Code Oranje

Het weerbericht op de Spaanse TV geeft een código naranja, een weerswaarschuwing af: code oranje, storm op til. Pas tegen de zonsondergang bleek hoe letterlijk de waarschuwing was. Buiten kleurde alles oranje, alsof je door een oranje bril keek. De oorzaak was een enorm wolkenpakket, dat aan de onderkant door de ondergaande zon werd beschenen en het oranje licht naar de aarde weerkaatste. Een indrukwekkend gezicht. Het begon enorm hard te waaien, maar de wolkenformatie bleef exact op dezelfde plek liggen en veranderde snel van geel naar rood. De foto's zijn binnen vijf minuten na elkaar genomen.

Twee uur later in Benissa was het hét gesprek onder de leerlingen Engels. Ze hadden vrijwel allemaal foto's gemaakt met hun mobiel en de resultaten werden met groot enthousiasme uitgewisseld. Het was duidelijk dat dit geen alledaags verschijnsel was geweest. Om tien uur 's avonds stormde het in Benissa (9 Bft) maar toen ik thuis aankwam was er nauwelijks sprake van wind. Aardig om nu eens een stormdepressie gezien te hebben in plaats van slechts te voelen. De temperatuur was trouwens hoog; ruim 17 graden rond middernacht.

Achterland

Zicht op het plaatsje Planes: de roodbruine gloed in het midden zijn de bladeren van kersenbomen

 Jullie denkien misschien: "Jee, wat blogt die Felix in één keer vaak. Heeft-ie soms niks beters te doen?" Nou, ik heb genoeg om handen: heb weer bijna de hele dag op de steiger gestaan en ik kan melden dat de schilderklus op een oor na gevild is. Al het houtwerk heb ik machinaal geschuurd en twee keer gebeitst, de muur opnieuw gesauced en de rejas, de tralies voor de ramen van de beide badkamers heb ik ontdaan van die truttige krulversiersels en daarna helemaal kaal gekrabd en in de forja-verf gezet, waardoor het er weer als smeedwerk uitziet. Maar tussendoor maken me we ook nog wel eens een uitstapje, zoals vorige week toen we het achterland ingingen richting Muro d'Alcoy, waar 's wereld beste olijfolie vandaan komt. En op zo'n tripje maak je wat foto's en die zijn soms wel de moeite waard om met jullie te delen via het blog. We wilden op deze mooie zonnige dag kijken of er nog ergens herfstkleuren te bewonderen waren.

het stuwmeer bij Beniarres

We reden via Orba richting Pego. Vlak voor Pego gaat er links een weg omhoog naar Val d'Ebo. Onderweg heb je een prachtig uitzicht op de Val de Laguart. Na Val d'Ebo en Margarida rijden we richting Planes maar nemen vervolgens de afslag naar Beniarres (CV711) en zo komen we bij het stuwmeer en rijden over de stuwdam linksaf richting Muro d'Alcoy en vandaar richting Planes (CV700) zodat we weer op de dezelfde weg terugkomen. Alleen 'duiken' we nu linksaf de val de Gallinera in om uiteindelijk weer in Pego aan te komen. Zo hebben we dus een achtje gedraaid. Het was niet de eerste keer dat we dit ritje maakten en het zal ook niet de laatste keer geweest zijn, want het achterland blijft ons fascineren.

Problemen, problemen.....

Nigel is terug en constateert tot zijn grote schrik dat er nog twee katten bij zijn gekomen.

