de foto te zien is......

zaterdag 15 oktober 2011

plasje



jammie, jammie...lekker vies water....
Ik had eerder al eens geschreven over het plasje op ons terras, dat we elke dag bijvullen omdat de vogels er drinken en badderen. Ook onze katten drinken eruit, tot grote ergernis van de vogels. Naast de mussen en de putters, komen er de laatste tijd veel tortelduiven op af. Toen ik me vanmorgen in de naya installeerde om deze blog te schrijven, was liet Dinky zich net vollopen, terwijl een drietal tortels met ongeduldige koppies op een paar meter afstand stonden toe te kijken. Jammer, dat ik dan geen camera bij de hand heb, want die momenten zijn ook zo weer voorbij. Zoals het moment gisteren, toen Dinky bijna van het dak van de buitenkeuken viel.  Ze ligt daar vaker op het uiteinde van een dakspant om tenslotte luid mauwend onze aandacht te vragen omdat ze er op haar manier niet meer af kan (of durft). In het begin haalde ik snel een trap om haar te bevrijden, maar tegenwoordig passen we gewoon de Koelewijnmethode* toe. Zo ook gisterenmorgen. Maar toen ging het bijna mis. Dinky maakte een verkeerde manoeuvre, viel van de balk maar kon nog de net haar beide voorklauwen in de zijkant van de balk slaan.
En daar hing Epke dan te bungelen, twee meter boven de grond. Blijkbaar had ze geen zin in een afsprong met dubbele schroef, want na even zo gehangen te hebben trok ze zich, omhoog klauwend op en klom weer bovenop de balk. Daarna was ze duidelijk wel even uit haar doen maar dat was snel weer voorbij. Een paar dagen terug lag ze in het galmgat van onze poort. Om daarin te komen moet ze wel anderhalve meter omhoog springen. Ik had mijn mobiel bij de hand, dus ik zou wel even een foto schieten van Quasimodo. Toen ik afdrukte lag ze er nog gewoon in.......



*kom van dat dak af! waarschuw niet meer...!

donderdag 13 oktober 2011

Stranddag


El Portet
Vandaag zijn we eens lekker naar het strand gegaan. Als je dat niet gewoon plant, komt er meestal niet van, dus gisteren stelde ik Bernarda voor om vandaag eens lekker naar El Portet (Moraira) te gaan. Een beetje vroeg weg, ligstoeltjes, parasols en een paar krantjes mee. De zee is kalm als een meer, het strand is nog vrijwel leeg als we om half elf neerstrijken in het warme zand. Het zeewater is nog een graad of 25, dus geen enkele belemmering om er lang en ver in te gaan. Met een camera in de opgeheven arm, want het is weer eens wat anders om het strand vanuit het water vast te leggen. De Panasonic Panoramastitch maakt er meteen een tropisch eiland van, maar degenen, die er waren, weten dat El Portet een baai is. Leuk effect, hè, zo'n panorama. Veel stichtelijks is er niet te melden van zo'n dagje ledigheid, maar nu het nog kan doen we het gewoon. En aangezien de weersverwachting nog een week alleen maar zon voorspelt, kan het maar
Bedje, parasol erboven en krantje bij de hand, que bueno!
zo zijn, dat we het nog een keertje doen. De kleine poesjes zijn wel lang alleen geweest, maar toen we om vier uur thuis kwamen hebben ze nog een paar uur buiten kunnen ravotten. We hebben inmiddels de hoop opgegeven, dat we nog een goed tehuis voor ze vinden en hebben ons er min of meer bij neergelegd, dat ze bij ons blijven. We hebben de namen al aangepast Pipo en Pipa zit te dicht bij elkaar, dus Pipa blijft Pipa, maar Pipo heet vanaf vandaag.......FELIX!

