Vuelta del Pavo

deelnemers verzamelen zich op het dorpsplein in Jalon (Xaló)

Elk jaar om deze tijd organiseert de fietsclub van Jalon, CC Xaló, een fietstoertocht. Hoewel het nergens over gaat - de eerste prijs is een pavo (kalkoen) - komen strakke knullen en een enkele chick van heinde en ver om mee te doen. Flitsende kleding op dure fietsen. Ik zie clubfietsers uit Ondara, uit Pedreguer, Benidorm en Finestrat. Bij elkaar zo'n man of honderd. Onder de 16 mag je niet meedoen. Volgens mij werd aan deze voorwaarde niet heel strak de hand gehouden.
                                                                                       De rit gaat vanaf Jalon via Parcent, Benigembla,

de jongste deelnemer: zes jaar en op de oude fiets van pa

Murla, opnieuw Parcent en Alcalai terug naar Jalon, vanwaar het nog 6 km de Bernia op gaat tot aan Maserof en vandaar weer terug naar Jalon.
Een heleboel laten de slotklim voor wat die is; er wordt toch niet gestempeld. Op het dorpsplein staan tafels met prijzen: kalkoenen, wijn, fietsspullen. De snelsten krijgen een kalkoen, de rest van de prijzen wordt verloot onder de deelnemers. Vorig jaar had ik niks, nu een fles wijn. Die kalkoen zal er wel nooit komen gezien het deelnemersveld. Tenzij naast de categorie Mannen en Vrouwen nog een derde categorie wordt toegevoegd: buitenlandse 60+ Daar was er  volgens mij maar één van vandaag.

Jalon uit, over de brug naar Alcalali.

Vanaf Murla terug richting Parcent

Nigel

een oude blog uit de weblog.nl serie

Nigel Kennedy is geen Janine Jansen. Die constatering deed ik gisteravond niet louter op basis van de foto op de CD-cover, maar naar aanleiding van zijn vertolking van Sibelius’ vioolconcert. Ik hoorde bij Nigel toch af en toe een paar dissonante tjiiiieeeelpjes, die ik me van Janine’s live uitvoering niet kon herinneren. Wonderlijk was wel, dat die zelfs nadat de CD was afgelopen, nog te horen waren ?! "Oooehh, Kiddy heeft een mui-uis!!!" gilt Bernarda en boekt direct een enkele reis slaapkamer. Inderdaad is onze Kid in een heftige discussie gewikkeld met een klein muisje, die niet anders dan Nigel kan heten.
"Wat heb je daar, Kiddy?" vraag ik tegen beter weten in.
"Muisjh" sist ze terug met een blik, waarin ik lees, dat ik maar beter weer een CD’tje op kan zetten en mijn boek ter hand nemen.
Op dat moment richt Nigel zich op, kijkt me aan en tjilpt: "Meneer! Meneer! Red me! Die vuile ploert… ik bedoel, die fraaie raskat van u probeert me te mollen. Ik heb haar tandafdrukken al in mijn nek staan! Alstuubliiiiiieeft!"
Ik besluit als eerste per direct te minderen met mijn wijnconsumptie en probeer vervolgens Kiddy mild te stemmen door te zeggen: "Hij heet Nigel, Kiddy, hij is toch lief?!"
"Hij isj vooral lekker sjappig en al heet-ie Obama, dezje kleine jongen komt niet meer thuisj vannacht!" grauwt ze me venijnig toe.
"Kiddy!" fluister ik bestraffend, "Zo ken ik je niet! Kom, laten we een spelletje doen, ik….."
"Jottum, sjpelletje doen!" valt Kiddy me opgetogen in de rede en lelt Nigel met een forse backhand de kamer door. Even blijft Nigel versuft liggen, maar krabbelt toch weer overeind, terwijl Kiddy zich opmaakt voor een servicevolleysmash. Voordat ze kan uithalen, pak ik mijn zakdoek en spreidt die over Nigel heen. "Papa gaat goochelen!" probeer ik voorzichtig, "wat zal ik doen? Nigel veranderen in….
"Twee Nigels…eh nee….zjesj Nigels…of nee…honderdduizjend Nigels!" mauwt Kiddy enthousiast.
Ik denk: dat is nou net wat er zou gebeuren als jullie, katten, er niet direct op zouden springen. Je reinste vorm van spelbederf. Van mij mogen jullie, maar even niet met deze kleine Nigel. Ik pak hem met mijn zakdoek op en roep: "De grote verdwijntruc! Ik heb Nigel weggetoverd!"
Kiddy fronst haar dikke wenkbrauwen, kijkt verbouwereerd naar de plek waar zojuist nog haar speeltje zat en verliest vervolgens prompt haar belangstelling. In mijn hand voel ik Nigel worstelen om aan mijn greep te ontsnappen. Ik breng hem naar buiten en laat hem los in de tuin. Maar of hij die nacht nog thuisgekomen is…….

