Gezichtsbedrog

Het viel jullie, trouwe webloglezers, natuurlijk meteen op!? Wat? Een andere foto in de header, natuurlijk! Het is een foto vanaf hetzelfde opnamestandpunt, maar dan direct op maximale optische zoomstand (ca. 300 mm), met 12 Mpx, terwijl de vorige foto een deelvergroting was van een 5mpx standaardopname. Het verschil in scherpte zou dan ook het meest opvallende verschil moeten zijn. Maar er is meer: er zitten nu luiken naast de openslaande deuren op het achterterras, het huis is inmiddels egaal geschilderd en de amandelbomen staan in bloei. Redenen te over om een nieuwe kopfoto voor dit weblog te maken. Eergisteren hadden we met Rob en Arlene, onze consuegras, ook al wat foto's gemaakt en toen ik daarvoor aan de andere kant van ons valleitje een stukje omhoog moest klimmen, zag ik iets dat ik totaal niet kon plaatsen. Boven ons huis was nog een huis - of beter, een ruïne - zichtbaar. Dat bestaat toch niet. Er staat in de verste verte geen ruïne bij ons in de buurt. Een fata morgana? Hallucinatie? Zo zwaar was dat klimmetje toch niet.

Zoals je het met het blote oog ziet (nee, niet Homer en Marge, maar John en Velma)

Toen ik 's avonds de foto's bekeek was het 'spookhuis' echter ook daarop gewoon zichtbaar. Een hele geruststelling. Onder het mom van een frisse neus - we zijn allebei verkouden - daalden Bernarda, poes Dinky en ik andermaal af in de vallei. Daar aangekomen zei ik tegen Bernarda dat ik haar wat moest laten zien en samen klommen we naar de plek waar ik eerder de metafysische ervaring had opgedaan.

Het telelens effect zorgt voor nog meer gezichtbedrog

En, ja hoor, hij stond er nog. "Wat is dat nou voor een huis daarboven het onze?!" riep Bernarda verschrikt, "nog nooit eerder gezien daar!" We konden niet wachten om op onderzoek uit te gaan. Eenmaal thuis nam onze verbazing alleen maar toe: het huis staat er inderdaad, waarschijnlijk al honderd jaar. Het was ons nooit eerder opgevallen, maar het staat dan ook zo'n 200 meter verderop langs het weggetje, waaraan ook restaurant Vall del Pop ligt. Er zit een hele vallei tussen waarin het grote landhuis Mas la Pau staat en het voormalige huisje van Carel en Marianne. Heel onopvallend eigenlijk staat die ruïne daar en we zouden hem waarschijnlijk nooit écht gezien hebben, als hij niet zo manifest zichtbaar was vanaf dat specifieke opnamestandpunt. We gaan het huis binnenkort eens van dichtbij bekijken. Wie weet hoe spannend het nog wordt....

Amandelbloesem

Bloeiende amandelbomen boven een stijle rotswand tussen Murla en Benigembla

amandelbomen bij ons huis

Het ging een beetje raar dit jaar. Eind januari stonden de amandelbomen op het punt van bloeien toen twee opeenvolgende koudegolven het proces stil zetten. Nu zijn we een maand later en nog steeds is de bloei niet zo uitbundig als in andere jaren. Misschien moet het nog komen, maar ik heb hele boomgaarden gezien waar  nauwelijks bloesem te zien is, terwijl de bomen al flink in blad komen. Ik vermoed dat de vorst hier en daar toch zijn tol heeft geëist.Tijdens het fietsen gisteren zag ik dat tussen Murla en Benigembla de bloesem wel behoorlijk overdadig was, dus als we met Rob en Arlene afspreken om vandaag een bloesemrit te maken ging het onder andere daar langs.

amandelboomgaard op weg naar Murla

Ook de amandelbomen rondom ons huis beginnen nu te bloeien en daarmee lijkt de lente definitief zijn intrede te hebben gedaan. Daarom heb ik het vliesdoek ter bescherming van de vorstgevoelige beaugainville weggehaald, de zitkussens van de loungeset uit de opslag gehaald en de zonneschermen uitgedraaid. Even later zitten we met z'n vieren achter een heerlijke maaltijdsalade en een fris glas Chardonnay. Ja hoor, het is lente! En Klukluk gaat Nederland vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival, dus dat wordt heel toepasselijk: Dag vogels, dag bloemen, dag stemmen....

