Ko..ko..ko..koud, hè?

hartje winter, lange schaduwen, een verlaten strand....kortom: tijd voor een duik.

broekje in de branding, warme jassen op 't strand

Het is al enige tijd schitterend weer in heel Spanje. In de hoger gelegen gebieden, zoals bij Madrid, vriest het 's nachts maar overdag stijgt de temperatuur aan de Costa's tot bijna 20° (in de schaduw uiteraard). Dankzij de milde winter tot dusver is het zeewater met 17° twee tot drie graden warmer dan normaal om deze tijd.  Toch zie je niemand in het water, enkele uitzonderlingen daargelaten. Arlène, onze consuegra* is ook niet van dat benauwde dus samen besluiten we de golven in te gaan. Ja, het eerste begin is onaangenaam, maar na enige minuten, wanneer de ledematen gevoelloos zijn geworden, de poriën zich hermetisch hebben gesloten en de bloedsomloop zich heeft teruggetrokken rondom de vitale organen als hart en hersens is het nog best lekker. Kom op zeg, in Nederland stort de hele goegemeente zich zomers krijsend in de branding van de Noordzee, die zelden of nooit warmer wordt dan 17°. (Branding lijkt in dit geval een misplaatste benaming). Bij dit soort gelegenheden moet ik steeds weer denken aan toen ik met mijn vader in de winter van 2000 in Florida was. We gingen even bij Daytona Beach naar de zee kijken. Ondanks het mooie weer was er niemand op het strand. Het zeewater was notabene 24° maar ja, het was nu eenmaal winter, dus doe je winterkleren aan en verbaas je je slechts over die anderhalve gek, die zonodig moet. Het water was verrukkelijk, zwermen pelikanen vlogen over me heen, terwijl de

december 2000, Daytona Beach

koereigertjes over het strand jakkerden, op zoek naar iets eetbaars. Mijn vader - zijn  bodylanguage spreekt hier boekdelen - schreef als commentaar bij deze foto: "Michael moest even nog een bad nemen in de oceaan...."




*consuegra/o = de schoonmoeder/-vader van je kind. Hebben ze in Nederland geen woorden voor.