Winter

februari 2010, sneeuw op de bergen. De temperatuur is er nu naar, maar neerslag staat voorlopig niet op het menu.

Gisteren regende het de hele dag onafgebroken. Het was de nacht ervoor al begonnen. Ik werd wakker van het gekletter en dacht meteen aan mijn voorraadje brandhout, dat ik niet had afgedekt. De regenkans was in de weersvoorspelling verwaarloosbaar, maar in de praktijk regende het de hele dag door. Bij elkaar zo'n 60 mm, want het zwembad zat weer tot aan de rand vol. En weeronline ijzerenheinig volhouden dat het weer een cijfer 8 waard was. Voor vandaag was zelfs een 10 voorspeld! En louter zonneschijn. Gisteravond om negen uur goot het nog toen we uit Benissa kwamen, maar eenmaal thuis waren hier en daar wat bleke sterretjes waar te nemen. En vanmorgen was het inderdaad strak blauw én kou-oud! Toen ik om half acht vertrok op de racefiets hoorde ik het ijs op de nog natte straten knarsen onder mijn wielen. Dit was gekkenwerk. Hoewel José en Miguel de kou ook hadden getrotseerd, ben ik na 30 km naar huis teruggegaan. Toen ik na een hete douche wat bijgekomen was, heb ik meteen de vorstgevoelige planten (strelizias en beaugainvilles) in vliesdoek verpakt.

een enorme bidsprinkhaan (insecteneter) zit inmiddels ook achter het vliesdoek

Het is winter. De centrale verwarming is ook aan (tien dagen eerder dan vorig jaar) en we zijn benieuwd of er deze winter nog sneeuw gaat vallen op de bergen. In de Sierra Nevada ligt al een flink pak de cualidad polvo, zoals de weerman op TVE enthousiast uitriep. De liften zijn daar al open. Als voorproefje daarom wat foto's uit februari 2010, geplukt van mijn oude weblog.

amandelbloesem (vanaf eind januari)

Weblog.nl

Er is al heel veel geschreven over het debacle van weblog.nl. Drie jaar (2007-2011) bloggen naar de knoppen. Althans als je, net zoals ik, noodgedwongen bent overgestapt naar een andere provider. Mijn oude blogs zijn na heel lange tijd wel weer te zien op http://felixjes.weblog.nl, maar het is niet mogelijk de oude berichten te verhuizen naar dit blog. Tekst wil eventueel nog, maar de foto's krijg je er alleen handmatig af. Een zeer tijdrovende opgave. Toen ik van de week toevallig op het oude weblog kwam, werd ik getrakteerd op de mededeling, dat alle inactieve blogs per 1 december definitief zouden worden verwijderd. Een keer inloggen zou de status echter weer naar active overzetten. Met andere woorden, als ik een paar dagen later had proberen in te loggen, was alles weg geweest. Er hingen dan ook een trits reacties onder die mededeling, waar de honden geen brood van lusten. Een persoon vergeleek het zelfs met 'genocide op de klanten'. Ja, de gemoederen kunnen hoog oplopen als je aan iemands (intellectuele) eigendommen komt.
Wat ik ga doen is oude berichten, die de ballotagecommissie de moeite waard vindt, handmatig invoegen in dit blog. En alleen als ik niks actueels te melden heb. De ballotage commissie bestaat uit mij, ik en mezelf. Vandaag de eerste 'gouwe ouwe':

stroopwafels, pindakaas en gelderse rookworst

Palco winkel bij Moraira (C/Mosteles, Benimeit)

