Gezichtsbedrog

Het viel jullie, trouwe webloglezers, natuurlijk meteen op!? Wat? Een andere foto in de header, natuurlijk! Het is een foto vanaf hetzelfde opnamestandpunt, maar dan direct op maximale optische zoomstand (ca. 300 mm), met 12 Mpx, terwijl de vorige foto een deelvergroting was van een 5mpx standaardopname. Het verschil in scherpte zou dan ook het meest opvallende verschil moeten zijn. Maar er is meer: er zitten nu luiken naast de openslaande deuren op het achterterras, het huis is inmiddels egaal geschilderd en de amandelbomen staan in bloei. Redenen te over om een nieuwe kopfoto voor dit weblog te maken. Eergisteren hadden we met Rob en Arlene, onze consuegras, ook al wat foto's gemaakt en toen ik daarvoor aan de andere kant van ons valleitje een stukje omhoog moest klimmen, zag ik iets dat ik totaal niet kon plaatsen. Boven ons huis was nog een huis - of beter, een ruïne - zichtbaar. Dat bestaat toch niet. Er staat in de verste verte geen ruïne bij ons in de buurt. Een fata morgana? Hallucinatie? Zo zwaar was dat klimmetje toch niet.

Zoals je het met het blote oog ziet (nee, niet Homer en Marge, maar John en Velma)

Toen ik 's avonds de foto's bekeek was het 'spookhuis' echter ook daarop gewoon zichtbaar. Een hele geruststelling. Onder het mom van een frisse neus - we zijn allebei verkouden - daalden Bernarda, poes Dinky en ik andermaal af in de vallei. Daar aangekomen zei ik tegen Bernarda dat ik haar wat moest laten zien en samen klommen we naar de plek waar ik eerder de metafysische ervaring had opgedaan.

Het telelens effect zorgt voor nog meer gezichtbedrog

En, ja hoor, hij stond er nog. "Wat is dat nou voor een huis daarboven het onze?!" riep Bernarda verschrikt, "nog nooit eerder gezien daar!" We konden niet wachten om op onderzoek uit te gaan. Eenmaal thuis nam onze verbazing alleen maar toe: het huis staat er inderdaad, waarschijnlijk al honderd jaar. Het was ons nooit eerder opgevallen, maar het staat dan ook zo'n 200 meter verderop langs het weggetje, waaraan ook restaurant Vall del Pop ligt. Er zit een hele vallei tussen waarin het grote landhuis Mas la Pau staat en het voormalige huisje van Carel en Marianne. Heel onopvallend eigenlijk staat die ruïne daar en we zouden hem waarschijnlijk nooit écht gezien hebben, als hij niet zo manifest zichtbaar was vanaf dat specifieke opnamestandpunt. We gaan het huis binnenkort eens van dichtbij bekijken. Wie weet hoe spannend het nog wordt....