Rode broeken

Ik had mijn rooie broek weer eens uit de kast getrokken. Staat wel leuk bij mijn nieuwe blauwsuede loafers. Daar zitten rode veters in, een stijlkenmerk van Martinelli. Kobaltblauwe sweater erboven en klaar. We gingen naar een informeel feestje in Benissa. Als we weer thuis komen hoor ik Jakhals Erik op TV iets roepen over rode broeken op de golfbaan. Da's ook toevallig, denk ik nog als ik omlaag kijk. Nou zijn de keren dat ik op een golfbaan stond, op één hand te tellen, maar ik voelde me niettemin aangesproken op datgene wat er achteraan werd gezegd. Het ging hier namelijk over de vermeende rijkdom van de oudere garde, belichaamd in rode broeken op groene golfbanen. De ouderen blijken er in de Nederlandse crisismisère beter voor te staan dan welke andere bevolkingsgroep maar ook. Ze genieten vorstelijke pensioenen en hebben daarenboven ook nog een flink vermogen opgebouwd. Ze hebben hun zakken (van die rode broek) goed gevuld. En daarom kunnen zij, nee, moeten zij maar eens flink in hun volvette buidel tasten om de begrotingspuzzle te helpen oplossen.
Zonder te bestrijden dat er welgestelde bejaarden bestaan, valt er tegen de populistische oproep van Diederik wel het een en ander in te brengen. Ondanks dat er tientallen jaren voor is gespaard met in het achterhoofd de plechtige belofte van een ongekort en geïndexeerd pensioen, weten de gepensioneerden inmiddels beter. En zij die nog niet zover zijn, kunnen ook nog eens langer doorwerken om minder te krijgen. Maar goed, pensioen blijft inkomen en is daarmee belastbaar net als inkomsten uit arbeid.
Waar ik meer moeite mee heb is de voorstelling van zaken rondom dat vermogen. Alsof al die oudjes er naast hun pensioen nog een vette bankrekening op na houden. In een levensfase waar juist het ene na het andere vermogen afneemt worden de pijlen gericht op een vermogen dat bij verreweg de meesten in bakstenen zit en dan met name de bakstenen van hun eigen huis. En wat er inmiddels met de waarde daarvan is gebeurd behoeft ook geen nader betoog. Niet meer dan een virtueel vermogen dus. Gemakshalve gaat men in de redenatie voorbij aan de belangrijkste factor voor de opbouw ervan, tijd.
Want hoe is het de meeste van ons vergaan? Je gaat werken, werkt hard, maakt carrière en koopt na verloop van tijd een huis met een tophypotheek. Je knapt het huis verder op, lost wat af en intussen stijgen de onroerend goed prijzen. Je verdient inmiddels wat meer en koopt een groter huis, waarbij je de overwaarde van je oude verbouwde huisje inbrengt. Enzovoort tot je uiteindelijk je laatste optrekje geheel (of voor het grootste deel) vrij hebt van schuld. En zo heb je dus je vermogen door de vele jaren heen bijna letterlijk steen voor steen opgebouwd. En nu wordt dat watertandend gadegeslagen door de PvdA (staat nog steeds voor Portemonnee van de Ander) als gefundenes Fressen voor de bodemloze put, die met veel aplomb schatkist wordt genoemd.
Maar aan het allerbelangrijkste in deze discussie wordt alsnog voortbijgegaan. Al die verontwaardigde jongeren die afgunstig loeren naar die bevolkingsgroep in vijftig tinten grijs met rode broeken, zou ik wil zeggen: Jullie willen graag meedelen in óns vermogen? Nou, wij willen ons vermogen met plezier ruilen voor dat van jullie: tijd van leven!

Jalon Vallei

Jalon Vallei met Lliber op de achtergrond

Het is wederom een stralende dag vandaag en daarom besluiten we naar de markt in Jalon te lopen. In Lliber zouden we dan bij bar Plaça nog een rekening vereffenen. Gisteren was ik daar namelijk tijdens onze wandeling met Ben neergestreken voor een lekker biertje toen bleek dat we allebei geen geld bij ons hadden. Kan me niet herinneren dat me dat ooit eerder is overkomen. "Ach", zegt de barman schouderophalend, "betaal je toch gewoon morgen". Manaña dus. Maar vandaag blijken ze gesloten.
Onderweg naar Jalon zien we hoe een boer met de trekker bezig is zijn wijngaard van onkruid te ontdoen. Vijf koereigers volgen hem op de voet op zoek naar iets eetbaars.

de koereiger, niet te verwarren met de kleine zilverreiger

Na wat groente te hebben gekocht op de markt in Jalon drinken we een biertje bij Bar Cathy. We zitten buiten in de zon. Het is warm. Korte-broeken-weer. We zitten zo lekker dat we geen zin hebben om weg te gaan en omdat het inmiddels al half een is geweest vragen we om de kaart. De lamsschouder blijkt nog steeds een toppertje bij Cathy. Als we aan het ijs zitten stopt er een auto aan de overkant van de weg.  De chauffeur kijkt vragend in mijn richting. Ik snap het. Of wij ook bijna weggaan? Ja hoor, gebaar ik. Even later staan twee Belgische echtparen bij ons tafeltje. Ze hebben de amandelbloesemroute gereden. We tippen ze nog over de weg van Murla naar Benigembla. Als we om twee uur vertrekken zit de hele tent vol.
Nu moeten we nog helemaal terug naar huis lopen met de boodschappen, zo'n 3 km licht stijgend. Thuis geven we ons over aan een onvervalste siësta. Lekker buiten op de bank in de zon. Het is haast te warm en het is pas februari....

