Effe wachten....nog effe wachten.... Pizza!!

tijdens het bakken mogen er gewoon vlammen zichtbaar zijn en kan er ook af en toe een houtblokje of dikke tak bij.

Toen ik jaren geleden van plan was een pizzaoven te bouwen heb ik o.a. met mijn handige Belgische vriend Bob overlegd hoe ik zo ongeveer te werk moest gaan. (Ook op internet is trouwens allerlei informatie te vinden en als er lezers zijn die meer willen weten, zijn ze van harte uitgenodigd op deze blog te reageren). Inmiddels staat de oven er al twee jaar en hebben we ondertussen al wat ervaring opgedaan met het bakken van pizza's. De eerste keer ben je al blij dat er tussen de verkoolde resten nog ergens een stukje pizza te ontdekken valt. De volgende keer kwamen ze er al heel redelijk uit. Vervolgens ga je meer aandacht besteden aan de variëteit van de toppings om uiteindelijk met een heel bakplan de oven optimaal te kunnen benutten: eerst pizza's, daarna  brood, een cake en tenslotte een stoofpotje totdat de oven weer is afgekoeld. Zover zijn we nog niet, maar een lekkere pizzaparty lukt al best.

een fles als deegrol

Afgelopen zondag waren Bob met z'n Marijke samen met Gilbert en Irene bij ons. Bob kan ons zèker en vast nog wat kneepjes van het pizzabakken bijbrengen. Zoals het van tevoren verdelen van het deeg in stukken van 150 gram en daarvan deegbolletjes te maken, die hij met een wijnfles (!) uitrolt tot pizzabodems.
En het met potlood aftekenen van de omtrek van de schieter op de plank, zodat je pizza's naast lekker ook nog mooi rond en gelijkvormig worden. De verschillende toppings zijn een creatieve samenvoeging van de bekende pizza-ingrediënten, zoals tomate frito, kaas (parma, mozarella) olijven, zalm, tonijn, chorizo etc. We houden ons graag aanbevolen voor lekkere recepten!

in het midden van de oven tegen de 300°

De oventemperatuur is een belangrijke succesfactor. Bij mijn oven zit de thermometer in de stookdeur. De aangegeven temperatuur is daar minder dan in het midden van de bakvloer. Daarnaast is de temperatuur van de bakvloer zélf belangrijk. Mijn bakvloer is nogal stevig uitgevoerd (10 cm beton met daarop vuurvaste stenen van 4 cm dik) en het duurt daarom vrij lang voordat de bakvloer heet genoeg is om de onderkant van de pizza goed door te bakken voordat de bovenkant verbrandt.
Het instoken tot de thermometer op 250 graden staat duurt zo'n 2 uur. Eerst een paar droge takjes en daarna toch redelijke stukken droog brandhout, dus niet te dunne takken, want dan blijf je vullen en je mist de intense hitte van een massief houtblok. Anderszijds ook geen boomstam erin, want die gaat smeulen. Het vuur in het midden van de oven opstoken en vlak voor het bakken naar achteren schuiven. De benodigde hoeveelheid hout valt me altijd weer mee; ik schat een kilootje of vijf, zes. Met een deegballetje kun je controleren of de temperatuur van de bakvloer en de oven in evenwicht zijn. Als dat zo is kunnen de pizza's gebakken worden. Er kunnen er gemakkelijk twee naast elkaar, maar omdat ze al na 3 à 4 minuten klaar zijn is het handiger om de pizza's er om en om in te schuiven. Dus na twee minuten de eerste pizza een slag ronddraaien en meteen daarna de volgende erin, enz.
Al met al was het een gezellige middag samen en dan konden we nu helemaal waarderen na de vervelende ervaringen met onze 'gast'.

Urbanisaties

“De huizenmarkt trekt weer wat aan”, hoor je links en rechts roepen. Mijn makelende fietsmaatje José had sinds lange tijd ook weer een huis verkocht. Makelaars hebben posters op hun raam geplakt met het opschrift “Dringend huizen gezocht voor onze wachtende klanten”. Met de populaire huizenjacht-programma’s op TV in het achterhoofd, leek het ons geen slecht idee om housescouting aan te bieden bij makelaar(s). Tenslotte kennen we de omgeving op ons duimpje alsook de ‘verborgen klippen’ waar onervaren huizenkopers gemakkelijk oplopen. Naast onze noemenswaardige belevenissen zullen we op dit blog dus ook regelmatig melding maken van onze wederwaardigheden bij onze huizenjacht in het achterland van de noordelijke Costa Blanca, zeg maar het binnenland achter de kustlijn van Denia tot Calpe.

Laten we het eens hebben over het fenomeen ‘urbanisatie’. Een urbanisatie is een wijk(je) die door een projectontwikkelaar is gebouwd op een terrein, dat door de gemeente als urbanizable is aangemerkt in het bestemmingsplan. Dat betekent dat er op relatief kleine kavels gebouwd mag worden (minder dan 1000 m2) in tegenstelling tot de buitengebieden (rural) waar nog steeds 10.000 m2 het minimum is om te mogen bouwen. (Daarop zijn weer tal van uitzonderingssituaties, maar dat valt nu even buiten het bestek van deze blog). Wanneer een projectontwikkelaar toestemming krijgt voor de ontwikkeling van een urbanisatie, wordt eerst de infrastructuur aangelegd van wegen, straatverlichting, water, electra en riolering. Daarna begint de bouw van de huizen, waarvan de meesten al op voorhand zijn verkocht op beurzen of promoties via TV-programmas zoals b.v. HouseVision. Vaak kon de koper kiezen uit een aantal typen woningen van éénzelfde architect, waardoor veel urbanisaties een uniforme uitstraling hebben. Bij urbanisaties die werden gebouwd in de vorige eeuw is de afwisseling in villastijlen groter, maar daar staat tegenover dat de bouwkwaliteit (isolatiewaarde, opvang grondbewegingen) destijds een stuk minder was als de laatste 15 jaar. (Ook dit is een algemene observatie; er zijn prima huizen te vinden van 30 jaar oud en rammelende krotjes die er nog geen 10 jaar staan).