'Missen jullie die typisch Hollandse dingen niet zoals stroopwafels, pindakaas en gelderse rookworst?' wordt ons nog weleens gevraagd vanuit het thuisfront. Nou, niet echt, behalve in het begin de koffiepads voor onze Senseo. We zijn in Spanje en hoeven we niet zonodig een 'Friet van Piet' of een'Broodje van Kootje' in ons dorp (in Benidorm vindt je het allemaal: van Metzgerei tot Fish'nChips, van Konditorei tot Irish Pub.

collage van een deel van het assortiment

 Neemt niet weg, dat een lekkere stroopwafel bij de koffie (eventueel zonder koffie) niet te versmaden is en dat geldt ook voor al die andere typisch Nederlandse producten, zoals drop, hagelslag, ontbijtkoek, oude kaas, pindakaas, etc. Het padsprobleem is al geruime tijd opgelost nu de Senseomachine ook in Spanje wordt verkocht. Bij vrijwel elke supermercado worden nu koffiepads verkocht en sommige winkels hebben wat stellingen voor buitenlanders. De Nederlanders uit deze omgeving kunnen wat dat betreft goed terecht bij de Palco supermarkten in Calpe of Moraira. Je waant je haast in een heuze Albert Heijn winkel, want de producten zijn veelal van AH huismerk en zelfs van Euroshopper. En als je iets mist in het assortiment kun je dat bij het personeel aangeven en wordt het mogelijk toegevoegd. We gaan er niet voor omrijden, maar we zitten regelmatig in de buurt van Moraira, zoals vandaag en dan pakken we die spullen mee, die je minder vaak in een Spaanse supermarkt tegenkomt. Maar de pads halen we toch bij de Mercadona. Goedkoper hè, tenslotte zijn we Hollanders….

Willem Sinaasappel

Een sinaasappelboomgaard in Alcalali, zoals er zovelen te vinden zijn in de Comunitat Valenciana

'William of Orange' stond er ergens in de Engelse tekst, die Bernarda ooit op haar eindexamen naar het nederlands moest vertalen. Een van haar klasgenoten had deze naam inderdaad vertaald zoals de titel van dit blog. Niet correct maar minstens een 9 voor humor, zou ik zeggen. Dit blog gaat trouwens over een serieuze aangelegenheid: de toekomst van de sinaasappel. Die staat op het spel al zie je ze hier overal om je heen weer bij bossen in de bomen hangen. Voor ons Valenciaanse sinaasappeltje is het momenteel echter Code Orange! Ik sprak gisteren met Pascual Roselló, een fruitteler uit Alacalalí en tevens fietsmaatje en vroeg hem een aantal zaken omtrent de 'struggle for life' van de Spaanse fruittelers. Hier is zijn  verhaal:

Pascual in 'zijn knollentuin', nou ja, sinaasappelgaard

M.: Ik weet, dat sinaasappeltelers al jaren worstelen om hun bestaan. Kun je kort uitleggen wat de reden is?
 

P.: Nou Michael, niet alleen producenten van sinaasappels worstelen, maar de gehele land- en tuinbouwsector heeft het zwaar en in principe om dezelfde redenen, zoals lage verkoopprijzen, de onevenredige stijging van de kosten (elektriciteit, water, meststoffen, insecticiden, herbiciden , diesel, etc.) en vooral het gedoogbeleid van de Europese Unie ten aanzien van oneerlijke concurrentie vanuit niet-EU-landen, die bovendien niet eens voldoen aan de minimale gezondheidsvoorschriften , die men wél van ons eist. Kort gezegd zijn dat de grondoorzaken van onze worsteling en van de bezwaren en wijdverspreide ontevredenheid van boeren ten aanzien van degenen, die ons zeggen te vertegenwoordigen.

M.:Kun je aangeven wat de opbrengst tien jaar geleden was in vergelijking met nu?
 

P.: Tien jaar geleden had je als landbouwer een min of meer winstgevende baan, afhankelijk van de hoeveelheid land en de oogst, die je binnenhaalde. Met een land van zo'n 4 ha kon een gezin leven. Weliswaar zonder luxe en met gepaste zuinigheid,  maar aan hun basisbehoeften kon worden voldaan. Vandaag de dag is dat ondenkbaar. We moeten niet vergeten dat een sinaasappel-,  een amandel- of olijfboom nu net zoveel  opbrengt aan vruchten als tien jaar geleden. Maar om diezelfde hoeveelheid vruchten te produceren, moet een boer twintig keer zoveel investeren als toen. Terwijl  de productiekosten (meststoffen, arbeid, energie, etc..) verveelvoudigd zijn, is de prijs voor hun gewas juist gedaald. Een praktijkvoorbeeld. Werd er tien jaar geleden voor een krat sinaasappels (12,5 kg) nog € 3,60 aan de teler betaald, in 2011 was dat nog maar ongeveer € 1 en soms nog minder, mede afhankelijk van de kwaliteit van het product. Dit zijn weliswaar extreme uitersten, maar het illustreert wel de situatie, waarin we zitten.

