Hondse streken

Wij zijn van de katten, zoals onze trouwe lezers weten. Dat kan ook niet anders met zo'n achternaam, hoewel ik met enige schaamte moet bekennen, dat ik het vroeger nooit zo op katten heb gehad. Maar in feite zijn we gek op alle dieren (m.u..v. teken, vlooien en ander parasitair gespuis), dus ook van een leuke hond kan ik genieten. Ze voelen dat, want ik ben nog nooit gebeten. En anders bijt ik gewoon terug. 

Spanjaarden hebben een slecht imago waar het om liefde en respect voor dieren gaat. Een imago dat voor een belangrijk deel bepaald wordt door de traditie van het stierenvechten en het verwaarlozen respectievelijk uitzetten van honden en katten. Wij hebben echter verschillende Spaanse kennissen, die helemaal niet aan dit beeld voldoen en juist bijzonder dol zijn op hun honden. Met dat in gedachte leg ik jullie - met toestemming van de schrijfster, Wilma van der Wel - een artikel voor dat ik vanmorgen las in De Week, het gratis Nederlandstalig krantje alhier. Dus niet generaliseren. Gelukkig zijn zeker niet alle Spanjaarden zo.

(quote)

Kent u het verhaal van de Spaanse Galgo’s?

 Nederlanders houden van honden. Als u ziet dat een hond wordt mishandeld zult u waarschijnlijk de eigenaar er op aanspreken of de politie bellen. In ieder geval bent u verontwaardigd en heeft u medelijden met de hond.

Veel Spaanse mensen denken daar anders over. Er wordt in Spanje met windhonden gejaagd. Deze honden heten Galgo’s. Jagen doen we in Nederland ook, daar kunt u voor of tegen zijn. In Nederland worden de honden goed verzorgd en gevoed en als ze niet meer kunnen jagen dan gaan ze met pensioen en bezorgen we ze een fijne oude dag.

 Als een galgo in Spanje niet meer kan jagen, dan vindt de jager dat de hond hem voor schut zet. Daar straffen ze de hond voor. Ze hangen hem op, of ze martelen hem, bijvoorbeeld door hem in brand te steken of hem in een put te gooien.  Dat mag officieel niet. Ook in Spanje zijn er wetten die dit verbieden. Maar vaak zijn de politiemensen ook jagers die hun honden martelen. Of de burgemeester doet dit en dan kan de plaatselijke politieman zich daar natuurlijk niet mee bemoeien.

In ieder land worden wel eens honden mishandeld. Ook in Nederland staat er wel eens een bericht in de krant en daar zijn dan veel mensen boos over. Maar in Spanje gaat het over 50.000 honden per jaar. U gelooft dit niet? U denkt dat Spanje een beschaafd Europees land is? Dat “Brussel” dit nooit goed zou vinden?

Door een Nederlands lid van het Europese Parlement zijn over deze 50.000 gemartelde honden vorig jaar schriftelijk vragen gesteld aan president Zapatero en aan de Spaanse Europarlementariërs. Ondanks herhaaldelijk aandringen werden deze vragen genegeerd. Er werd niet op geantwoord. Spanje sluit de ogen voor de situatie, ook omdat er veel geld omgaat in deze “business”. Omdat de honden veel geld waard kunnen zijn wordt er ongereguleerd gefokt. Onbruikbare honden komen op dezelfde wrede manier aan hun einde. Wij willen dus ook dat er regelgeving komt met betrekking tot het fokken van de Galgo’s.

Net als stierenvechten zit de “traditie”van het martelen in het bloed van het Spaanse volk. Vaak worden feesten gevierd met wreedheden tegen dieren. Men is er aan gewend. Gelukkig zijn er ook Spaanse mensen die zich het lot van de Galgo’s aantrekken. Ze vangen de dieren op en in samenwerking met Europese stichtingen worden de gezonde, gesteriliseerde of gecastreerde Galgo’s bij gezinnen in het buitenland geplaatst. Maar dit is natuurlijk uiteindelijk geen oplossing. Het is “dweilen met de kraan open”.

De traditie van het martelen moet stoppen. Daarvoor is voorlichting nodig.

Er moet een omslag komen in het denken van de mensen. Daarop moeten we ze aanspreken en daarom leest u dit stukje in uw krant. Hoe meer mensen weten van de traditionele marteling van 50.000 weerloze dieren, hoe meer weerstand er tegen komt. We moeten brieven schrijven aan politieke partijen. We zullen Europese Parlementariërs moeten informeren, de Spaanse ambassadeur en de Spaanse president er op aanspreken. Er moet voorlichting komen op scholen zodat de volgende generatie beter met de galgo’s omgaat. De Spaanse jagers moeten op hun gedrag worden aangesproken en niet meer wegkomen met vriendjespolitiek.