woensdag 12 oktober 2011

zonsopkomst

zie de maan schijnt door de palmboom
Voor de vijfde dag in successie komt de zon op aan een onbewolkte hemel en ook gedurende de dag is er geen wolk te zien. Niet dat een paar wolkjes van wezenlijke invloed zijn, maar zo'n lange periode van een absoluut heldere hemel is toch wel bijzonder. De zon op deze foto is trouwens de maan, die op het punt staat in het westen onder te gaan. Het belooft weer een mooie dag te worden, vooral ook omdat Bernarda vanmiddag terugkomt. Ik moet om 14:30 u. op vliegveld El Altet (Alicante) zijn om haar op te halen. Op weg daarheen ga ik eerst naar Calpe om op het gemeentehuis een parkeerbon te betalen, die ik afgelopen zaterdag onder mijn ruitenwisser vond. Ik parkeer nu op nagenoeg dezelfde plek en dezelfde tijd en gooi een euro in de meter. Het bonnetje geeft aan dat ik tot de volgende morgen 10:45u mag blijven staan. Geen hond, die er met dit soort parkeertarieven over peinst om 'zwart' te parkeren, maar vergeetachtigheid heeft zijn prijs. Ik ben benieuwd welke prijs, maar als ik bij het gemeentehuis aankom is alles donker. In tegenstelling tot de openingstijden op de deur, is het stadhuis gesloten. Mooie boel! Dan maar meteen door naar Alicante. Onderweg zie ik in Altea verschillende leden van de Guardia Civil in authentiek uniform lopen met vrouw aan de arm. Zeker familiedag vandaag, denk ik nog. In Alicante wil ik langs bij de Jefetura (hoofdkantoor) van Guardia Civil Trafico (verkeerspolitie) om te vragen of er soms nog boetes open staan voor mij. Op mijn kentekenbewijs staat namelijk alleen het huisadres en daar wordt geen post bezorgd. Dus boetes worden niet bezorgd. Maar als je niet op tijd betaald wordt de boete verdubbeld, en verdubbeld, en verdubbeld. Ik ken dergelijke verhalen, maar ook dat Trafico zich bij incassoproblemen tot de Suma (administratiekantoor, dat ten behoeve van gemeentes belastingen int, zoals IBI, de Spaanse OZB, afvalheffing en houderschapsbelasting) zou wenden om het adres te vragen van de 'houder' van een bepaald kenteken. En de Suma gebruikt wél mijn postbus als correspondentieadres. Er is een private site, waar je kunt checken of je boetes hebt uitstaan, maar dat is oncontroleerbaar. Ik heb al eens geïnformeerd bij het Trafico-kantoor in Benissa, maar die kan dat - vreemd genoeg - niet nakijken.De systemen zijn niet gekoppeld.
je moet maar durven in zo'n 'pakkie
De enige manier om er achter te komen is naar Alicante te gaan. Ik had van te voren het adres opgezocht en in mijn Tom-Tom geklopt. Toen ik het adres tot op enkele honderden meters was genaderd viel de satellietontvangst uit. Toen ik weer contact had met generzijde was ik alweer een kilometer te ver, maar Dolores leidde me keurig via allerlei nauwe straatjes terug totdat de ontvangst andermaal uitviel. En dat ging nog een paar keer zo, totdat ik mijn auto maar ergens parkeerde. Echt ver kon het niet zijn. Ik vroeg een passerende mevrouw naar het adres; het was inderdaad om de hoek. "Ik moet bij Trafico zijn", zei ik opgelucht tegen haar. "Ja, dat is daar inderdaad, maar nu niet open, want vandaag is het fiesta." Zuchtend stapte ik weer in en reed naar het vliegveld. Bernarda's vlucht was op tijd geland. Gelukkig nog iets dat volgens plan verloopt. En misschien heb ik wel helemaal geen boetes openstaan.

