Kattekwaad

Rosi

Al een tijdje niets over poezen geblogd. Maar ze zijn er allemaal nog: vier binnen en ééntje in de struiken buiten, Rosi. We hebben Rosi vorige week laten steriliseren. We geven haar te eten en ze laat zich wel aaien maar is verder erg schuw. Ze vindt het wel tof om 's avonds samen met onze katten op onderzoek uit te gaan. Die hebben daar geen problemen mee en zo hoort het eigenlijk ook. Maar we hebben wel degelijk een probleem met Dinky. Hopelijk leest de een of andere kattenfluisteraar deze blog en komt die met een zinnig advies. Dinky heeft de pik op Pipa. Niet de hele dag door maar zo'n één à twee keer per dag. Zo kan het gebeuren dat het hele stel samen vredig ligt te snurken op ons bed en even later Dinky achter Pipa aan sjeest om haar te grazen te nemen. En Pipa schreeuwt dan als een mager varken en doet het letterlijk in haar broek. Nou draagt ze natuurlijk geen broekje, zodat de paniekpoep dus op de vloer terechtkomt. Zo ook gistermorgen om half zes: een afgrijselijk gekrijs en zit ik rechtop in bed met een hartslag van 180. Als ik het zie gebeuren kaffer ik Dinky uit. Ze heeft wel degelijk door dat ik dan kwaad op haar ben. Gisteren helemaal, want na de vroege ochtend aanslag was ze een paar uur later alweer op Pipa aan het jagen. Ik heb toen een emmer water over Dinky heen geflikkerd, maar ik vrees dat het niet geholpen heeft. Toen ik vandaag rond de middag thuis kwam lag er weer paniekpoep in de kamer.... En ze zijn toch écht allemaal 'potty trained'. Ik vind het heel zielig voor Pipa, want dat is een schatje, die met iedereen - en vooral met mij - goed overweg kan. Het grappige is, dat ze niet aarzelt om Dinky's yoghurt voor haar neus op te slurpen, terwijl Dinky dán geen krimp geeft.
Onze theorie is de volgende: Dinky is verliefd.... op Felix, Pipa's broertje. Nou ja, broertje, hij is twee keer zo groot en lijkt totaal niet op Pipa. Maar ze kunnen heel goed samen door één kattenluik, zullen we maar zeggen. En dat steekt Dinky, die natuurlijk niks weet van de genetische verwantschap tussen die twee. Ze ziet Pipa dus als een rivale in de strijd om de liefde. Let wel, we hebben het hier over een verzameling 'je-weet-wel'-katten, maar mogelijk hebben die toch nog 'bepaalde gevoelens'. En Dinky denkt natuurlijk: "Als hij het niet met mij doet, doet-ie het natuurlijk met dat kleine mokkel!" Kortom, er dreigt een crime passionnel, maar we hebben geen idee hoe we het moeten voorkomen. Toch kan dit niet zo door blijven gaan. Ik zal niet toelaten, dat Pipa hierdoor een trauma oploopt  (eerder Dinky een blunt force trauma.....nee hoor, blunt grapje).

Ja, Felix en Pipa slapen samen, slápen, ja!

Vanmorgen in Benissa hoor ik een klagelijk gemiauw, dat bij nader onderzoek onder de motorkap van een geparkeerde auto vandaan komt. Een vriend vertelt me, dat hij het gisteren ook al had gehoord. En de auto ziet er niet uit, dat die voorlopig van zijn plek komt. Iemand had al een briefje achter de ruitenwisser gedaan, maar wie maalt er om een kat als je je eigen roze olifant nauwelijks op de achterbank kwijt kan. Ik regel een fles kraanwater om die naar binnen te kieperen, maar als ik een twee uur later weer bij die auto ben blijft het stil....  Het briefje zit inmiddels tussen het portier geklemd. Het water klotst naar binnen, maar of er nog een kat is, die zich er aan laaft zullen we nooit weten.

Water

De laatste échte regendag was op 20 maart, bijna drie maanden geleden. Toen viel er meer dan 100 mm, maar sindsdien is het droog geweest op een enkel verdwaald buitje na. En het is ongewoon warm voor de tijd van het jaar. Al weken schommelt het kwik rond de 30° en dus is alles gortdroog. Maar uit de kraan komt nog een ferme straal en ook de verschillende natuurlijke bronnen stromen er lustig op los. Maar aangezien alles eindig is, moeten we zuinig zijn op ons water. En dat valt niet mee met een tuin bloeiende planten, die schreeuwen om water en een zwembad waarvan wekelijks toch een kub water verdampt. Voor de bevloeiing van de fruitbomen gebruik ik afvalwater van keuken en badkamers, dat ik opvang in een tank. De rest van de flora krijgt water uit de kraan, dat in grote flessen bewaard wordt om het chloor te laten verdampen. En het zwembad wordt rechtstreeks vanuit de kraan gevuld. We hebben nog een regenwater deposito waar nog zo'n 6 kub in zit voor noodgevallen.

