Over je schaduw ....fietsen

Margarida....nu eindelijk eens op de fiets bereikt

over je eigen schaduw fietsen?!

Ondanks het feit, dat het gisteravond nog flink geregend heeft, hetgeen een mooie volledige regenboog opleverde, was het weer vanmorgen vroeg weer strak en stralend. Dus fietsen met de club Alcalali. Terwijl ik om half acht richting Jalon fiets, valt de lange schaduw op die de net opgekomen zon voor mij uit werpt. Als je daar overheen moet springen heb je so-wie-so het wereldrecord verspringen verbeterd, mijmer ik over de meest gebruikte metafoor van de afgelopen week. Maar misschien lukt het me wel om over mijn schaduw heen te fietsen.
De opkomst is groot, we gaan naar Benissivá in de Vall de Gallinera. Het gaat voorspoedig, Pascual, Ruben en ik zijn inmiddels ver vooruit op de rest als we bij Adsuvia een Duitser passeren. Hij draagt een Duits wielershirt  en en zijn weggedrag lijkt ook Duits: je steeds opnieuw inhalen, dan voor je gaan rijden en het 'gas' loslaten. Dus ga ik er steeds weer langs, waarna hij even later weer...und so weiter. 'Abhauen' dus! Uiteindelijk kom ik alleen aan bij Bar Placeta in Benissivá, waar de almuerzo (verlaat ontbijt) zal worden gebruikt. Het is kwart over negen; drie kwartier te vroeg. Dus verder naar boven, richting Alpatro. Ik word gebeld door Pascual. 'Waar zit je?' 'Bij de mirador (uitkijkpunt) vlak voor Alpatro'. Ik wacht op daar op hem. Hij is in gezelschap van José de jongere en de Duitser, die gewoon een Spanjaard blijkt te zijn. 'Wil je nog verder? vraagt Pascual. Eigenlijk wel. Ik voel me goed en daar verder naar boven lokt Margarida, een typisch Spaans dorpje, waar ik nog nooit met de fiets ben geweest (daar zijn er wel meer van trouwens...). José ziet het ook wel zitten en met z'n tweetjes fietsen we nog 10 km verder omhoog om uiteindelijk op het dorpsplein van Margarida te stoppen voor een korte pause. José geeft mij goedmoedig een van zijn energierepen. (Ik had niks te eten meegenomen vanwege de vast ingeplande almuerzo, maar ik had wel voordien ontbeten, wat de meeste Spanjaarden weer niet doen.)
We keren terug naar Benissivá waar de rest van de club inmiddels aan de Mistella (zoete desertwijn) zit. 'Club de Mistellali', grapt José. Op de weg terug komen we mijn oude fietsclub uit Jalón tegen, die in het nabijgelegen Benirama had gegeten. Gezellig om de oude fietsmaatjes weer eens te zien. Maria is er ook bij. Ze is Valenciaans jeugdkampioene, zal inmiddels 16 zijn en fietst de meeste grote kerels naar huis, inclusief Rudolf en mij, die samen vanaf Pego de Alt de Pilarets oprijden op weg naar Sagra. Rudolf is het Duitse mitglied van onze club, voormalig violist van het NDR symfonieorkest. Tussen Orba en Parcent wordt gewacht en sluiten ook Edwin en Cokky aan. Zo wordt er nog flink ge-socialized tijdens de laatste kilometers. Als ik de Cami Jardi inrijdt staat de teller op 100 km en mijn schaduw schuin achter me: ongemerkt ben ik dus toch over mijn schaduw heen gefietst....

Het weer gisteravond om half zeven: een volledige Arco Iris (regenboog) Daar vlieg ik de volgende keer naar toe.

