Snelle handel

De Rastro van Jalón, zeker een bezoekje waard (vooral wanneer je van je overtollige meuk af wilt)

Zoals dat waarschijnlijk bij meerdere huishoudens het geval is, bouw je in de loop van de jaren een voorraad spullen op, waar je niets meer mee doet, maar die wel een hoop ruimte innemen en je constant verwijtend aan lijken te kijken, waarom je ze niet meer gebruikt. Zo hadden wij hier staan: een mountainbike, een verrijdbare airco, een telescoop, een bosmaaier, een duikfles en nog wat losse meuk. Ik had al een paar keer een advertentie geplaatst in de gratis krantjes en op www.spanjezoekertjes.nl zonder ook maar één reactie te hebben gekregen.
We bedachten toen, dat het wellicht een goed idee zou zijn om met de handel op één van de talloze rastro's (rommelmarkt) te gaan staan onder het motto 'Nee héb je, een klap voor je kop kun je krijgen' (© Sigurd). Dus ik de hele negosie in de auto gepropt en wij vrijdagmorgen vroeg naar Denia. Daar bleek, wat Bernarda al eerder in een van de genoemde krantjes meende te hebben gelezen: de rastro is verhuisd. Bij navraag blijkt die nu midden in de binnenstad te zijn. Toen we daar aankwamen was het inmiddels al na achten en één grote parkeerchaos, zoals we dat in Denia gewend zijn. Dus wij onverrichter zake terug  naar huis. Niet ernstig want het is schitterend weer en lekker thuis rondhangen sprak ons meer aan dan de hele dag liggen te garen in de brandende zon om 's avonds met dezelfde rotzooi weer huiswaarts te keren.
'Weet je wat? We laten de spullen in de auto staan en gaan het morgen gewoon op de Jalon markt proberen', oppert Bernarda en zo kwam het dat andermaal de wekker om half zeven  afliep. Toen we tegen achten aankwamen was de opbouw al in volle gang. Weer te laat? Ik rijdt stapvoets de stoep op aan het eind van de markt om onder de brug door langs de rivier uit te komen. Er staan vandaag erg veel kramen, maar uiteindelijk sluiten we achter de laatste kraam aan. Er komt waarschijnlijk niemand meer bij dus als we het zat zijn karren we zo binnendoor naar Alcalali en vandaar terug naar huis. En dan begint zich iets ongelooflijks af te spelen.
We zijn de auto nog niet uit of er staan twee vriendelijk ogende mannen van Spaans/Marokkaanse afkomst naar binnen te kijken wat we bij ons hebben. 'Wat wil je voor die bosmaaier hebben?' 'En die fiets?' 'Doet die airco het? Mottiekoste?' En al gauw flitsen de geldbuidels open en worden er zaken gedaan. Binnen no-time is de auto zo goed als leeg. De handelaar die veruit het meeste koopt, vraagt wat ik voor de rest wil hebben. En daar komt zijn slimme handelsgeest naar boven. De eerste dingen heeft hij ingekocht voor redelijke prijzen (weliswaar steeds afgedongen, maar niet extreem), maar uiteindelijk wisselt het restant voor een habbekrats van eigenaar. Wij zijn namelijk al heel enthousiast over de eerste verkopen en onder het motto 'Ja heb je, nee wordt niet verkocht' (© Michael) stappen we even later met een volle knip in een lege auto met een prachtige dag 'rundumhausen' in het vooruitzicht. De opkoper wil nog wel graag een geschreven bewijs dat hij de meest 'kostbare' items eerlijk van mij heeft gekocht. ' Verstandig!'denk ik, terwijl ik het briefje schrijf.

Ook Pipa is heel blij met het resultaat!

Via Alcalali komen we weer terug in Jalón, waar we een man passeren met  'onze'  bosmaaier onder zijn arm. Snelle handel heet dat dus. En zo zitten we om negen uur alweer thuis aan de koffie de buit te tellen: op de kop af € 300 verdient in een kwartier! Dat doet zelfs mijn advocaat me niet na! Laten we dan gemakshalve even buiten beschouwing laten wat ooit de aanschafprijs is geweest. Maar dat is al zo'n tijd geleden.....