SNS Property Finance

Tja, SNS moest ook zonodig een grote speler worden in het internationale vastgoed. Dus, hop, naar de beurs, 1,3 miljard ophalen, Bouwfonds Property Finance van  ABN-Amro overnemen en veel projecten in o.a. Spanje financieren. Zou lopen als een trein! Inderdaad, als een Fyra. SNS en NS ligt natuurlijk als breviatuur dicht bij elkaar.
(Astrid Kersseboom ging er in het journaal ook al mee de mist in: "Het voltallige NS-bestuur is opgestapt" Nee, Astrid, dat gebeurt pas over een maand of twee. Ergens in april, de maand van de opstappers).
De NOS (best verstandig trouwens, die O ertussen. Voor de zekerheid is de N en de S in het logo wit, zodat je meestal in de linker bovenhoek van je TV slechts een rood nulletje ziet staan, dat zegt genoeg...) die NOS dus, trakteert zijn kijkers op een korte terugblik sinds de beursgang in 2006. Een rijtje typische Spaanse eenheidsvilla's glijdt voorbij. 'Volstrekt onverkoopbaar', sombert de voice-over. En daarom zit de Nederlandse burger nu met 3,7 miljard extra schuld opgezadeld.

te leuk om te laten liggen....uit NRC 2 feb '13

Toch zet ik mijn vraagtekens bij die zogenaamde onverkoopbaarheid van - in dit geval - Spaans vastgoed. Naar schatting gaat het om één miljoen objecten, van appartement tot vrijstaande villa en alles wat daar tussen ligt, met een gezamenlijke waarde van 150 à 200 miljard euro. Als al die pandjes deze maand nog even verkocht zouden kunnen worden, staan alle banken weer rechtop en danst iedereen de polonaise van Madrid tot Utrecht. Waar wachten we dan nog op? Wil niemand in Spanje wonen? Waarschijnlijk meer dan hier op dit moment huizen te koop staan. Alleen hebben die mensen ergens in Noord-Europa zelf een huis dat ze niet kwijt raken. Wil er dan niemand in Noord-Europa wonen? O jawel, alleen die krijgen geen hypotheek, want de banken hebben inmiddels hun lesje geleerd. Kort door de bocht? Half over de stoep! Metaforen als 'de vastgoedmachine is knarsend tot stilstand gekomen' of 'de huizenmarkt zit volledig op slot' vliegen ons dagelijks om de oren. Maar van enige vlottrek-actie is weinig te merken. Voor een gestrande bultrug lijkt meer aandacht dan voor een vastgelopen huizenmarkt. Spaanse banken bieden hun vastgoed-objecten op dit moment voor 20 tot 30% onder de vraagprijs aan. Die vraagprijs dateert echter nog uit de tijd van de 'warme broodjes'. En die prijs was dusdanig onrealistisch dat 30% korting daarop nog steeds een veel te hoge verkoopprijs oplevert. Dat weten de Noord-Europese kopers maar al te goed, dus houden ze hun hand op de knip en ontstaat zó bij aspirant kopers het idee dat élk object per definitie te duur wordt aangeboden. Het zou van enige realiteitszin blijk geven als aspirant kopers ook eens voor zichzelf zouden proberen vast te stellen hoe de huizenprijzen hier in Spanje zich verhouden met die in Nederland. Ooit heeft een bouwer uit die 'warme broodjes' periode mij verteld, dat een huis - exclusief de grond - zoals het onze voor minder dan een ton werd gebouwd, compleet met keuken en badkamers. Dat zou pleiten voor een zelfbouw project. Stukje grond (ca. 1000 m2) in een urbanisatie kost je minimaal een ton, tonnetje voor het huis zelf, plus een zwembad en tuinaanleg, bij elkaar lump sum tweeënhalve ton. En voor rond die prijs staan er hier aan de Costa Blanca inmiddels al duizenden te koop.

Vergelijk dat nou eens met een twee-onder-één-kapper op 270 m2 ergens in de provincie Utrecht. Geheid dat daar nog minstens een tonnetje bovenop komt. En waar betaal je nu eigenlijk voor als je een huis koopt? Interesseert het iemand wat een baksteen kost, of een metselaar per uur? Je wilt een degelijk en comfortabel huis en verder rust, ruimte en mooi weer. O ja, en een zwembad natuurlijk. Liefst in Nederland, lekker dicht bij de kleinkinderen. Probeer het eens in Tjalleberd. Met een ton of zes kom je daar toch een heel end. Alleen het weer kan niet worden gegarandeerd en op weg naar de kleinkinderen sta je alsnog in de file. Maar komt zo iemand in Spanje een huis zoeken, dan is voor hem de helft nog te duur. Vreemd toch? Voor het verschil kun je de rest van je leven elke week met Ryanair naar de kleinkinderen. Dus daar kan het niet aan liggen. Daarom, beste lezer, als je een huis zoekt in Spanje, probeer dan voor jezelf vast te stellen wat het jóu waard is om hier te wonen. Als je dat kunt ben je per saldo altijd goedkoper uit.

Nu voor € 375.000 te koop,220 m2 op 4400 m2 grond. Wat zou zoiets nou in Westerdijkshorn kosten?