Rosi

Rosi in haar 'buitenverblijf' aan het ontbijt

Sinds een week of twee zwerft er een jong katje om ons huis. Nou ja, zwerft.... Ze huist onder een struik vlakbij ons huis; we kunnen haar vanuit de kamer zien zitten. Vanwege haar kleur noemen we haar Rosi en ze is nogal angstig. Hoe ze in onze tuin verzeild is geraakt  weten we niet, maar feit is dat onze katten haar tolereren. Bernarda geeft haar te eten en te drinken en langzaam maar zeker wordt ze minder schuw. Maar blijven kan ze niet; het is hier al druk zat met de andere vier. Gesteriliseerd worden moet ze wel, want Hannibal, de zwerfkater, die we al in geen tijden meer hebben gezien, struint hier inmiddels alweer regelmatig door de tuin.
Als eerste maar eens bietsen bij de dames van de APAG, de kattenopvang, die op de rastro's (o.a. in Jalon) collecteren en met het opgehaalde geld castraties subsidiëren. Maar veel geld krijgen ze niet binnen en voor Rosi hebben ze geen geld meer. Dan maar naar Ignacio, de dierenarts van Veterinaria Bernia. Hij adviseert een postertje te maken, die hij dan in de praktijk ophangt. Als dat geen resultaat heeft, wordt ze alsnog door hem gecastreerd. Ook meteen maar een poster bij Tanja van Dierenzaak Faula opgehangen en de buren geïnformeerd. Intussen zit Rosi grote delen van de dag tussen de struiken naar ons te kijken met een blik van 'doe niet zo moeilijk en neem mij er gewoon bij'. Maar dit keer zijn we onverbiddelijk: Rosi is lief, Rosi is mooi maar Rosi kan niet blijven. Vandaar deze tranentrekkende poster....

P.S. Lang zitten prutsen om een pdf te 'sharen' via dit blog, maar met dropbox gaat het als een speer! Van harte aanbevolen.

Valencia

Valencia heeft al een tijdje ons hart gestolen. Als geboren en getogen Amsterdammer heeft 'de grote stad' op mij altijd al veel aantrekkingskracht gehad, maar niet alle grote steden zijn per definitie aantrekkelijk. Valencia is weliswaar een grote stad met een lange geschiedenis (de Romeinen stichtten Valentia al in 138 v.Chr.) maar mist - gelukkig - de massaliteit van metropolen als London, New York, Parijs of St.Job in 't Goor. De oude binnenstad met zijn schitterende historische bouwwerken en pleinen, het Turia Park, de futuristische Ciudad de las Artes y las Ciencias (de stad van de kunsten en wetenschappen, samengesteld uit bouwwerken van meesterarchtect Santiago Calatrava), het is allemaal beloopbaar. Of 'befietsbaar' want Valencia is vlak en heeft een goedkoop en goed functionerend 'witte-fietsen-plan', Valenbisi, waardoor je overal per fiets kunt komen, zonder er zelf een te hebben. Door het lekkere klimaat is de fiets dus een ideaal vervoermiddel.

het brede, langgerekte strand van Valencia

Buiten het centrum wordt je niet direct overrompeld door troosteloze woonkazernes of sombere buitenwijken. Valencia heeft minder dan een miljoen inwoners, die weliswaar vooral buiten het centrum wonen, maar nog steeds in doorgaans mooi aangelegde wijken met veel groen en goede voorzieningen. Zijn er dan geen 'no-go-areas' in Valencia? Helaas wel. Vlak achter het prachtige brede zandstrand van Malvarrosa ligt de oude visserswijk Cabanyal. De gevels van de huisjes waren ooit volledig betegeld met typisch Spaanse tegeltjes, maar nu is de wijk dusdanig in verval dat de gemeente haar eigenlijk wil slopen. Daarmee verdwijnt wel een heel authentiek stukje Valencia en daarom zie je op heel veel huizen een spandoek: renoveren in plaats van slopen.

Achterstandswijk Cabanya

 Rehabilitació sense Destrucció (bewoonbaar maken ipv vernietigen)

Intussen is de leegstand enorm en tref je er louter nog mensen uit de sociale onderklasse, die doelloos rondhangen tussen sloopauto's en afgedankt meubilair. Maar wel op twee minuten lopen van zee. Ik kan me zo voorstellen dat er wel wat projectontwikkelaars zijn - voor zover nog niet failliet... - die daar wel brood in zien. Geen makkelijke beslissing voor de gemeenteraad en het ziet er allerminst naar uit dat die gauw genomen gaat worden.

Op termijn naar Valencia verhuizen is voor ons inmiddels een serieuze optie, wanneer het onderhoud van een hectare tuin te belastend gaat worden (vervelen doet 't nu al...;-). Zolang rust en ruimte echter nog bepalende behoeften in ons bestaan zijn, 'behelpen' we ons met af en toe een dagje Valencia, waarbij we wel alvast een idee proberen te krijgen waar we straks zouden willen wonen. Wellicht ergens in de buurt van Avenida Blasco Ibañez, vlakbij Mestalla (weer net als vroeger bij Ajax, zondags naar de thuiswedstrijden van Valencia), de metro, het Turiapark met het Palau de la Musica en het strand. Doorgaans wordt bij de keuze van een huis de keuken of de inloopkast  zwaarder gewogen dan b.v. zonligging of niveauverschillen, hetgeen op termijn toch tot frustraties gaat leiden. Tot nu toe hebben wij onze woonkeuzes altijd zorgvuldig voorbereid gemaakt en dat willen we graag zo houden.