"We hebben een probleem!" is het eerste wat Bernarda uitbrengt, als ik terugkom van een fietstocht van ruim 80 km. Op dat soort momenten zijn problemen wel het laatste waar ik op zit te wachten. En zeker als er over een kwartier twee families op de stoep staan, die bij ons komen lunchen. Maar het probleem blijkt slechts te bestaan uit een klein amandelratje, dat bovenop het gordijn zit te bibberen met vier likkebaardende katten, die beneden staan te wachten tot hij zijn evenwicht verliest. Uiteraard hebben ze geprobeerd in het gordijn te klimmen met als enig resultaat een verbogen ophangbeugel. Ik bevrijd Nigel vlug uit zijn benarde positie en laat hem ver achter in onze tuin weer los. Jammer voor hem, want buiten is het weer inmiddels een stuk onaangenamer geworden vergeleken bij een gezellige woonkamer waar de kachel snort en de CV inmiddels ook in werking is gesteld.
Even later arriveren Sergio en Magdalena, kort daarop gevolgd door Miguel met Abigaíl. Als ik vraag, wat het gezelschap wil drinken bij het eten, blijkt Sergio als enige vino rosado te willen. Tja, laten we dat nou net niet hebben, maar geen nood. Ik heb ervaring met dit soort probleempjes, want tijdens onze farewell-streetparty in Soest bleek de rosé ook eerder op dan ingeschat, waarop ik in de bijkeuken witte en rode wijn heb staan mixen tot een rosé, waar niemand van de gasten ook maar één aanmerking over maakte. Dus ook dit keer hetzelfde recept voor Sergio. Alles ging goed totdat hij na een paar slokken vroeg wat voor rosé dit was. Quasi onnozel vraag ik of er iets niet goed is. "Nee, nee prima", was het antwoord, "maar welke rosé is dit, ik vermoed een Don Simon?" Ik kon naar eer en geweten zeggen, dat het geen Don Simon was, eerder een Don Miguel. "Es un secreto de la casa", fluisterde ik, samenzweerderig knipoogend naar Bernarda, die inmiddels bijna onder tafel gleed van het lachen. Gelukkig kon ik daarna het gesprek een andere kant op sturen.
Toen de gasten waren vertrokken, zei ik tegen Bernarda dat we toch maar een paar flessen rosé in huis moesten halen. Zelf drinken we het zelden of nooit, vandaar. Toen Bernarda even later in de tasjes keek, die de visite voor ons had meegenomen, kwamen we helemaal niet meer bij: in beide tasjes zat een fles....rosé! Waarvan één Don Simon! Drie keer raden van wie die was.......

Piedras

als de pleisterlaag weg is, zie je dit

Een huis, dat is opgebouwd van natuursteen (piedras) heeft een aanzienlijk hogere status dan gepleisterde huizen om het simpele feit, dat het duurder is om te bouwen, maar dan heb je ook wat. Vrijwel iedereen vindt een natuurstenen huis mooier, rustieker en dat vind ik zelf ook. De ironie is, dat daar honderd jaar geleden heel anders over werd gedacht. Iemand van stand liet een huis bouwen van ladrillos (gebakken stenen) die naderhand werden afgepleisterd, terwijl het plebs er zelf met een kruiwagen op uit ging om natuurstenen te verzamelen. Die zijn immers gratis en liggen overal voor het oprapen. Om te verdoezelen dat je huis van rondslingerend puin was opgebouwd werden de muren nadien glad gepleisterd met kalkcementspecie en voorzien van een laag witkalk. Maar tijden veranderen en daarom hebben vele - vaak buitenlandse - huiseigenaren de inmiddels toch al hevig aangetaste en gescheurde pleisterlaag afgebikt en de zich daaronder bevindende natuurstenen muren netjes gevoegd met lichte voegspecie (witte cement met geel zand). Ramen en deuren worden rondom afgewerkt met mooie stuclijsten, die je zelf maakt of kant en klaar koopt bij gespecialiseerde bedrijven, zoals Celosias Levante SL in Benissa. En voilá, een prachtig opgeknapt rustiek huis is het resultaat; letterlijk door de kunst van het weglaten.

Jammer, alles is opnieuw gepleisterd

Naast het postkantoor was men onlangs ook bezig met de renovatie van een casa de pueblo, een dorpshuis. De oude, grijs uitgeslagen pleisterlaag lag reeds in de container en de natuurstenen voorgevel schitterde me tegemoet alsof hij net was opgebouwd. De pleisterlaag hecht namelijk nauwelijks aan de harde natuursteen maar heeft uiteraard wel het vuil van de afgelopen honderd jaar tegengehouden en dus zien de stenen eruit als nieuw, terwijl ze mogelijk al een paar miljoen jaar oud zijn!
Toen ik afgelopen vrijdag de post ophaalde constateerde ik tot mijn schrik, dat de natuurstenen muur inmiddels was voorzien van een nieuwe pleisterlaag. Jammer, jammer, maar dus wel origineel. Bij de buren hebben ze dat niet gedaan, misschien niet zo orgineel maar wel een stuk fraaier. Oordeel zelf maar.

De kunst van het weglaten: pleisterlaag wegbikken, voegen en desgewenst stuclijsten aanbrengen