Medisch beroepsgeheim

lasogen voor het Koningshuis

Ik gebruik dit blog in principe niet om te reageren op de actualiteit van de dag, maar nu maak ik graag een uitzondering. Aanleiding is de breed gedragen afkeuring van het Nederlandse journalistengilde op de zogenaamde schending van het medisch beroepsgeheim door neuroloog Tulliken. Foei en schande striemt het uit de hoek van onze zelfverklaarde politiek en ethisch correcte verslaggeverselite. Maar sinds wanneer is het een schending van het medisch beroepsgeheim, wanneer een arts openbaar maakt wat een patient niet heeft?  Friso heeft geen schedelbasisfractuur. En waarschijnlijk ook geen ingegroeide teennagel. Wat hij wél heeft, dát valt onder het medisch beroepsgeheim! En werd dus ook niet onthuld. Ik zie het probleem niet, maar het merendeel van het Nederlandse journaille kennelijk wel. Datzelfde stelletje vrije nieuwsgaarders, die er voor zorgen dat de collectieve Koninlijke familie inmiddels met lasogen rondloopt (vandaar die zonnebrillen natuurlijk) omdat 'onze lezers' er recht op hebben per minuut te zien wie en wat er rondom dit op zich afschuwelijke ski-ongeluk allemaal beweegt. Wat een hypocrisie en een volstrekt gebrek aan onderscheidingsvermogen! Mogelijk aangewakkerd door kinnesinne over de aandacht, die hun NRC-collega Jannetje Koelewijn kreeg. De tweet van Volkskrant-columniste Sylvia Witteman spreekt boekdelen: 'Vuile stinkmazzelaars van de NRC. Hebben stomtoevallig Jannetje Koelewijn ter plaatse in Innsbruck. En haar man is ook nog neurochirurg'. En haar collega Malou van Hintum zevert vandaag een stukje schijnheiligheid bij elkaar, waar je slechts meewarig om kunt gniffelen. En dat terwijl hun oogverblindende collega-paparazzi tussen de bedrijven door de een of andere Oostenrijker, die ooit met succes een lawine over zich heen heeft gehad, live aan het interviewen zijn:
"En had u nog verdere verwondingen, Herr Grubsauser?"
"Daar mag ik in het kader van het medisch beroepsgeheim geen mededelingen over doen".
De huisarts van Geert Wilders, een goede vriend van me, vertelde me laatst dat Geert geen last van aambeien heeft. En dat zijn haarkleur niet orgineel is. "Je schendt nu wel je beroepsgeheim", sprak ik hem streng toe. "Welnee", wuift hij mijn zorg weg, "zolang ik je niet vertel, dat hij een aangeboren afwijking heeft aan zijn prefrontale cortex, is er niks aan het handje".
"Und, Herr Grubsauser, eine letzte Frage... zijn uw hersens nog uitgezet?"
"Nee, juist flink gekrompen door de kou!"

Stop die lawine aan non-issues

Aha, vandaar. Het was namelijk ook erg koud in Nederland. Malou en Sylvia, volgende keer jullie mutsje opzetten als je naar buiten gaat. Want gekrompen en bekrompen ligt in elkaars verlengde. En nu maar hopen, dat jullie geen blijvend letsel hebt opgelopen. Hoe groot die kans is? Daar mag ik in het kader van het medisch beroepsgeheim geen mededelingen over doen.

