Roger

Op 15 april 2010 schreef ik de volgende blog:

waarschijnlijk de betovergrootvader/moeder

"‘Ach, daar gaan mijn slaplantjes!’ roept Bernarda als ze door de tuindeuren naar buiten kijkt. Een jong konijn zit op een paar meter afstand onverstoorbaar te kanen van het onkruid, terwijl een bancal hoger de sappige slaplanten staan. Niet écht slim, maar zo’n konijntje heeft toch ook iets vertederends. En bij de Mercadona valt de prijs van de sla ook best mee….. Roger roept associaties op met het verre verleden, waarin een hoofdrol was weggelegd voor soort- en huisgenoten als Floppie, Polly en Boris. De eerste twee zagen er trouwens ook nog net zo uit. ‘Als Dinky ‘m ziet, is het gebeurd’ zegt Bernarda. Om over die steenuilen, die we elke nacht horen roepen, nog maar te zwijgen, denk ik bij mezelf. Conego staat ook op het dagmenu van de Iberische lynx. Die wordt met uitsterven bedreigd, omdat de konijnenstand erg laag is ten gevolge van de jacht en besmettelijke konijnenziektes, zoals Myxomatose. En de lynx vertikt het om z’n menu aan te passen. Nou, hier is de konijnenstand op peil en deze Roger ziet er bovendien gezond uit. En waar is zijn hol? Als ik de de tuindeuren open om Roger te verjagen, voordat onze eigen nep-lynx Dinky hem grijpt, schiet Roger als een raket op de bancalmuur af en verdwijnt erin. Hij zat dus pal voor z’n holletje. Ik heb het gevoel, dat we ‘m nog wel een keer zullen zien; hopelijk niet als poezenspeeltje in ons huis. "

Roger in de bench vlak voor zijn terugkeer in de natuur

Al eerder toonden de katten meer dan gewone aandacht voor dat specifieke stukje van de bancal, hetgeen ons deed vermoeden dat er nog steeds een konijnenhol was. Vanmiddag, twee jaar na dato dus, was het zover. Ik zie Dinky in een hoek van de woonkamer geconcentreerd loeren op iets, dat zich kennelijk onder een fauteuil bevindt. Even later wordt duidelijk dat de prooien steeds groter worden; ditmaal een konijntje. Nog jong, maar toch al redelijk aan de maat. Ik grijp Dinky en ontferm me over deze Roger. Hij lijkt niks te mankeren al moet hij aan zijn nekvel naar binnen zijn gesleurd. Hij (of zij) is al behoorlijk sterk; ik heb moeite om hem in bedwang te houden. In de kattenbench is-ie veilig voor de poezen, die inmiddels nieuwsgierig aan komen lopen. We laten Roger een eind verderop los, waar onze katten niet komen. Hij gaat er als een haas (!) vandoor en verdwijnt in het hoge gras.