Nou denk je misschien: dat water zal wel duur zijn bij zulk een schaarste. Nee, water is (te) goedkoop. Gelukkig past men wel een progressief tarief toe, maar bij een gebruik van 20 kub per twee maanden betalen we slechts 39 cent (!) per kub. In de winter gebruiken we nog niet de helft, maar in de zomer redden we het daarmee niet. De prijs voor de volgende 15 kub bedraagt 78 cent, daarna wordt het € 1,80 per kub en wanneer je meer gebruikt dan 50 kub in de twee maanden betaal je voor het meerdere € 2,82 per kub. De gemeente Lliber, de waterleverancier, heeft de prijzen sinds we hier wonen nog nooit verhoogt. We betalen per afrekening (6x per jaar dus) wel nog een paar euro aan... - ja waar aan? - vastrecht zullen we maar zeggen. Ons jaarverbruik in 2011 was 141 kub (2010: 148 kub) dus gemiddeld net boven het laagste tarief. Je zou dus verwachten, dat onze waterrekening inclusief 'vastrecht' zo rond de €100 per jaar zou moeten uitkomen. In de praktijk blijkt het meer dan het dubbele. Hoe dat kan? Welnu, om een progressief tarief - en nogmaals: ik ben daar helemaal vóór - te hanteren moet de meterstand correct, dus exact om de twee maanden worden vastgesteld. Dat lukt dus niet, maar - nog slimmer - de gemeente manipuleert het waterverbruik. Dit constateerden wij als buren met elkaar. Wat ze doen is het verbruik in de winter lager aanhouden dan de werkelijkheid om vervolgens - je snapt het al - het opgebouwde tekort in de zomermaanden te compenseren, als er toch al een hoger verbruik is. Je komt dan makkelijk in het hoogste tarief terecht en dan gaat het hard. De eerste keer ben ik nog gaan protesteren bij het gemeentehuis. 'Het maakt niks uit, want de volgende keer betaalt u weer minder', was het snuggere antwoord van de dienstdoende ambtenaar. Nee dus, dit is een bewuste methodiek om meer binnen te halen dan op basis van de tarieven gerechtvaardigd is. Ze weten het en ze zullen zich ongetwijfeld op de dijen kletsen van plezier over zoveel slimmigheid. Zelf beschouw ik het maar als een verkapte ondersteuning aan een noodlijdend instituut. Mijn oproep aan de gemeente is dan ook: gooi die watertarieven flink omhoog, laat de meterstanden doorgeven door de bewoners zelf en neem steekproeven of dat eerlijk verloopt. En met flink omhoog bedoel ik ook flink, want een goeie € 200 per jaar aan waterkosten (inclusief dus de erbij gemanipuleerde € 100) is nog steeds een schijntje voor een vrijstaand huis met grote tuin en zwembad.

Kijk, Spanje, zó doe je dat!

Nee, dan doen ze het in Nederland toch een stuk handiger: ons bedrijfspand in Soest heeft lang leeggestaan en er werd dus geen water verbruikt. Nu het pand weer verhuurd is, kregen we de afrekening van Vitens: verbruik gedurende 10 maanden: 1 kub. (Nog veel voor een leegstaand pand). Te betalen € 133. Had ik beter het water kunnen laten afsluiten? Nee dus, heraansluiting kost ruim € 300. En dan maar roepen dat ze in Spanje corrupt zijn, omdat het slinks en onder tafel gebeurt. In Nederland bestelen ze je gewoon met een acceptgiro.....

De Bernia over

Benidorm, gezien vanaf de Sierra Bernia

De maandelijkse wandeling met vriendje Ben was de laatste keren beperkt gebleven tot het samen uitlaten van zijn hond Flip, maar nu moest het er toch maar weer eens van komen. Eigenlijk was het veel te warm voor een flinke fysieke inspanning, maar ik had recent iets gelezen over een wandeling in de Bernia met spectaculaire uitzichten en dat intrigeerde me. Ik ben al tig keer met zowel de auto als de fiets vanuit Jalon over Pinos naar Benissa gereden. Dat heet ook 'de Bernia over', maar eenmaal boven zie je pas de échte Bernia, de enorme kale bergrug van de Sierra Bernia, die daar nog hoog boven je uit torent. Zou je daar wandelend overheen kunnen? Het lijkt eerder werk voor stijgijzers en klimtouwen. Waar we gewoontegetrouw boven linksaf sloegen richting Pinos, kun je ook rechtdoor, recht op die steile wand af. De weg houdt vrij snel op bij een restaurant en van daaruit vertrekken twee wandelroutes, die elkaar halverwege tegen komen en een wandelronde van zo'n vier uur vormen. Je kan dus linksom en rechtsom. We hebben niet genoeg tijd om de hele route te lopen - en het is daarvoor ook echt véél te heet - maar we kiezen voor een wandeling van 75 minuten (heen) naar een kasteel. Het is nog geen 2 km, dus dat geeft al een idee over de moeilijkheidsgraad van de route. Onderweg komen we een Belgisch echtpaar tegen, die ons verzekeren dat tot aan het kasteel geen noemenswaardige problemen zullen opdoemen. Het kasteel hebben we niet gehaald (niet gezien ook) want we kwamen in tijdnood voor onze gezamenlijke lunchafspraak. Maar we zijn wel óver de Bernia geweest, of beter om de kam heen geklommen waarna zich een prachtig uitzicht ontvouwd op Benidorm. Vanaf ons huis is dat toch 35 km rijden. Vanaf ons standpunt is het wel iets dichterbij maar moet toch altijd nog zo'n 25 km zijn. Van zo'n afstand is Benidorm best indrukwekkend. De twee torens die aan de bovenkant met elkaar verbonden zijn, schijnen de hoogste woontorens van Europa te vormen. Ik vermoed wel, dat bouwwerken als de Eiffeltoren en bepaalde zendmasten hoger zijn, maar daar wordt dus niet in gewoond, dus tellen die niet mee. Bijzonder van deze positie is ook dat je niets ziet van Calpe of Altea. Verderop schijnt dat wel weer het geval te zijn. We gaan de hele wandeling zeker nog een keer doen als het weer wat koeler wordt.