Zomaar een zondag

Almuerzo in Famorca: v.l.n.r. Pascual, Armando en gastartiest Miguel uit Frankrijk

Elke zondagmorgen om 6:15 u sta ik naast mijn bedje. Dat is best even doorbijten, maar ik heb er nog nooit de wekker voor hoeven zetten. Het tijdstip is kennelijk ingeprogrammeerd. Ik moet namelijk om 7:30 in Alcalali zijn, 6 km verderop, want vandaar vertrekt de gelijknamige fietsclub voor haar wekelijkse criterium. We zijn vandaag met z'n zevenen, want er is een derde 'Miguel' bij uit Frankrijk. De tocht gaat naar Benimassot, zo'n 35 km het achterland in, waar de almuerzo, iets tussen een laat ontbijt en een vroege lunch, zal worden gebruikt, hoewel er twijfels zijn of het betreffende etablissement wel open is. Onderweg steken vlak voor ons vier wilde zwijnen de weg over. Het zal niet de laatste wild-ontmoeting zijn vandaag. Na zo'n twee uur voornamelijk klimmen komen we inderdaad voor een dichte deur. Dan maar terug naar Famorca, het voorlaatste dorpje waar we doorheen zijn gekomen. Daar is een uitspanning waar je heerlijk rustig zit in de schaduw van hoge kastanjebomen. Louis van Gaal schijnt tijdens zijn trainerschap bij Barça eens een bocadillo lomo de queso besteld te hebben, wat zo iets betekent als kaaslendenen. De medefietsers - allen Spaans - raken niet uitgelachen over zo'n Hollandse mispeer. En aangezien ik niet de beroerdste ben om het vuurtje aan te wakkeren, vraag ik de bardame droog of ze ook een bocadillo lomo de queso heeft. De tafel ligt in een deuk, maar de dame reageert zonder blikken of blozen: "Jazeker!" En even later staat er een bocadillo lomo con queso voor mijn neus, een broodje met een varkenslapje en kaas. Bij de almuerzo wordt naar behoefte bier en wijn gedronken. Ik hou het bij voorkeur bij bier want dat lest de dorst het best zonder merkbare bijverschijnselen. Opmerkelijk is, dat in 99% van de eettentjes Amstel-bier op tafel komt. Amstel (Heineken dus) heeft een geweldig groot marktaandeel in Spanje opgebouwd naast Mahou, San Miguel en Cruzcampo, welke laatste ook van Heineken is. Naast de broodjes komen er olijven, zure uitjes en paprikas en pinda's op tafel. Na afloop is er koffie. Ik bestel altijd café llarg (uitgesproken als jark) hetgeen mij steevast het waarderende commentaar van de Spaanse Miguel oplevert: het begin is er!, doelend op mijn bestelling in het Valenciaans van een grote koffie. Hoewel in veel tenten door de bediening wordt gereageerd met 'Oh, Café Americano!?' is het niet hetzelfde. Een Americano is een grote kop zwarte koffie, vaak aan de slappe kant. Een Llarg is zwarte koffie in een normaal kopje (soms een glas) dat pittig smaakt maar minder sterk dan een Café Solo, een expresso. Terugkomend op het Valenciaans, de voertaal in de gelijknamige provincie, met name op het platte land en in de kleinere plaatsen (in Valencia zelf wordt gewoon Castilliaans oftewel ABS gesproken), mijn fietsmaten onderhouden zich dus met elkaar in het Valenciaans. Ze spreken prima Spaans maar onder elkaar gaat het toch lekkerder in hun eigen taal. Want dat is het, geen dialect. Zoiets als het Fries. Veel woorden zij  gelijk of nagenoeg gelijk aan het Spaans maar er zijn ook veel verschillen. Gelukkig wordt ik regelmatig in het Spaans bijgepraat over de gespreksthema's hoewel ik dat in grote lijnen zelf al door begin te krijgen. De details en daarmee de essentie van de verhalen mis ik echter nog volledig, maar dat kost me zelfs in het Spaans nog de nodige moeite. Zitten we met elkaar aan de bocadillo, is er ineens opwinding achter me. Een vos loopt op haar dooie gemak richting het terras vergezeld door een kat! Terwijl de gasten hun kleine kinderen en hondjes hoog optillen, loop ik naar het beestje toe met een stukje lomo, dat ze voorzichtig tussen mijn vingers vandaan hapt. Geen moment aan het risico van rabiës gedacht, maar ze heeft me niet gebeten. Over haar naam hoefde ik niet lang na te denken: Marianne natuurlijk!

Marianne Vos: goed voor goud!

Marianne aan de 'lomo'

Na de koffie is er Mistella - een mierzoete desertwijn - van het huis. Een hele fles nota bene. Aan het tafeltje naast ons zitten vier motorrijders die hun fles Mistella niet aanraken, terwijl de onze bijna leeg is. Als de motormuizen opstappen kan ik niet nalaten de flessen om te wisselen. Bij het afruimen spreekt de bardame schande over het drankmisbruik van de motorjongens. Nee dan die nette fietsers, die weten zich tenminste te beheersen. We rekenen € 6,50 de man af. Intussen stel ik een bescheiden naamswijziging voor: Club Ciclista de Alcoholali.