M.: Wat zou er moeten veranderen om deze situatie te verbeteren?

P.: Er zijn veel dingen nodig om de landbouw weer winstgevend te maken. De weinige boeren, die nog vakkundig te werk gaan, zijn vaak ouderen, soms zelfs gepensioneerden, die hoewel ze aan het eind van de rit meestal geld uit eigen zak op tafel moeten leggen, zich in ieder geval inspannen om hun erfgoed te onderhouden en te bewaren. Het politieke establishment zou meer waardering moeten tonen voor  de inzet van deze mensen om het werk dat ze doen in plaats van de landbouw slechts te beschouwen als wisselgeld bij de onderhandelingen in Brussel.  En wat te denken van  de inspanning, die boeren  elke dag leveren om ons landschap schoon te houden, onze landerijen productief te laten zijn zonder ons milieu en onze fauna te schaden. Waardering is op zijn plaats voor die oude man met z’n verweerde handen, die elke dag vroeg opstaat om ervoor te zorgen, dat wij een paar sinaasappelen in huis hebben om een lekker sapje van te persen of amandelen om een cake mee te bakken.  Waardering voor het harde werk op het land, dat door de politici op hun beurt met dezelfde kracht teniet wordt gedaan. Ik denk dat het het proberen waard is.

M.: Hoe kunnen wij als buitenstaanders bijdragen om de fruittelers te ondersteunen?

P.: Mensen zouden hun fruit direct van de boer kunnen betrekken en daarmee de tussenhandel uitschakelen, die onze prijzen elke keer opnieuw onder druk zet door goedkopere importen van buiten de EU.   

In mijn geval kan dat door een bezoek aan facebook of aan mijn weblog

Op deze links kan men informatie en tips vinden en er kan ook gereageerd worden op dit interview.

Mij rechtstreeks bellen voor een plukafspraak kan natuurlijk ook:  606 174 377 .

Indian Summer

Kersenboomgaard in ruste bij Benimaurell (Val de Laguar)

Kan je twee keer van de schoonheid van een kersenboom genieten? Jazeker, als hij in het voorjaar vol in de bloesem staat én zoals nu, wanneer de bladeren verkleurd zijn. Morgen is windkracht 5 voorspeld, dus nemen we vandaag de kans waar om naar herfstkleuren te zoeken. Toegegeven, fel geel en rood gekleurde loofbomen tref je hier niet in grote getale aan, zoals in Nederland en aan de oostkust van de VS. Maar juist die enkele eik, berk of populier in een overwegend groen blijvend landschap levert een bijzonder geschakeerd herfstbeeld op, dat helaas met ons toch enigszins beperkte fotoapparaatje niet al te goed wordt

Val de Laguar (tussen Orba en Fontilles)

weergegeven. Maar voor de mooiste foto's kun je terecht op het weblog van Edwin en Cokky. Wie weet verwennen ze ons op hun volgende blog met hún herfstimpressies.
De kersenbomen in de Val de Laguar zorgen voor een extra herfstsfeer. De relatief grote bladeren kleuren intens naar geel, bruin of knalrood. De zon is daarbij een belangrijke succesfactor, omdat die de transparantie van de bladeren accentueert. Diezelfde zon liet het vandaag ook grotendeels afweten. 

kersenbomen

Vannacht heeft het vrijwel onafgebroken maar niet al te heftig geregend. Op de weg omhoog naar Benimaurell was overigens goed te zien welk een schade de laatste regenperiode aan de weg heeft veroorzaakt. Hele stukken asfalt zijn weggeslagen en men is op dit moment druk in de weer om de weg te herstellen. Ik vroeg me af hoe asfalt te lijden kan hebben van overtollige regenval. Je zou immers verwachten dat het water er gewoon overheen stroomt naar lager gelegen gebied. Dat is ook zo, alleen stroomt het water ook ónder de weg door wanneer de bodem geheel van water verzadigd is. De strook asfalt van een paar centimeter dik wordt dan gedeeltelijk ondergraven op plaatsen waar naast de weg 'de afgrond gaapt' en bij de minste belasting door b.v. een passerende (vracht)auto breekt het wegdek in de lengterichting en verdwijnen hele stukken in de diepte. Afgezien van de verwachte wind de komende dagen, gaat de zon weer lekker schijnen, alhoewel de temperatuur gaat zakken naar waarden overdag van rond de 10 graden. Met een zonnetje erbij is dat nog prima te doen, maar de houtkachel laten we inmiddels de hele dag lekker branden als we thuis zijn.

