Zomer-, herfst- en wintergevoel in zes dagen

Zicht vanaf ons huis op Alcalalí en Parcent met de besneeuwde sierra (16 nov, 11:00 u)

Het kan snel gaan met het weer. Deze week was het ongetwijfeld smullen voor meteorologen. Maandag nog volop zon en een middagtemperatuur van 23º. Ik heb nog gezwommen. Nu is de houtkachel aan want buiten is het nog maar 10º en de sneeuwgrens ligt rond de 1100 meter. 

Alcalalí (door het raam van onze naya)

Dat betekent met de enorme hoeveelheid regen van vannacht (60 mm) dat de bergtoppen in het binnenland de neerslag in de vorm van sneeuw hebben ontvangen. Niet uitzonderlijk maar wel vroeg in het jaar. De nacht ervoor had het ook flink geregend (45 mm) dus de watervoorraden zijn weer lekker aangevuld. Omdat er een mooie zonnige vrijdag tussen beide regenperiodes zat, krijgt het water de kans in de bodem te zakken. Bij een aaneengesloten regenperiode stroomt het overtollige water al snel via de barrancos af naar zee. Zonde van dat kostbare water al is die kolkende Rio Jalon, die beneden ons huis langs stroomt altijd spectaculair om te zien. 

Afgelopen donderdag hebben we nog even van het zonnige weer gebruikt gemaakt om wat herfstkleuren op te zoeken. Hoewel er hier weinig loofbomen staan, zorgen de kersenbomen in de Vall de Gallinera en Vall de Alcalá voor een mooi schouwspel, vooral bij een laagstaande zon tegen. 

Zo beleefden we dus binnen enkele dagen de overgang van de zomer, via de herfst naar de winter.

Kersenbomen in de Vall de Gallinera (CV-700)

Castell de Castells rond 13:00 u

Zelfs de naam roept al associaties op......

We waren niet de enigen.....

Sneeuwpret

Golden Earring

Irene Torres Ivars met gave oorlelletjes

Dit is Irene. Ze is de dochter van kennissen uit Benissa. Op de foto is ze nog puntgaaf, maar korte tijd later moesten wij constateren, dat de eerste piercings al waren aangebracht. Piercings? Ja, Irene had in beide oorlelletjes een gouden knopje. Belachelijk toch, bij zo'n klein guppie?! Totdat ik van de week een column las in het NRC van hun Spaanse correspondent, Merijn de Waal. Het verklaart een hoop....

<quote>
Wie graag hoort dat zijn kind mooi, knap of schattig is, moet vooral naar Spanje komen. Neem je baby mee uit wandelen en voordat je de straat uit bent, hangt een voorbijganger boven de kinderwagen: „Ay, qué bonito/guapo/mono” Wij hebben er allang vrede mee dat de vreemde – meestal gepensioneerde en vrouwelijke – bewonderaars in de wangen van onze dochter knijpen. De persoonlijke levenssfeer is in Spanje krapper dan in het koude noorden. En van kinderen wordt collectief genoten. Stap met jonge kinderen een restaurant binnen en de ober trekt niet, zoals in Nederland, een lang gezicht. Hij sprint weg om plek te maken voor de buggy en een kinderstoel te pakken.
Waaraan we in dit kinderparadijs minder makkelijk wennen is dat onze dochter consequent voor jongetje wordt aangezien. Het Spaans is een verraderlijke taal. Het bijvoeglijk naamwoord voegt zich naar het geslacht van het zelfstandig naamwoord. Je kan dus niet neutraal zeggen: ah, wat een knappe baby. Een jongetje is guapo, meisje guapa.
Onze dochter heeft niet veel roze kleren. Maar zelfs als we die haar allemaal aantrekken, inclusief zilveren ballerina’s, gaat het nog mis. De oorzaak: ze draagt nog steeds geen oorbellen. Terwijl ze al vier maanden oud is.
Nu Spanjaarden kleinere gezinnen vormen, staan kinderen op een hoger voetstuk. Kinderwagens zijn gepimpt met linten, strikken, met kant aangezette dekentjes en een luiertas met de eigen naam. Zeker op zondagen gaan ze gekleed als negentiende-eeuwse porseleinen poppen: in truttige ribfluwelen korte broekjes met daaronder lakschoentjes en kniekousjes. De ouders kunnen gewoon in spijkerbroek en gympen rondlopen. Het kind is prinsje en accessoire tegelijk.
Spanje heeft een inhaalslag gemaakt in het gelijkstellen van man en vrouw. Maar een meisje zonder oorbellen blijft een zeldzaamheid. In de klas van ons vierjarige zoontje dragen alle meisjes ze. En mijn vrouw werd in het warenhuis laatst door drie oudere dames vermanend toegesproken. Toen ze uitlegde dat er een niña en geen niño in de wagen lag, trok een van de vrouwen demonstratief aan haar eigen oor. „De oorbellen ontbreken.”
Soms leggen we uit dat babyoorbellen in Nederland minder universeel zijn. Zo voltrok zich dit voorjaar een relletje rond Samantha de Jong, alias Barbie. De Scheveningse tv-bekendheid, die doorbrak in ‘Oh, oh Cherso’, verscheen op de buis met haar zeven maanden Angelina, die twee gouden oorknopjes droeg. De reacties op Twitter waren niet mals: ‘Bureau jeugdzorg!’, ‘ordinair’ en ‘kindermishan-deling!’.
In Spanje wordt precies andersom geredeneerd, vertellen vrienden. Juist de gaatjes vroeg zetten bespaart onnodig leed. Want: op jonge leeftijd zijn kinderen de pijn zo weer vergeten. Ook zouden jonge oorlellen minder kraakbeen hebben. Op de kraamafdeling van ziekenhuizen wordt aangeboden de gaatjes daags na de bevalling te schieten. Wie iets langer wil wachten, kan in de eerste weken en maanden zonder problemen terecht bij juweliers en apothekers.
Ook in Nederland zijn babyoorbellen niet verboden (de oorlel is als enig lichaamsdeel uitgezonderd van het wettelijk piercingverbod voor kinderen onder de 12). Een kleine speurtocht op internet leert dat consultatiebureaus ze evenmin afraden. Ze benadrukken vooral dat de ingreep hygiënisch moet gebeuren. Toch hanteren veel Nederlandse juweliers, vooral buiten de Randstad, een minimumleeftijd, oplopend tot wel zes jaar.
De kwestie blijkt daarmee vooral te draaien om smaak en sociale codes, niet om medische overwegingen. Waarmee het de vraag is of we op dit punt moeten toegeven aan de normen van onze nieuwe thuisland. Mét oorbellen zou onze dochter nooit meer voor jongetje aangezien worden. Maar wij blijven het voorlopig iets vinden waarvoor ook een prinses zelf moet kunnen kiezen.
<unquote>

