In het zweet....

vlnr: 1000 ltr grijs-watervat, de Honda grondfrees (starten lopen ook na een jaar stilstaan) en boertje Felix.

Ik had al jaren een reservoir waarin ik ons zogenaamde grijze water opving. Grijs water is afvalwater van gootsteen, bad, douche e.d., dus geen toiletten of wasmachine. Het water is relatief schoon en goed te gebruiken voor het bevloeien van een moestuin. Het reservoir stond onderaan het huis terwijl we de oorspronkelijke moestuin al voordien boven hadden aangelegd. Hoogteverschil zo'n 8 meter, afstand nog eens een meter of 20. Met een vuilwaterpomp zou het eventueel nog gekund hebben. Ik gebruikte het afvalwater uit het reservoir echter om emmers te vullen, die ik vervolgens bij de over het hele land verspreid aangeplante fruitbomen gooide. Een moeizaam en smerig karwei, want het water stinkt als het een tijdje stil heeft gestaan. Nu de fruitbomen hun eigen watertoevoer op natuurlijke wijze hebben opgedoken werd het tijd voor een nieuwe poging om zelf wat groenten te gaan opkweken met behulp van het restwater, toch zo'n 1000 liter per week. Daarom een mooi stukje grond onderaan het huis uitgezocht en het reservoir daarheen verplaatst. De grijs-waterafvoer moest daarvoor wel 15 meter worden verlengd. Het stukje moestuin heb ik met de grondfrees bouwrijp gemaakt en daarna ingezaaid met zaad van kalebassen (voor die heerlijke pompoensoep), krulkomkommers (pepinos alficoz, lekkerder dan gewone komkommers naar men zegt, maar commercieel onïnteressant door hun onhandige vorm), andijvie en snijbiet.

de kalebaszaden heeft Bernarda zelf verzameld

De alficoz en de kalebas staan aan de uiteinden, omdat die planten hele lange uitlopers krijgen, die dan over het onbewerkte land kunnen groeien.

Het is gortdroog langs de zuidelijke Spaanse kust. Gisteravond regende het even stevig in Benissa, maar in Lliber vielen slechts drie...herstel vier druppels. Zolang we echter nog onder de douche gaan, tanden poetsen en onze handjes wassen blijft er genoeg afvalwater over voor een bescheiden moestuintje. Vanaf vandaag elke morgen vanuit de slaapkamer het achterterras op om te kijken of er al wat opkomt.

Vanmorgen had poesje Pipa een oogje dichtzitten. Toen we goed gingen kijken bleek dat het transparante vlies van haar oog als een flubbertje onderin op haar ooglid lag, ogenschijnlijk gescheurd. Dikke paniek! Op naar de dierenarts. In gedachten zag ik Pipa al met een ooglapje of met een glazen oogje. Vreselijk! Voordat we de bench konden pakken was ze echter weer helemaal de oude! Niets meer van te zien. Internet bracht - zoals zo vaak - uitkomst. Het betreft hier het derde ooglid, het zogenaamde knipvlies. Een kat laat dat soms inzakken als ze grieperig is of bij nierfalen. Als het langer dan 2 à 3 dagen blijft moet er naar een oorzaak gezocht worden. Bij haar duurde het hooguit een nacht, dus gaan we ervan uit dat er weing loos is. Ik zal haar wel aangestoken hebben met mijn verkoudheid. Maar schrikken was het wel even.

Uitzicht vanaf het achterterras: allemaal eigen grond tot voorbij het eerste witte huis in de verte. Kopen?

Corte Cocina

De iristuin, onze lokale Keukenhof in Marnes (gem. Lliber)

In Nederland schijnen - mede dankzij het lekkere weer - tijdens de paasdagen nieuwe toeristische records gebroken . Bij de obligate trekpleisters zoals meubelboulevards en pretparken rinkelden de kassa's terwijl de buitenlandse influx zich voornamelijk vergaapte aan Nachtwacht en bollenvelden. De Keukenhof beleefde een ongekende drukte uit alle delen van de wereld.
Wij hebben hier in de buurt onze eigen Spaanse keukenhof, zeg maar onze Corte Cocina (eigenlijk jardin de cocina, maar corte allitereert lekker). Hoewel Spaans? Het is door Engelsen aangelegd in 2004, hoog in de Bernia en het aantal tulpen is op één hand te tellen. De jardin de los lirios  staat vol met irissen, sinds enige jaren aangevuld met rozen. De tulpenbolleneuforie in Nederland bracht ons op het idee om weer eens in Marnes een kijkje te nemen. €5 entree per persoon vind ik best aan de prijs want heel groot is het allemaal niet. Mevrouw Lomer zat nog lomer dan anders onder een rozenboog en vroeg iedereen, die langs kwam of ze wel betaald hadden. Hoe loom kun je zijn? Maar ik had het rosarium nog niet eerder gezien en omdat ik wel wat heb met rozengeur en paardemest was ik nieuwsgierig wat ze ervan hadden gemaakt.