Wat je vér taalt is lekker.....

Castell de Castells om 10 uur zondagsmorgens als we al weer op de terugweg zijn.

Na die weken kwakkelen ben ik vanmorgen weer eens op de racefiest gestapt. Een ritje naar Famorca,  en toen terug naar Castell de Castells voor de almuerzo.

Famorca, het dorpje waar Marianne Vos schijnt te wonen

Pratend met Pascual en José moest ik denken aan iets wat ik recent op TV zag, een vertaalcomputer, die gesproken woord direct omzet in spraak in elke gewenste taal. Ik zeg dus gewoon iets in het Nederlands en uit een luidsprekertje op mijn fietshelm klinkt het luid en duidelijk in vloeiend Spaans. Handig! Als het werkt tenminste. Als ik zie hoe een vertaling uit Google translate komt, ben ik bang dat het met die sprekende vertaalcomputer nog wel even gaat duren. Ik stel me een situatie voor, waar een internationaal gezelschap bijeen is, bijvoorbeeld in Brussel. Een Engelsman weet nog een leuke mop en fluistert zijn Spaanse buurman het volgende toe:
A physicist goes into an ice cream parlor every week and orders an ice cream sundae for  himself, and then offers one to the empty stool sitting next to him. This goes on for a while until the owner finally asks him what he's doing. The man says, "Well, I'm a physicist and quantum mechanics teaches us that it is possible for the matter above this stool to spontaneously turn into a beautiful woman who might accept my offer and fall in love with me." The owner then says, "Lots of single, beautiful women come in here ever day. Buy an ice cream for one of them and they might fall in love with you." And the physicist says,"Yeah, but what are the odds of that happening?"
De Spanjaard hoort het verhaal via zijn vertaalgadget aan, snapt er geen jota van maar speelt het nogmaals af voor zijn Duitse buurman, die op zijn beurt het in Duits vertaalde verhaal aan zijn Franse naastzitter voorlegt, die het op zijn beurt aan een Zweed laat horen om tenslotte te eindigen bij een Nederlander. Met de huidige stand van Google translate komt daar het volgende uit:  
Een fysicus gaat naar een ijssalon elke week en bestelde een glas voor zichzelf, en bood de lege stoel naast hem. Dit gaat een tijdje totdat de eigenaar uiteindelijk vroeg wat hij aan het doen was. De man zei: "Ja, ik ben een fysicus en kwantummechanica leert ons dat het is mogelijk spontaan op het podium om een ​​mooie vrouw die kon mijn offer accepteren en van me houdt, kleine rol." De eigenaar zei: "Veel alleenstaande vrouwen zijn hier prachtige elke dag. Koop een glas van een van hen, en ik kon niet verliefd.' En de natuurkundige zegt: "Ja, maar wat zijn de kansen van een evenement?"
En stel dat het dan niet om een mopje gaat maar om de Europese begroting of verdere financiële steun aan Griekenland of Spanje. Of zouden ze die nieuwe spullen daar al aan het uittesten zijn? Dat zou wel verklaren waarom het zo lekker opschiet bij die gasten.

Enfin, ik ploeter dus voorlopig nog maar even door met mijn koeter-Spaans. 

Naar buiten

De Jalon Vallei links achter de beboste heuvels op de voorgrond. Ons huis ligt ergens boven het woord 'huis'

Na dagen van slecht weer gepaard met een fikse verkoudheid werd het tijd om er weer eens op uit te gaan. Het was zonnig nadat het gisteravond nog fiks had gehoosd. De weersverwachtingen zijn voorlopig weer gunstig. Gék, zo blij als we waren met de regen, zo gauw gaat het ook weer vervelen. We lopen een rondje door de urbanisatie Mequinenza, die aan de andere kant van de doorgaande weg naar Gata ligt. We doen dat rondje wel vaker, een kilometer of vijf en vanaf het hoogste punt heb je een prachtig uitzicht op de Jalon Vallei en op de omringende gebergtes. Ons huis is ook te zien, maar dan moet je wel goed zoeken.