zondag 9 oktober 2011

nieuwe fietsclub

v.l.n.r. Pasqual, Miguel, Cesar (met badmuts), José, onbekend, Sole, onbekend
Het kostte vanmorgen nog meer moeite dan anders om om 6:30u op te staan. Het is hier dan nog aardedonker en koud buiten. Bovendien stond ik nu al twee keer helemaal alleen om 8:00u in Jalon zonder dat de voorzitter (of wie dan ook) de moeite neemt om van te voren te melden, dat er niet gefietst wordt, terwijl ik wel regelmatig sms-jes krijg als er weer vergaderd moet worden, zoals a.s. dinsdag over de aan te schaffen fietskleding. Mwahhh. Toch maar de stoute fietsschoenen aangetrokken en naar het verzamelpunt gegaan. En wederom niemand. Bernarda heeft er een hekel aan als ik alleen fiets, wat niet onredelijk is want op veel plaatsen is geen gsm-bereik, dus als je in je uppie een keer goed onderuit gaat, kun je vaak niet eens om hulp bellen (als je daar al nog toe in staat bent...). Maar ik ben niet voor niks zo vroeg uit mijn nestje gestapt, dus toch maar even een veilig rondje fietsen. Bij Bar La Creu stond de fietsclub van Alcalali nog gezellig te kletsen. Zij waren laat, want ook zij vertrekken normaal om 8:00 en inmiddels was het al tien over. Ik vroeg of ik met hun mee mocht fietsen. Natuurlijk mocht dat. De meeste kende ik al, omdat we elkaar af en toe bij de almuerzo tegenkwamen. Op een bijzondere man na, Pasqual, waarover later meer. We fietsen richting Vall de Gallinera en zullen in Adsubia almuerzo gebruiken. Twee fietsers, Cesar en Sole, nemen een verkorte route; ik rijdt met de andere vier José, José, Miguel en Pasqual via Benigembla en later nog een stuk voorbij Adsubia om tenslotte om te keren en als voltallige groep samen te komen bij een bar/restaurant in Adsubia. Alleen jonge José rijdt in z'n eentje (nee, niet in een 2CV maar op zijn racefiets...) door om een flinke ronde van 110 km te rijden via Planes en Castells. Tijdens de almuerzo schuiven nog twee gasten aan uit - volgens hun fietskleding - Beniarfull. Op de terugweg praat ik met de eerder genoemde Pasqual. Hij is boer en een jaar of vijftig, schat ik. Een grote, sterke vent met een buitengewoon vriendelijke uitstraling. Hij vertelde, dat hij een tijd niet had gefietst, omdat hij moest werken. Werken op zondagmorgen? Wat voor soort werk doe je dan. Hij vertelt, dat hij zijn bejaarde ouders verzorgt, eten koken, schoonmaken e.d. Door de weeks is er een hulp, maar niet in het weekend. Kijk, daar neem ik nou mijn fietshelm diep voor af. Sinds september is er ook in het weekend hulp, dus nu kan hij weer eens op de fiets klimmen. In het gesprek kwam verder naar voren, dat hij naast zijn agrarische werkzaamheden en de zorg voor zijn bejaarde ouders, nog een functie vervult: rechter. Rechter? In Denia? Nee, in Alcalali: Juez de Paz, vredesrechter. Hij legt uit, dat als er problemen zijn in het dorp, waar men niet samen uitkomt, Pasqual als een soort mediator probeert de zaak op te lossen. Ik kan me goed voorstellen, waarom ze hem daarvoor uitgekozen hebben. Ik heb zo'n idee, dat ik over het thema Juez de Paz nog wel eens vaker zal schrijven. Heeft elk dorp zo iemand? Is het wettelijk erkend? Allemaal vragen, waar ik het antwoord op wil weten. En dat ik Pasqual nog vaker zal spreken, ligt voor de hand, want ik heb aan Cesar, de voorzitter van de club, gevraagd of ik lid kon worden. CC Alcalali heeft elke zondag minimaal 4 leden die klaar staan om een rondje te fietsen. Ik denk, dat ik volgende week zondag weer wat makkelijker mijn bed uit kom, al moet ik zelfs nog een kwartiertje eerder opstaan om op tijd bij Bar La Creu in Alcalali te staan.

zaterdag 8 oktober 2011

schokkende beelden

twee seconden later zijn de rollen omgedraaid
Ik was vanmorgen even in Calpe om naar het mogelijk toekomstige appartement van Rob en Arlene te kijken. Tijdens het wachten in de lobby van Sol y Mar, pakte Rob de zaterdaguitgave van El Mundo van de leestafel en liet me vervolgens de voorpagina zien, waarop een grote kleurenfoto stond afgedrukt van een stier, die wraak nam op zijn belager. In Spanje zijn ze niet kinderachtig met het tonen van beelden uit de actualiteit, zoals bij verkeersongelukken of rampen.






