Wat heet.....qué calor!

Vanaf dat we hier wonen verbazen we ons er al over dat bijna alle Spanjaarden zich beklagen over de warmte. Duh, dit is Spanje! Je weet wel, dat land waar mensen naar toe gaan als ze de warme zon zoeken. Zou een Eskimo ook de hele dag lopen te zeuren: 'koud, hè?' Of Nederlanders, die klagen als het weer eens regent?! Hé, maar dat laatste klopt toch wel, als ik me goed herinner. In dat licht moeten we de opmerkingen van de Spanjaarden over de ondraaglijke hitte dan ook maar zien. Volgens velen is dit de heetste zomer sinds jaren. Ik kan slechts bogen op vier jaar ervaring en een knullig, zelf bijgehouden weerlogboekje, maar ook dat bevestigt dat de zomer zo'n 10% warmer is dan voorgaande jaren. Het zij zo.

Daags tevoren in de werkplaats van Armando in Alcalali. Op de voorgrond Gustavo, de imker en tevens fietsmaatje.

Gistermorgen was het wat bewolkt, waardoor het fietsen prima te doen was. Ik reed voor het eerst weer met de originele racetriple (30/42/52) en was benieuwd hoe ik omhoog zou komen na jaren met een MTB-triple (22/32/44) gereden te hebben. De eerste beproeving kwam toen men rechtsaf richting Vall de Laguar insloeg. Het eerste stuk tot aan waar de weg vanaf Orba erbij komt is stevig klimwerk maar dat ging eigenlijk probleemloos. De echte testcase is omhoog naar Monte Pedreguer maar dat wordt in clubverband nooit gedaan. De next best is direct na Castell de Castells richting Tárbena, maar onze ploeg hield het 6 km daarvoor, bij Petracos, voor gezien. José Antonio vroeg of er nog iemand verder ging tot Castells en zo kwam het dat Paco, José en ik even later bij de dorpskraan van Castells stonden te overleggen of we dan toch ook maar meteen door zouden gaan naar Tárbena. Uiteindelijk kozen Paco en ik voor de gladiolen en kort daarop kropen we met een gemiddeld stijgingspercentage van 12% omhoog. Op het heetst van de dag en de zon scheen inmiddels volop. Enfin, ik ben niet afgestapt (zelfs niet bij me opgekomen) maar kon Paco niet bijhouden. Na die eerste vier kilometers wordt de route een stuk minder lastig. Dit was de tweede keer dat ik hem vanaf deze kant reed en ik blijf erbij dat - ondanks die vreselijke klim - dit een makkelijker ronde is dan vanaf Parcent de Col de Rates op. Paco, die nooit eerder vanaf Castells naar Tárbena was gefietst had hetzelfde idee. Het zwaarste stuk vond ik achteraf eigenlijk nog de laatste kilometers klimmen naar de top van de Col de Rates. Weliswaar minder steil maar met de zon vol op je lijf komt er haast stoom uit je oren. Vanaf de Col de Rates is het gelukkig schaduwrijk afdalen. Bij Parcent - waar Paco woont - belde Bernarda waar ik bleef. Nog twintig minuutjes in mijn uppie doortrappen en dan is de nieuwe versnelling dus meteen goed uitgeprobeerd. Thuis stond de teller op 94 km en de thermometer op 34 graden. Wat is een zwembad dan lekker!

Wolken

Met de fietsclub bovenop Col de Rates vanmorgen om 9 uur. De zon heeft twee uur nodig om de zeemist weg te branden.