Binnen het kader ligt ons huis

Mequinenza is een van de urbanisaties, die illegaal gebouwd zijn. De meeste huizen beschikken niet over een directe wateraansluiting. Je ziet dan ook veel huizen met watertanks in de tuin. wat een armoede, vooral omdat het doorgaans grote, luxueuze landhuizen betreft. Er gingen berichten, dat de gemeente bezig was om Mequinenza en Mortarets, de naastliggende urbanisatie, van water te gaan voorzien. Er is inderdaad vlakbij een waterdepot gebouwd, maar de werkzaamheden liggen al zeker een maand stil en geruchten gaan, dat dit depot helemaal niet bedoeld is voor deze beide woonwijken, waar naar ik schat toch zo'n 100 villa's staan.

Ons huis in het kader. In de verte twee échte urbanisaties

In de urbanisatie waar wij zitten, Jardines, komen steeds meer Hollanders te wonen. Een echtpaar dat daar een jaar geleden een huis had gekocht, heeft dit inmiddels al weer doorverkocht aan kennissen. Economische perikelen dwongen hen om terug te gaan naar Nederland. Inmiddels schijnt ook een Nederlands stel een huis gehuurd te hebben in ons wijkje. Men is nu ook bezig om als een soort buren-initiatief de diverse grondstukken in kaart te brengen. Dat kan nog een gezellige discussie worden. Binnenkort mogen wij ook bezoek verwachten van de initiator en een ingehuurde landmeter. Wij wachten rustig af.

Font del Gel

Komt dat even goed uit. We zijn vrijwel door onze drinkwatervoorraad heen. We tappen eens per twee maanden - 's zomers wat vaker - zo'n 200 liter water direct uit de bergen in plastic flessen van 6 of 8 liter. Het water uit de kraan smaakt vreselijk en is dus ongeschikt voor koffie, thee of als drinkwater. Vreemd genoeg krijg ik toch nog wel eens koffie voorgezet, ook in restaurants of bars, waarbij gewoon kraanwater is gebruikt. Yèch! Op sommige plekken is de smaak van het kraanwater overigens beter dan op andere; in Lliber is het qua smaak niet geschikt voor consumptie Overigens filteren we het water thuis nog eens extra met een Britakan om de kalk eruit te halen, want het water van Font del Gel is erg kalkrijk. Dat geldt trouwens ook voor de flessen bronwater uit de supermarkt. Voor koffiezetapparaten en waterkokers is het raadzaam Bezoya of Bronchalis water te nemen. Die merken zijn débil (letterlijk: zwak) waarmee 'kalkarm' wordt aangeduid.

Wij hebben in ieder geval dus een goede reden om naar ons vaste tappunt te rijden: Font de Gel, vlak onder het bergdorpje Fleix aan de Val de Laguart. Reuze benieuwd of er inmiddels wat druk op 'de ketel' staat, want de laatste keer waren we ruim een minuut bezig om één fles te vullen. En met 25 flessen en met een aantal wachtenden vóór ons waren we toen zomaar een uur kwijt.
Geheel volgens de verwachting spoot het water nu uit de muur met een snelheid van misschien wel 10 liter per seconde. Maar de grootte van de flessenhals bepaalt uiteindelijk hoe snel een fles gevuld is. Op het filmpje wordt een recordpoging gedaan.

Dinky zonder blad voor de mond

Dinky liep sinds zondag met een dicht oog door het huis en was erg lusteloos, hoewel ze nog wel goed at. We vermoedden dat ze een lel van een van de andere katten dan wel een takje tegen haar oog had gekregen. Omdat er geen verbetering optrad is Bernarda met haar bij Ignacio langs geweest, de dierarts in Jalon.
Die haalde pardoes een blaadje uit haar oog tevoorschijn, dat tussen haar eerste en tweede ooglid vastgeplakt zat. Komt vaker voor volgens Ignacio. Dus als je kat of hond tegen je staat te knipogen moet er niet zonder meer van uit gaan dat-ie aan het flirten is.Het arme schaap! Met nog een antibiotica-prikje erachter aan begon ze al snel weer in stereo te kijken waar Pipa uithing. Da's dan wel weer jammer, het was net zo heerlijk rustig in huis.

