Vuelta del Pavo

deelnemers verzamelen zich op het dorpsplein in Jalon (Xaló)

Elk jaar om deze tijd organiseert de fietsclub van Jalon, CC Xaló, een fietstoertocht. Hoewel het nergens over gaat - de eerste prijs is een pavo (kalkoen) - komen strakke knullen en een enkele chick van heinde en ver om mee te doen. Flitsende kleding op dure fietsen. Ik zie clubfietsers uit Ondara, uit Pedreguer, Benidorm en Finestrat. Bij elkaar zo'n man of honderd. Onder de 16 mag je niet meedoen. Volgens mij werd aan deze voorwaarde niet heel strak de hand gehouden.
                                                                                       De rit gaat vanaf Jalon via Parcent, Benigembla,

de jongste deelnemer: zes jaar en op de oude fiets van pa

Murla, opnieuw Parcent en Alcalai terug naar Jalon, vanwaar het nog 6 km de Bernia op gaat tot aan Maserof en vandaar weer terug naar Jalon.
Een heleboel laten de slotklim voor wat die is; er wordt toch niet gestempeld. Op het dorpsplein staan tafels met prijzen: kalkoenen, wijn, fietsspullen. De snelsten krijgen een kalkoen, de rest van de prijzen wordt verloot onder de deelnemers. Vorig jaar had ik niks, nu een fles wijn. Die kalkoen zal er wel nooit komen gezien het deelnemersveld. Tenzij naast de categorie Mannen en Vrouwen nog een derde categorie wordt toegevoegd: buitenlandse 60+ Daar was er  volgens mij maar één van vandaag.

Jalon uit, over de brug naar Alcalali.

Vanaf Murla terug richting Parcent

Nigel

een oude blog uit de weblog.nl serie

Nigel Kennedy is geen Janine Jansen. Die constatering deed ik gisteravond niet louter op basis van de foto op de CD-cover, maar naar aanleiding van zijn vertolking van Sibelius’ vioolconcert. Ik hoorde bij Nigel toch af en toe een paar dissonante tjiiiieeeelpjes, die ik me van Janine’s live uitvoering niet kon herinneren. Wonderlijk was wel, dat die zelfs nadat de CD was afgelopen, nog te horen waren ?! "Oooehh, Kiddy heeft een mui-uis!!!" gilt Bernarda en boekt direct een enkele reis slaapkamer. Inderdaad is onze Kid in een heftige discussie gewikkeld met een klein muisje, die niet anders dan Nigel kan heten.
"Wat heb je daar, Kiddy?" vraag ik tegen beter weten in.
"Muisjh" sist ze terug met een blik, waarin ik lees, dat ik maar beter weer een CD’tje op kan zetten en mijn boek ter hand nemen.
Op dat moment richt Nigel zich op, kijkt me aan en tjilpt: "Meneer! Meneer! Red me! Die vuile ploert… ik bedoel, die fraaie raskat van u probeert me te mollen. Ik heb haar tandafdrukken al in mijn nek staan! Alstuubliiiiiieeft!"
Ik besluit als eerste per direct te minderen met mijn wijnconsumptie en probeer vervolgens Kiddy mild te stemmen door te zeggen: "Hij heet Nigel, Kiddy, hij is toch lief?!"
"Hij isj vooral lekker sjappig en al heet-ie Obama, dezje kleine jongen komt niet meer thuisj vannacht!" grauwt ze me venijnig toe.
"Kiddy!" fluister ik bestraffend, "Zo ken ik je niet! Kom, laten we een spelletje doen, ik….."
"Jottum, sjpelletje doen!" valt Kiddy me opgetogen in de rede en lelt Nigel met een forse backhand de kamer door. Even blijft Nigel versuft liggen, maar krabbelt toch weer overeind, terwijl Kiddy zich opmaakt voor een servicevolleysmash. Voordat ze kan uithalen, pak ik mijn zakdoek en spreidt die over Nigel heen. "Papa gaat goochelen!" probeer ik voorzichtig, "wat zal ik doen? Nigel veranderen in….
"Twee Nigels…eh nee….zjesj Nigels…of nee…honderdduizjend Nigels!" mauwt Kiddy enthousiast.
Ik denk: dat is nou net wat er zou gebeuren als jullie, katten, er niet direct op zouden springen. Je reinste vorm van spelbederf. Van mij mogen jullie, maar even niet met deze kleine Nigel. Ik pak hem met mijn zakdoek op en roep: "De grote verdwijntruc! Ik heb Nigel weggetoverd!"
Kiddy fronst haar dikke wenkbrauwen, kijkt verbouwereerd naar de plek waar zojuist nog haar speeltje zat en verliest vervolgens prompt haar belangstelling. In mijn hand voel ik Nigel worstelen om aan mijn greep te ontsnappen. Ik breng hem naar buiten en laat hem los in de tuin. Maar of hij die nacht nog thuisgekomen is…….

Winter

februari 2010, sneeuw op de bergen. De temperatuur is er nu naar, maar neerslag staat voorlopig niet op het menu.

Gisteren regende het de hele dag onafgebroken. Het was de nacht ervoor al begonnen. Ik werd wakker van het gekletter en dacht meteen aan mijn voorraadje brandhout, dat ik niet had afgedekt. De regenkans was in de weersvoorspelling verwaarloosbaar, maar in de praktijk regende het de hele dag door. Bij elkaar zo'n 60 mm, want het zwembad zat weer tot aan de rand vol. En weeronline ijzerenheinig volhouden dat het weer een cijfer 8 waard was. Voor vandaag was zelfs een 10 voorspeld! En louter zonneschijn. Gisteravond om negen uur goot het nog toen we uit Benissa kwamen, maar eenmaal thuis waren hier en daar wat bleke sterretjes waar te nemen. En vanmorgen was het inderdaad strak blauw én kou-oud! Toen ik om half acht vertrok op de racefiets hoorde ik het ijs op de nog natte straten knarsen onder mijn wielen. Dit was gekkenwerk. Hoewel José en Miguel de kou ook hadden getrotseerd, ben ik na 30 km naar huis teruggegaan. Toen ik na een hete douche wat bijgekomen was, heb ik meteen de vorstgevoelige planten (strelizias en beaugainvilles) in vliesdoek verpakt.

een enorme bidsprinkhaan (insecteneter) zit inmiddels ook achter het vliesdoek

Het is winter. De centrale verwarming is ook aan (tien dagen eerder dan vorig jaar) en we zijn benieuwd of er deze winter nog sneeuw gaat vallen op de bergen. In de Sierra Nevada ligt al een flink pak de cualidad polvo, zoals de weerman op TVE enthousiast uitriep. De liften zijn daar al open. Als voorproefje daarom wat foto's uit februari 2010, geplukt van mijn oude weblog.

amandelbloesem (vanaf eind januari)