Volledig bij kennis schreeuwt Padilla het uit
Dat bleek ook bij deze foto, waarop te zien was, hoe de hoorn van de stier achter het linkeroor van de torero diens schedel binnen drong en daarbij de oogbol uit de kas werd gedruk. Eet u smakelijk. Sneu voor die Juan José Padilla, maar als je dat meedogenloze porem ziet, waarmee hij op het punt staat twee banderillas in de nekspier van de stier te stoten, bemerk ik als dierenvriend dat er toch gemengde gevoelens bij me opkomen. Padilla is er nog - in tegenstelling tot de stier - relatief goed vanaf gekomen, hoewel de prognose voor het behoud van het linkeroog niet goed is. Voor degene die de echte ransige plaatjes willen zien (er staat zelfs een filmpje bij) klik hier.

vrijdag 7 oktober 2011

ouwe knarren

ergens tussen Bocairent en Alcoy

 "Jij rijdt, want ik heb er al 2100 km opzitten," zegt Rob, de schoonvader van mijn zoon en geeft me de sleutel van zijn Mazda MX5. Hij is samen met Arlene, de moeder van mijn schoondochter, met deze spider helemaal uit Nederland gekomen om voor onbepaalde tijd in Spanje te blijven. Met de funcar omdat die hier beter tot zijn recht komt dan in Nederland, zeker in de komende maanden. En waar kun je je met zo'n ding beter uitleven dan op de schitterende kronkelwegen in het Spaanse achterland. De kap is al neer als hij op de afgesproken tijd bij ons huis aankomt om een dagje te touren. Het is prachtig najaarsweer, niet al te heet en met een iets gesluierde zon op de iets kalende bollen rijden we richting Jalon. Ik pak de fietsroute langs Orba naar Pego en zo richting Vall de Gallinera, de kersenvallei. Ik wilde eigenlijk koffiedrinken in Benissivá maar precies voor het terras, waar we regelmatig met de fietsclub zitten, waren ze met grof geweld en veel lawaai met de weg bezig, dus dan maar een dorpje verderop.Vervolgens door naar Bocairent, waar we zouden lunchen bij l'Estació, het sfeervolle en betaalbare hotel/restaurant van Mats Lodder.

"Had ik nou maar niks gezegd..."
Al rijdend begint Rob me te manen, dat ik wel met wat meer gas door de bochten mag, omdat het mij toch niet zou lukken om hem achterstevoren te krijgen. En zo ging het langzaam maar zeker steeds venijniger, waarbij ik de keren kon tellen dat mijn Peugeootje met dezelfde snelheid al lang over de vangrail was gehuppeld. Zo'n laag ding met achterwiel aandrijving is echt niet uit de koers te krijgen. De enige beperking is je maag. Met al dat vrolijke gejakker ben ik natuurlijk weer eens de afslag naar Beniarrés voorbijgeknort, dus dan maar op goed geluk via Muro d'Alcoy naar Alfafara, wat mij vaag bekend voorkwam. Inderdaad, als je van Ontinyent naar Bocairent rijdt kom je aan afslag tegen naar Alfafara en zo kwamen we op goed geluk precies bij die afslag uit en zaten we vijf minuten later in de leeszaal van l'Estació achter een biertje te wachten tot we aan tafel konden.