Eindelijk.....regen!!

De Rio Jalón, die - duidelijk hoorbaar - 60 meter onder ons voorbij stroomt

Jaren geleden las ik dat er in Nederland regenvakanties werden georganiseerd voor Arabieren! Met gratis paraplu en regengarantie! In dezelfde lijn had mijn tante op TV gezien, dat ex-tennisster Steffie Graf, op bezoek in die Heimat, blij was met de regen, die toen viel. In Las Vegas, waar ze al jaren woont, kwam dat niet voor.
Hier, in dit deel van Spanje, regent het weliswaar beduidend minder dan in Nederland, maar in elk geval voldoende om de natuurlijke vegetatie in stand te houden. Dit jaar was de zomer bovengemiddeld heet en waren de watervoorraden flink aangesproken. Het niveau in het stuwmeer van Beniarrès was in september zo laag dat de vissen op bepaalde plekken nauwelijks nog konden zwemmen. Water tappen bij Font del Gel was de laatste keer, ook in september, een tijdrovende klus met een kleiner straaltje dan een waterkraan. Spannend is het dan ook wanneer en in welke mate de Gota Fria, de jaarlijkse regenperiode komt, die veroorzaakt wordt door warme vochtige lucht vanuit zee, die boven land condenseert en als regen naar beneden komt. Vanwege de hete zomer werd een heftige Gota Fria voorspeld, maar hoewel het sinds half oktober af en toe een bui viel, was dat niet meer als de bekende druppel op de gloeiende plaat. Tot afgelopen zondagmiddag. Toen begon het echt flink te regenen en dat werd met de dag heviger. Je moet je voorstellen, dat de regen natuurlijk eerst in de grond trekt. Miljoenen liters water zaken weg in de bodem en vullen eerst onderaardse ruimtes, die in de rotsbodem verborgen zitten. Uit die holtes stroomt het water naar de verschillende tappunten, zoals Font del Gel, dat in feite het 'overlooppijpje' van zo'n onderaards meertje is. Pas nadat alles verzadigd is, begint het regenwater zijn afdaling naar het diepste punt.

Via allerlei barrancas - natuurlijke of deels aangelegde watergeulen, meters diep en breed - loopt het water tenslotte in de verschillende droge rivierbeddingen, zoals de Rio Jalon, die zo'n 60 meter lager langs ons huis loopt. Ondanks dat het al sinds zondagmiddag vrijwel onafgebroken regende, is het water in de rivier pas sinds gisteravond gaan wassen. Er is vannacht dan ook behoorlijk veel water gevallen. Toen ik gisteren in de namiddag het zwembad een stuk heb laten leeglopen, heb ik tevens een lege emmer buiten neergezet. Vanmorgen was het zwembad opnieuw tot aan de rand vol en zat er 175 mm water in de emmer! Om een uur of drie vannacht werden we wakker van de stilte. Het gekletter op de dakpannen was opgehouden! Vanmorgen kwam de zon voorzichtig tevoorschijn en met een graadje of 19 was het een bijzonder ervaring om weer naar buiten te kunnen zonder zuidwester en regencape. Overigens was deze Gota Fria niet buitengewoon hevig. En zeker in vergelijking met die van 2007, die zelfs in Nederland het Journaal haalde. Maar we zijn blij met al dat water - en er wordt nog meer verwacht. Nu kunnen we weer met vertrouwen uitkijken naar een mooie, droge zomer in 2013.

Bonzai

carobbe

Olijfboom (rechts een vijgeboom)

Op de jaarmarkt in Concentaina was een tentoonstelling van Bonzai-boompjes, échte oude boompjes, die door een speciale behandeling - beknotting - klein blijven. Het schijnt met elke boomsoort te kunnen, hetgeen bleek uit de exemplaren van lokaal bekende boomsoorten, zoals de olijf, de carobbe (Johannesbroodboom), de steeneik en diverse fruitbomen. We hebben lang geaarzeld bij het olijfboompje. Meer dan 30 jaar met liefde verzorgd en dan voor € 80 euro in de aanbieding. In een gesprek met de exposant, blijkt dat de kweker, José Giner, er nog een flink aantal heeft, die allemaal weg moeten omdat hij i.v.m. zijn leeftijd kleiner moet gaan wonen. We kregen zijn telefoonnummer, dus wie weet gaan we er nog een ophalen. De verzorging schijnt niet moeilijk te zijn. Hij staat gewoon buiten, krijgt 's zomers elke dag een beetje water, 's winters een keer per week. Af en toe wat organische mest. Eens in de zeven jaar uit z'n potje en nieuwe aarde en de wortels afknippen, die door de gaten onder uit de pot groeien. In model snoeien en takjes eventueel met een ijzerdraadje de gewenst richting uit sturen.