Jaaah, deze ruikt lek...au!!

Bovendien is het een prachtige rit met tal van mogelijkheden om een bezoek culinair af te sluiten, bijvoorbeeld  bij Real de Bernia (uitzicht!!) of Verd y Vent (lekker!!).
Toen ik jong was ging ik regelmatig met pa en moe naar het Vondelpark alwaar het rosarium een vast rustpunt was. De uitbundige geur was er haast bedwelmend. Zo ruik je ze tegenwoordig haast niet meer, ben ik geneigd te beweren. In ieder geval werd ons gisteren andermaal duidelijk dat niet elke roos hetzelfde ruikt. Van mild zoet, vanilleachtig tot pure zeeplucht.
Als ik een bij was wist ik het wel. Uiteraard eindigde het feest weer met een doorn in mijn duim, die ik er thuis met stopnaald en pincet uit moest wrikken, maar wie lekker wil ruiken moet nu eenmaal pijn lijden.

Door te klikken op onderstaande foto's kun je ze vergroten.

Dagje zeilen

Rob gooit de trossen los, terwijl Arlène zich al heeft geïnstalleerd op de achtersteven.

Een kadootje voor ons 40-jarig huwelijk van onze consuegras Rob en Arlene: een dagje zeilen op de Middellandse zee. Om half twaalf werden we verwacht in de jachthaven van Oliva, alwaar het zeiljacht Fint afgemeerd ligt. Schitterend weer en een flinke bries zorgen voor uitstekende zeilcondities.

Rob: "Land in zicht!!!!"

De schipper/eigenaresse Helma Hermans verwelkomt ons hartelijk aan boord van dit ranke scheepje, dat al heel wat van de wereld gezien heeft en al een aantal keren de Atlantische Oceaan is overgestoken met Helma en haar man Bob en de hond als enige bemanning; 38 dagen onderweg met niets dan water om je heen! Wij voeren een kleine 4 uur en ik moet eerlijk zeggen, dat na uur of twee bij mij een mate van verzadiging ontstond, mede veroorzaakt door enig gevoel van onbehagen vanuit de maagstreek, ook wel zeeziekte genoemd. Mijn referentiekader was een zeiltocht van Stavoren naar Medemblik bij windkracht 6 toen de kinderen nog piep waren en op Sigurd na de hele familie met gezwollen tong over de railing hing. Zo erg was het deze keer zeker niet, maar op de fiets ga je een stuk sneller, zie je meer en het bederft de eetlust bepaald niet. 

Helma, Bernarda en Arlène in de kajuit met Rob aan de helmstok.

Gezellig was het wel met een koel wit wijntje en de spannende zeevrouwsverhalen van Helma, die naast een uitstekende gastvrouw ook haar mannetje staat als schipper. Maar ja, wat wil je ook als je al je hele leven zeilt. Van de Cariben naar Senegal en van de Canarische eilanden naar Kaapstad. Zo'n rondje Oliva moet voor haar wel de ultieme verveling zijn, maar dat laat ze zeker niet merken. Na afloop drinken we samen nog wat in het restaurant bij de Marina, waarna we afscheid nemen. Wellicht tot een volgende keer. Rob heeft in het verleden een eigen zeilboot gehad en speelde met de gedachte om hier in Spanje die oude liefde weer op te frissen. Laat de Fint nou te koop zijn! Met ligplaats erbij voor nog geen twintig mille. Geen gekke prijs voor een bewezen zeewaardig jacht, dat er goed uitziet en dan ook nog eens een ligplaats erbij. In Calpe betaal je daarvoor alleen al zo'n tienduizend euri per jaar en dan is er nog een wachtlijst ook van hier tot de keukendeur. Maar ook Rob was na afloop van mening dat gewoon zo'n dagje zeilen zonder alle sores van een eigen boot eigenlijk wel heel lekker is.  

Rechtop varen is er niet bij....

met 6 knopen richting Allepo

Ook een keer zin om met Helma van wal te steken?
€60 per 2 uur voor de boot mét schipper, ongeacht aantal personen (max.4). Lunch is mogelijk bij bestelling vooraf. Boeken/inlichtingen: helma@sciwricon.com of bel 646711322