Het voordeel van een goede urbanisatie is, dat de prijzen laag zijn en alles ‘infrastructureel’ goed geregeld is. Het is duidelijk en overzichtelijk als in een villawijk, met buren om je heen. En dat kunnen anderen juist weer een nadeel vinden. Maar, zoals we dat in Nederland zo goed gewend zijn, is privacy een betrekkelijk begrip. Omdat je hier hele jaar door buiten kunt vertoeven, is je aanwezigheid in een urbanisatie wat makkelijker waarneembaar. Dit is natuurlijk relatief, want we liggen zonder problemen een hele dag minimaal gekleed aan het strand met nog een paar duizend zonaanbidders, terwijl we in ons eigen zwembad liever niet gezien willen worden….

Waar moet je op letten als je voor een urbanisatie kiest? De ligging! Klinkt logisch, maar ligging is meer dan waar de zon opkomt en waar de dichtstbijzijnde supermarkt is. Sommige projectontwikkelaars (een enigszins ‘besmette’ beroepsgroep, net als makelaars, burgermeesters en gemeentearchitecten;-) hebben destijds een stuk grond gekocht, waarvan je nooit gedacht had, dat daar gebouwd kon worden. Een steile helling hoog boven de ‘woongrens’. En zo zijn daar halve dorpen verrezen, zoals bijvoorbeeld de Cumbre del Sol, tussen Moraira en Benitachell. Drieduizend (!) huizen, allemaal met zeezicht, maar zodanig ver weg van de ‘bewoonde wereld’ én het strand, dat je áltijd de auto nodig hebt. En buiten het seizoen is het er uitgestorven. Misschien leuk als 2^e huis, maar voor permanente bewoning?

Of je zit op zo’n steile berg, dat je tientallen traptreden op moet om bij je voordeur te komen. Leuk als je jong en fit bent, want de tuin is een fantastisch aangelegd met natuurstenen trappetjes en muurtjes, palmen en bloeiende bougainvilleas. Schitterend in één woord, totdat je met twee volle boodschappentassen omhoog moet, laat staan met je versleten heup(en) en/of knie(ën).

klik op het plaatje voor een uitgebreide omschrijving

Met dit in het achterhoofd zochten we in een urbanisatie, die nagenoeg vlak is, op loopafstand van een gezellig plaatsje en met – hoe belangrijk is dát? – in de verte zicht op de Mediterraneo. We ontmoetten een buitengewoon aardig Nederlands stel, dat langzaam maar zeker toe is aan een appartement. We hebben inmiddels al héél wat huizen gezien, maar de prijs/kwaliteit verhouding van deze villa is écht uitzonderlijk. Perfect onderhouden in een heerlijk villawijkje. Een pareltje….. 

Amandelbloesem

Het is elk jaar weer een spectaculair fenomeen: de bloei van de amandelbomen, zo rond de eerste week van februari. Helaas zie je steeds meer verwaarloosde boomgaarden omdat de opbrengst nauwelijks voldoende is om de tamelijk intensieve onderhoud te bekostigen. De amandelboom heeft een vrij oppervlakkig wortelstelsel, wordt mij verteld door mijn fietsmaatje Pascual, die zelf amandel- en sinaasappelgaarden heeft. Dat betekent, dat de grond 'open' gehouden moet worden om voldoende zuurstof bij de wortels te laten komen. Bij een verwaarloosde boomgaard met veel hoog onkruid op de bodem zullen de bomen langzaam verstikken. Daarnaast moet er stevig gesnoeid worden, omdat de boom anders snel verwildert. Dat de roze bloeiende amandelbomen bittere amandelen voortbrengen is een fabeltje. 

Er zijn, net als met fruitbomen, verschillende soorten amandelen en de roze versie is zo'n soort. Bittere amandelen zijn giftig (blauwzuurglycoside) De maximum hoeveelheid veilig te eten bittere amandelen is afhankelijk van het lichaamsgewicht; voor volwassenen ligt dit meestal tussen de 10 en 15, voor kinderen geldt een lager aantal. Bittere amandelen worden door de amandelboeren gebruikt voor nieuwe aanplant. Een gewone - zoete - amandel zal in de grond namelijk niet tot ontwikkeling komen omdat mieren hem voortijdig al zullen hebben opgekaand. En dat gebeurt niet met een bittere amandel. Die kleine rakkers zullen ooit proefondervindelijk  hebben vastgesteld dat hun lichaamsgewicht onvoldoende is om zelfs maar een knaagje te overleven. Als de bittere amandel tot een klein boompje is uitgegroeid wordt er een zoete soort op geënt. 
Nu de amandelbomen in bloei staan zie je pas goed hoeveel er in deze omgeving staan. Er worden drukbezochte wandeltochten georganiseerd langs de meest uitbundige amandelplantages. De C745 van Lliber naar Gata, de weg die ook langs dat mooie huis loopt, is daar één van. Ook langs de CV745 richting Alcalali en van Murla naar Benichembla is op dit moment de kleur wit toonaangevend, waarop ook de naam Costa Blanca (witte kust) is gebaseerd. 

De amandelbloesemperiode geeft je al echt een lentegevoel al hebben we ooit al eens in de sneeuw gewandeld tussen de bloeiende amandelbomen. Dit jaar zit dat er niet in. De winter was extreem zacht en droog en het lijkt erop dat we zo de échte lente in rollen.