granaatappel

De feria trekt zoveel bezoekers, dat de fietsclub gisteren niet het achterland in ging in verband met de te verwachten verkeersdrukte. Daarom reden we via Oliva naar Bellreguard voor de almuerzo en daarna grotendeels langs de N332 terug. Over verkeersdrukte gesproken... Bepaald niet mijn favoriete route, maar met deze rit van 75 km heb ik nu al mijn 3000 km doelstelling voor dit jaar gehaald. Voor wat het waard is verder.

Steeneik

Cocentaina

Heb ik eindelijk weer eens iets te bloggen, laat onze internet verbinding het afweten. Het is dus helemaal de vraag wanneer deze blog live gaat en hoe actueel hij dan nog is. Gisteren, vrijdag, waren we in Cocentaina op de jaarlijkse feria, de grootste in de verre omgeving. Regelmatig kwam deze jaarmarkt ter sprake, waarbij onze Spaanse kennissen verbaasd reageerden, als we zeiden er nog nooit van gehoord te hebben, aat staan er geweest te zijn. Toen in begreep, dat er ook een veemarkt was, hebben we de datum in de agenda genoteerd: van 1 t/m 4 november. Nu bleek dat die veemarkt niet veel meer voorstelde dan een paar ezeltjes en idem veulens (ik zag mezelf al terugkeren met twee geiten achterin..), maar niettemin is deze feria, die vorig jaar ruim een half miljoen mensen trok, een bezoek méér dan waard. Alleen de rit erheen is al een belevenis als je tenminste binnendoor rijdt langs plaatsen als Castell de Castells, Benimasot en Millena. Parkeren lijkt een probleem als je bedenkt dat Cocentaina met krap 12.000 inwoners elke beursdag tien keer (!) zoveel bezoekers over de vloer krijgt. Overal zijn provisorische parkeerplaatsen ingericht en de 700 vrijwilligers slagen er redelijk goed in de zaken in goede banen te leiden. Het beursterrein is de pittoreske binnenstad van Cocentaina met een oud kasteel en de karakteristieke basiliek als decorum. De totale oppervlakte beslaat ruim 10 ha en is onderverdeeld in een middeleeuwse markt, een arabische markt, een joods kwartier, een industriële beurs (auto's, landbouwwerktuigen, kachels, pizzaovens, etc), een paardenmarkt (zondags), een kinderkermis en heel veel stalletjes met etenswaren, zowel om mee te nemen als om ter plekke te consumeren. We hebben het een hele dag volgehouden. En als ik, lijdend aan chronische rastritis (rastro-moeheid), durf te zeggen, dat het  fantastisch is geweest, moet het voor de échte rastrofari haast wel het walhalla zijn. Het indrukwekkendste vonden we de Arabische markt/ Joods kwartier (broederlijk naast elkaar) omdat de oude binnenstad van Cocentaina daarvoor een ideaal decor vormt. Je waant je werkelijk ergens in oud Jeruzalem. Op het Plaça El Mercat is een enorme eettent neergezet met allerlei Kebab- en aanverwante kraampjes erom heen. Voor het varken aan het spit heeft noch de Arabische noch de Joodse wijk de verantwoordelijkheid opgeëist, maar dat mocht de eetlust niet drukken. Denk niet dat je écht goedkoop uit bent, want de exposanten proberen naar hartenlust munt uit deze publiekstrekker te slaan en dat is ze van harte gegund. Een aanrader. Volgend jaar gaan we zeker weer.

eettentjes te over op Plaça El Mercat

De kamelen, koeien en paarden in de Joodse wijk zijn niet te koop

Theehuis op de Arabische markt.

Middeleeuwse markt

Niet bepaald koosjer eten bij de Joodse wijk....