Het is begin augustus dus hoogtijd voor de jaarlijkse bosbrand bij Font d'Aixa op de weg van Lliber naar Gata de Gorgos. Verleden maand was het daar al raak, maar ons ongrijpbare pyromaantje was kennelijk niet tevreden met het resultaat. De afgelopen 6 jaar was het 5x raak in de eerste week van augustus. In de auto op weg naar huis zag ik al een verdacht rookpluimpje opstijgen boven de inmiddels kaalgeblakerde heuvels tussen ons en Pedreguer. Als ik 112 bel, blijkt dat ze al op de hoogte zijn, maar voordat de blusvliegtuigen in actie kunnen komen is het rookpluimpje als veranderd in een bruingrijze paddestoelwolk. We kunnen geen vuur zien, maar het moet aan de andere kant tot vlak bij de top flink branden. Het weer is gunstig: het is nagenoeg windstil en het regent af en toe. Dat zorgt wel voor een enorme rookontwikkeling die precies onze kant op drijft en de hele omgeving in een dichte mist zet, terwijl asdeeltjes om ons heen neerdalen. Bernarda krijgt het letterlijk en figuurlijk benauwd.
"Moeten we ons niet klaar maken om te evacueren?"
"Alleen als we drie weken gratis in het Van der Valk mogen", probeer ik de dreigende paniek te temperen.
"Wat doen we met de katten?" piept ze benauwd.
"Die gooien we in het zwembad; kunnen ze niet verbranden" suggereer ik hetgeen me op een ijzige blik komt te staan.
"Het was maar een grapje! We proppen ze gewoon door een raampje heen in de auto. Eventueel kan je Pipa en Felix van tevoren in de bench stoppen, maar er gebeurt echt niets. Het is  te ver weg en aan onze kant van de heuvel valt weinig meer te branden, daar heeft die mafketel vorig jaar al voor gezorgd".
Intussen vliegen de blushelikopters en -vliegtuigen af en aan en langzaam maar zeker keert het zicht terug. Ik ga naar Alcalali om een andere triple op mijn racefiets te laten zetten door Armando. Daar aangekomen blijkt dat de blusvliegtuigen hun water iets verderop uit een groot bassin scheppen. Na te vaak gezien te hebben hoe ze hun waterballonnen leeg kieperen, zie ik nu voor het eerst hoe ze de ballonnen vol scheppen. Het is indrukwekkend en alle firefighters - vooral de grondtroepen - verdienen het grootste respect, maar ik hoef het eigenlijk nooit meer te zien.

Mart Sleets

Het zit er bijna op. Lang genoeg binnen zitten kijken naar kogelkoppen, speer vangen en horde slopen. Terwijl het buiten 34° is en het zwembad lonkt, zit ik binnen te kijken naar een ‘kleine meid op haar kinderfiets’ die brons haalt bij de BMX. Staat voor Bicycle Motor Cross. Het wachten is op F1 races als demonstratiesport in Rio. De F staat uiteraard voor Flintstones. Saai? Welnee, als er wedstrijdelement in opgenomen wordt is zelfs dressuur nog interessant. Ik sta écht piaf van de uitgestrekte galop van Cornelisse en haar paard Persiflage, die met schuim op z’n bek bijna over zijn eigen poten struikelt. U leest het goed; hier is een paardenkenner aan het woord. Ik vind het allemaal heel erg knap, maar ik waan me soms in het circus in plaats van bij een sportevenement. Elk moment verwacht ik een dansende beer in de arena. Op rolschaatsen natuurlijk. En die dan na afloop van zijn vrije kuur verhaal gaat halen bij de jury! Je bent mooi klaar als je een jurysport bedrijft. De jury is volstrekt onpartijdig zolang het goud maar voor de kwien wordt gezeefd. Voor alle zekerheid  had DuJardin de oorlogshit ‘Land of Hope and Glory’ een aantal keren in de kuur opgenomen. Nederland de hoop, maar de glorie voor de Britten. Wat me trouwens opvalt bij die amazones is hun paardenglimlach met een overdaad aan roze tandvlees. Janki van Grunsven leek al als twee druppels op haar beest, maar Adrenaline hinnikt er ook vrolijk op los. Hoe zou dat toch komen. Er wordt wel gezegd dat je na verloop van tijd op je huisdier gaat lijken. Ik denk eerder dat het net andersom is. Nee, niet dat je huisdier op jóu gaat lijken, maar dat je op een dag voor de spiegel staat en roept: “Mam, ik wil op paardrijles!” Of dat je spontaan overweegt een hangbuikzwijntje aan te schaffen.

Over hangbuikzwijntjes gesproken…. die Smeets wordt er ook niet beter op. Hij laat wel erg duidelijk merken, dat hij alleen maar verstand heeft van fietsen, schaatsen en mandjebal. Zit de Nederlandse consul Pim Waldeck aan tafel, zegt Smeets: “Dus u bent de baas over alle  Belgen hier in Londen?” Waar haalt-ie het vandaan.  En lekker wroeten in privelevens van sporters. “Ja, want dat weten de mensen thuis niet, maar jij bent de partner van Reinder Nummerdor, toch?” Lekker belangrijk.  En Sven Kramer is met Naomi van As! Wist-u niet, hè? En Ria Visser…..Enfin, bij de NOS zijn Marts dagen geteld, lijkt me, maar als opvolger van Humberto Tan bij RTL Boulevard kan hij nog jáááren mee.