Rode broeken

Ik had mijn rooie broek weer eens uit de kast getrokken. Staat wel leuk bij mijn nieuwe blauwsuede loafers. Daar zitten rode veters in, een stijlkenmerk van Martinelli. Kobaltblauwe sweater erboven en klaar. We gingen naar een informeel feestje in Benissa. Als we weer thuis komen hoor ik Jakhals Erik op TV iets roepen over rode broeken op de golfbaan. Da's ook toevallig, denk ik nog als ik omlaag kijk. Nou zijn de keren dat ik op een golfbaan stond, op één hand te tellen, maar ik voelde me niettemin aangesproken op datgene wat er achteraan werd gezegd. Het ging hier namelijk over de vermeende rijkdom van de oudere garde, belichaamd in rode broeken op groene golfbanen. De ouderen blijken er in de Nederlandse crisismisère beter voor te staan dan welke andere bevolkingsgroep maar ook. Ze genieten vorstelijke pensioenen en hebben daarenboven ook nog een flink vermogen opgebouwd. Ze hebben hun zakken (van die rode broek) goed gevuld. En daarom kunnen zij, nee, moeten zij maar eens flink in hun volvette buidel tasten om de begrotingspuzzle te helpen oplossen.
Zonder te bestrijden dat er welgestelde bejaarden bestaan, valt er tegen de populistische oproep van Diederik wel het een en ander in te brengen. Ondanks dat er tientallen jaren voor is gespaard met in het achterhoofd de plechtige belofte van een ongekort en geïndexeerd pensioen, weten de gepensioneerden inmiddels beter. En zij die nog niet zover zijn, kunnen ook nog eens langer doorwerken om minder te krijgen. Maar goed, pensioen blijft inkomen en is daarmee belastbaar net als inkomsten uit arbeid.
Waar ik meer moeite mee heb is de voorstelling van zaken rondom dat vermogen. Alsof al die oudjes er naast hun pensioen nog een vette bankrekening op na houden. In een levensfase waar juist het ene na het andere vermogen afneemt worden de pijlen gericht op een vermogen dat bij verreweg de meesten in bakstenen zit en dan met name de bakstenen van hun eigen huis. En wat er inmiddels met de waarde daarvan is gebeurd behoeft ook geen nader betoog. Niet meer dan een virtueel vermogen dus. Gemakshalve gaat men in de redenatie voorbij aan de belangrijkste factor voor de opbouw ervan, tijd.
Want hoe is het de meeste van ons vergaan? Je gaat werken, werkt hard, maakt carrière en koopt na verloop van tijd een huis met een tophypotheek. Je knapt het huis verder op, lost wat af en intussen stijgen de onroerend goed prijzen. Je verdient inmiddels wat meer en koopt een groter huis, waarbij je de overwaarde van je oude verbouwde huisje inbrengt. Enzovoort tot je uiteindelijk je laatste optrekje geheel (of voor het grootste deel) vrij hebt van schuld. En zo heb je dus je vermogen door de vele jaren heen bijna letterlijk steen voor steen opgebouwd. En nu wordt dat watertandend gadegeslagen door de PvdA (staat nog steeds voor Portemonnee van de Ander) als gefundenes Fressen voor de bodemloze put, die met veel aplomb schatkist wordt genoemd.
Maar aan het allerbelangrijkste in deze discussie wordt alsnog voortbijgegaan. Al die verontwaardigde jongeren die afgunstig loeren naar die bevolkingsgroep in vijftig tinten grijs met rode broeken, zou ik wil zeggen: Jullie willen graag meedelen in óns vermogen? Nou, wij willen ons vermogen met plezier ruilen voor dat van jullie: tijd van leven!