periodico mojado

Mateo (met vingertje) naast Cesar, de voorzitter

Gisteravond vond het jaarlijkse diner van de Fietsclub Alcalali plaats bij Restaurant Pepe. De fietsclub betaalt voor de leden, niet-leden betalen € 20. Een leuke gelegenheid om kennis te maken met de fietsvrouwen en inderdaad had iedereen zijn partner - voor zover van toepasssing - meegenomen. De bediening sleept de ene schaal tapas na de andere aan, zodat we allemaal de indruk krijgen dat het een tapasmaaltijd betreft, wat op zich prima is. Maar na ruim een uur tapas proeven komt de ober langs om het hoofdgerecht op te nemen. Iedereen kreunt, dat er niks meer bij kan maar uiteindelijk worden de meeste bordjes leeggegeten. De clubleden krijgen allemaal een kadootje: een fleeze bodywarmer met clublogo. En dat allemaal voor een jaarcontributie van €20. Dan volgt nog eens dessert en koffie. De bijbehorende borrel laten we maar achterwege. Inmiddels is het half een en zijn we doodmoe. Maar niemand maakt aanstalten om te vertrekken en dus nemen we uiteindelijk zelf afscheid met de afspraak dat we morgen om 8:30 elkaar weer op de fiets treffen. En inderdaad de volgende morgen staan we er weer met z'n zevenen. Het is 3° C maar ik ben de enige die de nieuwe bodywarmer aan heeft. Onderweg blijkt dat ze nog tot twee uur zijn doorgegaan. Onderweg komen we de vrouwen van de Skil-ploeg tegen. Ik praat even met een begeleidster. Ze vertelt dat ze bezig zijn met interval training. Ze moeten nu 20 minuten volle bak tegen de Col de Rates op.

op de voorgrond: Armando met vrouw...

....en kind

Ik ben blij dat ik geen Skil-vrouw ben. Ik ben zo gaar als boter en wil alleen maar naar huis. 'Me siento como un periódico mojado', zeg ik tegen Mateo, de politieagent van Alcalali en de sterkste fietser van ons ploegje. Altijd leuk om Nederlandse uitdrukkingen letterlijk te vertalen en de reactie te peilen. Maar de metafoor van de natte krant begreep Mateo direct. Wat die Cruyff hier in Spanje al niet teweeg heeft gebracht! Volgende week eens proberen met: aun no puedo dar una patada en un paquete de mantequilla.....

It giet oan!

Vanaf ons huis richting binnenland. In de verte ligt Alcalali (7 km) en links omhoog is de kerktoren van Parcent (10 km) nog te zien.

Voor het eerst deze winter heeft het gevroren. De plasjes op het terras, veroorzaakt door de regen van gisteren (er viel een kleine 30 mm), zijn bevroren. De thermometer staat net boven nul. De vorstgevoelige beaugainville zit al een maand ingepakt in speciaal doek. Vorige jaar is hij helemaal bevroren. Alle bladeren waren verdord en vielen af, maar na flink terugsnoeien naar levend hout kwam hij mooier terug dan ooit te voren. Toch is het leuker als er ook in het vroege voorjaar gewoon groene blaadjes aan zitten.
Ondertussen neemt in Nederland de elfstedenkoorts met het uur toe. De weersverwachtingen voor de komende week zijn nog wel gunstig met strenge vorst in de nacht, maar het zal er om hangen of de verlossende woorden 'It giet oan!' deze winter nog zullen klinken.
Bernarda gaat dinsdag een weekje naar Nederland, dus die weet daarna ook weer waarom we naar Spanje zijn verhuisd. In de zon is het inmiddels weer heel aangenaam en met het zicht op de besneeuwde toppen in de verte hebben we toch een behoorlijk wintersportgevoel. Maar als ik die mooie sfeerbeelden uit Nederland zie met zwart spiegelglad ijs, goudgele rietkragen en pittoreske molens, bespeur ik diep van binnen toch enige heimwee. Maar dat gevoel is direct over als de voorzitter van de Friese Elfsteden straks spreekt: 'It ken nèt'.

Skunk

                                            La ola de frío, de koudegolf, heeft ons ook bereikt: op de bergtoppen in de verte ligt sneeuw!