En omdat het zo indrukwekkend is, hierbij nog eens de muzikale rondleiding in een van Valencia's attracties, de centrale markthal, el Mercado Central

Een goede buur....

Villa Buena Vista

Ik schreef al eerder dat we het getroffen hebben met onze directe buren. Met het oog op het bekende spreekwoord hechten we aan een goed relatie met de Engelse familie Hobbs, de Nederlands/Belgische familie Belva en de Duitse familie Horn. Maar ja, helaas kunnen omstandigheden wijzigen, waardoor buren gaan verhuizen. Dit is het geval met de familie Horn. Siegfried is vorig jaar 80 geworden en zijn gezondheid gaat wat achteruit. Ze zijn allebei nog heel vitaal, maar hebben toch besloten naar Duitsland terug te keren. En daarom staat hun prachtige huis, Buena Vista, te koop. En voor een prijs die geen recht doet aan een dergelijk object, maar sinds 2008 is de huizenmarkt in Spanje ingestort. Het aanbod is groot, maar als iemand op zoek is naar een huis met rust, ruimte en privacy zonder in the middle of nowhere te belanden is de spoeling toch behoorlijk dun, zeker voor zo'n prijs. En bij de vastgoed-cowboys is het zoeken naar de bekende speld in de hooiberg. Ik heb Sigi en Elsbeth daarom aangeboden om een website te maken over hun huis, omdat foto's per post opsturen naar geïnteresseerden nogal omslachtig en kostbaar is. En door de website kunnen we mogelijk ook nog enige sturing geven bij de keuze van onze nieuwe buren. We zijn reuze benieuwd of dat één van onze webloglezers zal zijn.

Slaaphouding

Sorry, je ligt op mijn kop....

Toen Pipa en Felix net geopereerd waren, mochten ze als troost 's nachts bij ons op bed slapen. Door ervaring wijs geworden kruipen ze allebei aan Bernarda's kant, want bij mij lopen ze gerede kans om midden in de nacht van bed geschopt te worden; niet met opzet, maar omdat ik in mijn slaap nogal heftig kan bewegen. Dit in tegenstelling tot katten. Als ze liggen, liggen ze als een blok. Of - beter nog - als een parasolvoet. Als Felix op het voeteneinde goed in ruste is, kun je je benen echt niet meer kwijt. En Pipa zorgt ervoor dat je je niet mèer om kunt draaien. De katten zijn dan ook 's morgens heerlijk uitgeslapen terwijl Bernarda gebroken is omdat ze de hele nacht in dezelfde houding heeft moeten liggen. Dat is nog eens zelfopofferende kattenliefde. Slaaphouding is voor katten geen enkel probleem zoals uit bijgaande foto's blijkt. 's Nachts slapen ze niet meer bij ons, maar in de gerenoveerde huiskamer.

...nog steeds!

In Spanje speelt trouwens al een tijdje een kwestie, die alle voorpaginas vult, maar in de Nederlandse pers nauwelijks aandacht heeft gekregen. De grootste olie- en gasmaatschappij van Argentinië, YPF is voor 57% eigendom van het Spaanse Repsol. De energiebehoefte van Argentinië groeit enorm, maar volgens de overheid  investeert YPF te weinig  in productieuitbreiding. Hoewel YPF Repsol dit jaar meer dan 2,5 miljard dollar in het bedrijf wil pompen, wordt er vooralsnog te weinig uitgepompt. De Argentijnse overheid heeft daarom al 8 concessies (pomplicenties) van YPF afgepakt en president Kirchner dreigt nu zelfs de hele toko te nationaliseren. Spanje is furieus en spreekt over een 'daad van agressie' en over 'maatregelen samen met onze bondgenoten'. Oorlogstaal dus. Wordt zeker vervolgd.

España ariba!

Bij alle negatieve berichtgeving over Spanje vormen de volgende wetenswaardigheden mogelijk wat tegenwicht. Ze zijn afkomstig uit het net verschenen boekje Fettnäpfchenführer Spanien (Blundergids Spanje) van Lisa Graf-Riemann. Het is een humoristisch geschreven handleiding over de omgangsvormen in Spanje en welke blunders daarbij op de loer liggen. Uiteraard met de nodige voorbeelden. Hierbij de wetenswaardigheden:

het 'gekamde' landschap van Jaén

• Spanje is 's werelds grootste producent van olijfolie. Een deel wordt geëxporteerd naar Italië en daar onder Italiaanse merknamen verder vermarkt. 82% van de totale productie komt uit de provincie Jaén (Andalusië) waar heuvel na heuvel vol staat met olijfbomen, keurig in het gelid alsof er een enorme kam door het landschap is gehaald, zoals de Spaanse auteur Antonio Muñoz Molina zijn geboortestreek beschrijft.