Dit artikel is verschenen in het NRC Handelsblad van woensdag 6 november 2013 op pagina 15

Cocentaina (Fería de Tots Sants)

Cocentaina, Plaça el Mercat. Zie maar eens een tafeltje te vinden rond lunchtijd....

Gisteren, zaterdag, was ik voor de tweede keer in Cocentaina op de jaarlijkse feria, de grootste jaarmarkt in de verre omgeving, die altijd rond het weekend van Allerheiligen (Tots Sants) wordt gehouden. Een bezoek aan deze jaarmarkt, die zo'n half miljoen mensen trekt in 3 dagen, is zeer de moeite waard. En als ik, lijdend aan chronische rastritis (rastro-moeheid), durf te zeggen, dat het  fantastisch is geweest, moet het voor de échte rastrofari haast wel het walhalla zijn. Alleen de rit erheen is al een belevenis als je tenminste binnendoor rijdt langs plaatsjes als Castell de Castells, Benimasot en Millena. Ben je niet van de slingerwegen, dan rijd je via Gandia en Xativa het kortst over meerendeels snelwegen naar Cocentaina.

Nog nooit een Bald Eagle van zo dichtbij gezien.

 Parkeren lijkt een probleem als je bedenkt dat Cocentaina met krap 12.000 inwoners elke beursdag zoveel bezoekers over de vloer krijgt. Overal zijn provisorische parkeerplaatsen ingericht en de 700 vrijwilligers slagen er redelijk goed in de zaken in goede banen te leiden. Het beursterrein omvat de pittoreske binnenstad van Cocentaina met een oud kasteel en de karakteristieke basiliek als decorumen en beslaat ruim 10 ha, onderverdeeld in een middeleeuwse markt, een arabische markt, een joods kwartier, een industriële beurs (auto's, landbouwwerktuigen, kachels, pizzaovens, solartechniek, etc), een paardenmarkt (zondags), een kinderkermis en heel veel stalletjes met etenswaren, zowel om mee te nemen als om ter plekke te consumeren. Het indrukwekkendste vonden we de Arabische markt en het Joods kwartier (broederlijk naast elkaar) omdat de oude binnenstad van Cocentaina daarvoor een ideaal decor vormt. Je waant je werkelijk ergens in oud Jeruzalem.

Thee drinken of couscous eten in 'Arabische wijk'

Op het Plaça El Mercat is een enorme eettent neergezet met allerlei Kebab- en aanverwante kraampjes erom heen. Voor het varken aan het spit heeft noch de Arabische noch de Joodse wijk de verantwoordelijkheid opgeëist, maar dat mocht de eetlust niet drukken. Denk niet dat je écht goedkoop uit bent als je erbij wilt gaan zitten, want de uitbaters proberen naar hartenlust munt uit deze publiekstrekker te slaan en geef ze eens ongelijk. Maarje kunt ook gewoon links en rechts een kebab, spareribs of portie calamar ophalen tegen normale prijzen en dat dan ergens op een muurtje verorberen met wijn, bier of frisdrank dat ook overal te koop is. Dat is wel de voordeligste manier om de honger te stillen.

Toch nog een tafel gevonden met v.l.n.r. Marijke en Bob,
Ben en Marise en Gilbert en Irene (niet zichtbaar)