 Wilt u meer weten? Typ “galgo marteling” in Google en de meest verschrikkelijke beelden en verhalen trekken aan u voorbij. U kunt ook op onze website kijken: www.dutchgalgolobby.org.  Daar treft u (bijna) geen nare beelden aan, maar kunt u meer lezen over het wrede lot van de Galgo’s en over de manier waarop wij proberen het fokken, doden en martelen van de Galgo’s te stoppen.

(unquote)

Verder gaf Wilma in haar toestemmingsmail de volgende link door, waarop je als verbolgen dierenliefhebber een petitie kunt tekenen, die op 9 juni a.s. wordt aangeboden aan de Spaanse Europarlementariërs.

https://secure.avaaz.org/fr/petition/Linterdiction_de_la_chasse_avec_les_Levriers_en_Espagne

Snelle handel

De Rastro van Jalón, zeker een bezoekje waard (vooral wanneer je van je overtollige meuk af wilt)

Zoals dat waarschijnlijk bij meerdere huishoudens het geval is, bouw je in de loop van de jaren een voorraad spullen op, waar je niets meer mee doet, maar die wel een hoop ruimte innemen en je constant verwijtend aan lijken te kijken, waarom je ze niet meer gebruikt. Zo hadden wij hier staan: een mountainbike, een verrijdbare airco, een telescoop, een bosmaaier, een duikfles en nog wat losse meuk. Ik had al een paar keer een advertentie geplaatst in de gratis krantjes en op www.spanjezoekertjes.nl zonder ook maar één reactie te hebben gekregen.
We bedachten toen, dat het wellicht een goed idee zou zijn om met de handel op één van de talloze rastro's (rommelmarkt) te gaan staan onder het motto 'Nee héb je, een klap voor je kop kun je krijgen' (© Sigurd). Dus ik de hele negosie in de auto gepropt en wij vrijdagmorgen vroeg naar Denia. Daar bleek, wat Bernarda al eerder in een van de genoemde krantjes meende te hebben gelezen: de rastro is verhuisd. Bij navraag blijkt die nu midden in de binnenstad te zijn. Toen we daar aankwamen was het inmiddels al na achten en één grote parkeerchaos, zoals we dat in Denia gewend zijn. Dus wij onverrichter zake terug  naar huis. Niet ernstig want het is schitterend weer en lekker thuis rondhangen sprak ons meer aan dan de hele dag liggen te garen in de brandende zon om 's avonds met dezelfde rotzooi weer huiswaarts te keren.
'Weet je wat? We laten de spullen in de auto staan en gaan het morgen gewoon op de Jalon markt proberen', oppert Bernarda en zo kwam het dat andermaal de wekker om half zeven  afliep. Toen we tegen achten aankwamen was de opbouw al in volle gang. Weer te laat? Ik rijdt stapvoets de stoep op aan het eind van de markt om onder de brug door langs de rivier uit te komen. Er staan vandaag erg veel kramen, maar uiteindelijk sluiten we achter de laatste kraam aan. Er komt waarschijnlijk niemand meer bij dus als we het zat zijn karren we zo binnendoor naar Alcalali en vandaar terug naar huis. En dan begint zich iets ongelooflijks af te spelen.
We zijn de auto nog niet uit of er staan twee vriendelijk ogende mannen van Spaans/Marokkaanse afkomst naar binnen te kijken wat we bij ons hebben. 'Wat wil je voor die bosmaaier hebben?' 'En die fiets?' 'Doet die airco het? Mottiekoste?' En al gauw flitsen de geldbuidels open en worden er zaken gedaan. Binnen no-time is de auto zo goed als leeg. De handelaar die veruit het meeste koopt, vraagt wat ik voor de rest wil hebben. En daar komt zijn slimme handelsgeest naar boven. De eerste dingen heeft hij ingekocht voor redelijke prijzen (weliswaar steeds afgedongen, maar niet extreem), maar uiteindelijk wisselt het restant voor een habbekrats van eigenaar. Wij zijn namelijk al heel enthousiast over de eerste verkopen en onder het motto 'Ja heb je, nee wordt niet verkocht' (© Michael) stappen we even later met een volle knip in een lege auto met een prachtige dag 'rundumhausen' in het vooruitzicht. De opkoper wil nog wel graag een geschreven bewijs dat hij de meest 'kostbare' items eerlijk van mij heeft gekocht. ' Verstandig!'denk ik, terwijl ik het briefje schrijf.

Ook Pipa is heel blij met het resultaat!

Via Alcalali komen we weer terug in Jalón, waar we een man passeren met  'onze'  bosmaaier onder zijn arm. Snelle handel heet dat dus. En zo zitten we om negen uur alweer thuis aan de koffie de buit te tellen: op de kop af € 300 verdient in een kwartier! Dat doet zelfs mijn advocaat me niet na! Laten we dan gemakshalve even buiten beschouwing laten wat ooit de aanschafprijs is geweest. Maar dat is al zo'n tijd geleden.....