We twijfelden recentelijk nog even of we Felix opnieuw een andere naam zouden geven: Skunk. Om twee redenen: zijn langharige zwartwitte vacht met zijn altijd dikke staart heeft wel wat weg van een skunk (Am. stinkdier) en als hij op de bak is geweest begint de verf bijkans spontaan van de muur te bladderen, zo ruft deze jongen! Maar sinds gisteravond weten we pas dat zijn zusje Pipa de échte skunk is. We zaten gezellig bij de warme kachel naar de Hel van '63 te kijken, toen het kattenluik met een klap openvloog en Pipa met enorm geschreeuw naar binnen schoot en direct onder ons bed verdween. Dinky ging  meteen poolshoogte nemen, waarschijnlijk als ervaringsdeskundige. Pipa zat diep verscholen onder het bed en grauwde zo hard van zich af, zoals ik nooit eerder van haar had gehoord. Volkomen in de stress met bijbehorende dikke staart. Dinky keek van gepaste afstand meewarrig toe, want afgezien van haar  Pipa's offensieve gebrul hing er een gaswolk van verse diarree en bestorven braaksel om haar heen. Niet te harden!. Wat is er - waarschijnlijk - gebeurd? Pipa is de hier al jaren rondstruinende wilde kater tegen het lijf gelopen, die mogelijk andere intenties had dan louter een gezellig kletspraatje onder een heldere sterrenhemel. En dat heeft de arme drommel moeten bekopen met een onvervalst shot strontspray, dat zijn populariteit bij de vrouwtjes voorlopig tot nul heeft gereduceerd. Gelukkig regent het op dit moment stevig (wat een contrast met gisteren!) dus Hannibal hoeft er niet alles zelf af te likken.....

pozo (waterput)

Wandelen door de Pla de Lliber: te voet of met paard en wagen. Op de achtergrond Lliber.

Wederom een superdag vandaag, waarbij de temperatuur 's middags oploopt tot een graad of 18. De zon begint al zoveel kracht te krijgen dat het gewoon warm is buiten. We maken een wandeling door de Pla de Lliber, de vallei, en besluiten bij de bar naast het gemeentehuis een biertje te drinken. Naast me aan de bar staat een grote vent die bij zijn glaasje wijn een soort bosuitje staat te eten. Hij vraagt aan mij of ik weet wat het is. Ik vermoed een cebolla (ui) maar hij schudt zijn hoofd: ajo (knoflook). Het blijkt wilde knoflook te zijn. Hij vraagt de barkeeper om een mes, snijdt het knolletje half door en geeft mij de helft. Ik deel mijn helft met Bernarda en zo zitten we met z'n drieën wilde knoflook te proeven. Het is minder scherp en smaakt meer naar ui dan naar knoflook. De man heet Luís en is een bekende verschijning in Lliber. Hij legt pozos (waterputten) aan en vertelt in dat verband een interessant verhaal. Om een put te slaan (feitelijk boren) heb je toestemming nodig van de Confederación Hydrográfica del Júcar in Valencia. Deze vergunning loopt buiten de gemeentelijke bepalingen om of anders gezegd, de gemeente kan het niet verbieden. Maar wat nog mooier is: met zo'n vergunning heb je tevens recht op een stroomaansluiting, die nodig is voor de waterpomp. Als je bedenkt dat er in Lliber 300 huizen staan, die geen officiële water en stroomaansluiting hebben, zou een eigen waterput een oplossing zijn. Als het verhaal van Luís klopt tenminste. Vandaar ook deze blog. Wie over dit onderwerp iets weet te melden, van harte welkom. Overigens heeft de gemeente Lliber vorige week een e-mail rondgestuurd aan alle inwoners, waarin werd geschreven, dat de meeste illegale huizen binnenkort een cedula (woonvergunning) kunnen krijgen. Daarvoor moet wel een escritura (notariële eigendomsakte) overlegd worden en dat is nou nét het probleem voor veel huiseigenaren, die hun huis rechtstreeks van een dubieuze projectontwikkelaar hebben gekocht maar nooit een snipper papier hebben ontvangen. De gemeente organiseert voor de gedupeerden contactavonden met de gemeentearchitecten om op individuele basis de mogelijkheden te beschouwen om die felbegeerde cedula te krijgen, waarmee ze rechtstreeks water en stroom kunnen aanvragen (bij respectievelijk de gemeente en Iberdrola, de electriciteitsmonopolist). Mocht het desondanks niet lukken, dan zou Luís' oplossing in beeld komen. Maar ook voor ons blijft het een interessante optie, want land met een eigen waterput is meer waard en je hebt gratis water. Goedkoop is het niet: een wel boren kost € 50 per meter en het water kan wel op 100 meter diepte zitten.