• Spanje staat al sinds 2004 op de eerste plaats bij de aanleg van windmolenparken.

• Spanje staat op de derde plaats in de EU als autoproducent (na Duitsland en Frankrijk) en wereldwijd op de 7e plaats. 

• Spanje staat na Frankrijk op de 2e plaats qua aantallen buitenlandse toeristen: 55 miljoen per jaar, ruimschoots meer dan het eigen aantal inwoners.

• Spanje staat al jaren lang wereldwijd bovenaan qua aantal orgaandonoren (na Oostenrijk en België)

Wijngaarden in La Rioja, dichtbij Bilbao

• In Spanje bevindt zich 's werelds grootste oppervlakte aan wijnbouw. De helft van die oppervlakte is D.O. (Denominación de Origen). Spanje telt 150.000 wijnboeren en 5000 bodegas. Het is de op twee na grootste wijnproducent ter wereld en - wie had dat gedacht - de grootste producent van witte wijnen. De meest populaire wijnen komen uit La Rioja.

• Spanje heeft samen met Italië wereldwijd de meeste cultuur- en natuurmonumenten die op werelderfgoedlijst van de Unesco staan.

Col de Rates

José en Pascal komen boven op Col de Rates

Vandaag stond de Koninginnerit op het programma van de fietsclub Alcalali. De Col de Rates op en via Tarbena naar Castell de Castells. We waren met z'n zevenen. Miguel (last van z'n rug) en Rudolf gaan rechtstreeks naar Castells en de overigen, inclusief Cesar en Sole beginnen aan de beklimming van Col de Rates. Ik fiets in mijn eigen tempo omhoog en hoor hoe achter me de stemmen van mijn clubgenoten langzaam wegebben. De stilte is fascinerend. Ik hoor het knarsen van de vangrails, die door de net opgekomen zon worden verwarmd en daardoor uitzetten. Met het stijgen wordt het uitzicht over de Jalon- en Orbavallei steeds indrukwekkender. In de verte lonkt de Middellandse zee. Na een half uur ben ik - als oudste - het eerst boven. José en Pasqual volgen op een kleine twee minuten. Sole en Cesar zijn waarschijnlijk halverwege omgekeerd en rijden alsnog via Benigembla naar Castell. Er wordt niet gewacht.

vorige week in Benissiva: vlnr Cesar, Sole, Miguel, José en Pasqual

 Als José, Pasqual en ik ruim een uur later afstappen bij de bar in Castells, blijken we de eersten te zijn, ondanks dat onze route ruim 6 km langer is en veel meer hoogteverschil kent. Even later arriveren Miguel en Rudolf en na een klein half uur Sole en Cesar. Zij zijn toch wél over de Col de Rates geweest en hebben dezelfde route afgelegd als José, Pasqual en ik. Petje af voor die zwaarlijvige Cesar en ook voor Sole; dat doen niet veel vrouwen haar na. In de bar eten we zoals altijd escombro (puin). Het zijn gefrituurde stukjes octopus en het smaakt wederom heerlijk. De wijn vloeit rijkelijk en de afsluitende mistella (zoete dessertwijn) is niet meer weg te denken bij de almuerzos van CC Alcalali. Buiten klinken de kerkklokken en even later lopen vrome parochianen met palmtakken door het straatje langs de bar. Een paar oude mannetjes lopen naar de deur en gluren steels door de raampjes naar buiten. Niet té opvallend, want je wilt op palmzondag natuurlijk niet in de kroeg gezien worden.

de ziekenboeg, daags na de operatie. Pipa (l) en Felix (r)

Thuis gekomen blijken Pipa en Felix weer helemaal de oude. Het jachtseizoen is heropend en Pipa komt dit keer met een slang aanzetten. Het is nog een kleintje van een halve meter en waarschijnlijk, zoals de meeste slangensoorten hier, niet giftig. Na een foto laat ik het slangetje weer los in de bosjes. Het is nu even afwachten wanneer Pipa een adder in mijn pantoffel achterlaat, als represaille voor het haar aangedane leed.

Klein beginnen, denkt Pipa, die python komt vanzelf