Na een voortreffelijke warme lunch zijn we via Alcoy, Gorga, Castells, Taberna over de Col de Rates weer huiswaarts gekeerd. Onderweg moest ik natuurlijk nog wel even wat fotootjes maken. Bellen met je mobieltje mag niet achter het stuur, maar over fotograferen met zo'n ding wordt niet gesproken. Om 18:00 u waren de jongens uitgespeeld. Ik heb nog enige tijd een wee gevoel in de maag gehouden, maar had dit avontuur niet graag willen missen.

maandag 3 oktober 2011

Reageren kan nu!

Het reageren op mijn blogs bleek niet te lukken, tenzij je een gmail account hebt. Na enig zoeken ben ik er uit: een instelling stond verkeerd. Nu kan iedereen zelfs anoniem reageren. Onderaan het blogbericht vind je de link laat reactie achter. Als je erop klikt, krijg je een pop-up venster waar je naast je reactie je naam kunt opgeven of - zo je wil - anoniem kunt reageren. Verder wijst het de weg vanzelf.
Dinky diep in dromenland
Het was vandaag superweer en dat blijft voorlopig zo. De poezen houden van dit weer. Het is niet meer zo verzengend heet, dus een tukkie in de zon behoort weer tot de mogelijkheden. De twee kittens laten we af en toe even buiten snuffelen. Dinky komt af en toe nieuwsgierig kijken maar lijkt doodsbang voor ze. Ze zetten dan ook al een hoog ruggetje op en dat maakt indruk, zelfs op zo'n brutaal straatkatje als Dinky.

Misschien gaat Pipa naar Nederland. Via Sam en Kiek heeft zich iemand gemeld, die het vrouwtje wel wil hebben. Bernarda is intussen bezig uit te vogelen, wat er allemaal moet gebeuren. Inentingen, chippen, kattenpaspoort, luchtvaartmaatschappijen, die huisdieren onder voorwaarden meenemen, zoals Transavia en Vueling, etc. Toen Pipa het hoorde sprong ze gat in de lucht; haar broertje Pipo denkt het er het zijne van.

foto: Nicole Edelkoort

zaterdag 1 oktober 2011

De zomer voorbij

zonsopkomst met onweerswolken
Als je een paar jaar in Spanje woont, ga je vanzelf patronen ontdekken in de overgang van het ene seizoen naar het andere. Zo valt het me op, dat de overgang van zomer naar winter in stappen plaatsvindt. In principe is het hier het hele jaar door mooi weer, maar uiteraard is het hier ook 's winters aanzienlijk kouder dan in de zomer. In plaats van een geleidelijke daling van de temperatuur bemerk ik dat het trapsgewijs gaat. Als het een paar dagen slecht is geweest, herstelt het weer zich wel maar de temperatuur blijft definitief achter. We zitten op dit moment ook in een mindere periode, hoewel het gisteren overdag heerlijk rustig nazomerweer was en pas 's avond opnieuw begon te regenen. Vanaf maandag wordt het weer mooi, maar de temperatuur heeft dan definitief opnieuw een stapje terug gedaan.

alle zwaluwen verzamuluuuhhhhh!!!
De zwaluwen lijken het ook voor gezien te houden. Zij zijn zich op dit moment aan het groeperen voor de trek naar het zuiden.
erfenis van de Moren: de granaatap






De granaatappelboom geeft dit jaar een flinke oogst. We moeten ons nog verdiepen in de manier, waarop we de tientallen vruchten het best kunt consumeren, want handgranaatappels zijn het bepaald niet. Dus als iemand een tip heeft....?




De baugainvillea heeft zich goed hersteld, nadat zij de afgelopen winter volledig bevroren leek te zijn (bladeren werden bruin, veel dood hout, dus op goed geluk teruggesnoeid tot zo'n 80 cm). Zij heeft nog nooit zo uitbundig gebloeid, alhoewel het model nog te wensen overlaat. Maar om bloeiende takken te gaan snoeien is ook zo wat. Wel hebben we nu speciaal vliesdoek achter de hand om haar dit keer lekker in te pakken als het echt gaat vriezen.
Kiddy zit op haar favoriete platform en heeft meer oog voor die honderden rondfladderende zwaluwen.