Ongetwijfeld schijnt daar volop de zon, want ....... hier regent het inmiddels pijpenstelen. Hoera, hoera! Want de laatste flinke regenbui was op 1 juni, bijna vier maanden geleden. Toen viel er zo'n 10mm, nu is het al 30mm en er komt nog meer. Moet je die plassen zien achter op het gazon! Vaak is het weer hier precies tegengesteld ten opzichte van Nederland. We hebben dan ook een prachtige zomer gehad ;-)
Duidelijk is te zien, dat dit geheel onverwachts kwam. De zonneschermen staan nog uit en de stoelkussen liggen inmiddels binnen uit te lekken.
Volgens Edwins uitgebreide weersverwachting ligt er een koude luchtlaag hoog voor de kust, die botst met de nog warme luchtlagen op zeeniveau. Dit kan tot hevige buien leiden, hetgeen we inmiddels hebben ondervonden. Overigens, voor diegenen, die het blog van Edwin en Cocky volgden, maar ze door het web-log.nl debacle nog niet hebben teruggevonden, klik hier.
Sigurd en Nicole zijn inmiddels terug in Nederland. Gelukkig hebben wij de foto's nog....
Deze buitenkeuken is een welkome uitbreiding van ons
terras. Er zit een aanrecht met 4-pits gaskookplaat en rvs-spoelbak in. En verder zit er een vaste bbq en een pizzaoven in. Maar ook als je niet kookt, zit je er lekker in de schaduw aan de grote tafel met een biertje en een krantje. De kolommen hebben we laten begroeien met een bignonia en een wijnrank.
Tot slot nog een promotiefilmpje van onze kittens, want we zijn ze nog steeds niet kwijt. Buurvrouw Debbie heeft haar netwerk ook al gemailed met foto's.
Een sprong in de tijd. Ruim een maand later is weblog.nl weer in de lucht, maar de hele lay-out is verdwenen. Dus als ik toch opnieuw moet beginnen, dan maar helemaal bij een andere provider. Eerst maar wat updates van onze belevenissen hier. Ruim een week geleden kwam Bernarda thuis met twee kittens van een week of zes. Prachtige poesjes, die bij de basura waren achtergelaten om gevonden te worden. Door een mens met een hart voor dieren of door een hongerige zwerfhond of roofvogel. Maar gezien de ervaringen met Dinky, willen we Kiddy niet nog een keer opzadelen met opdringerige soortgenoten. Bovendien willen we over een aantal jaren in Valencia gaan wonen en kunnen dan niet een hele veestapel onderbrengen in een flat. Maar ondertussen zijn alle pogingen om ze goed onder te brengen mislukt. We hebben het via Marktplaats zelf in Nederland geprobeerd. Wordt het dan toch de kattenopvang? Wordt vervolgd....
Pipo
Dimitri in de achtervolging
Vorige week
waren Dimitri en Julien hier om te fietsen. Dimitri heeft hier een tweede fiets bij zijn ouders staan, Julien had hem meegenomen in het vliegtuig. Met Transavia €40 per vlucht. Is goedkoper dan huren, tenzij je maar twee dagen gaat. We hebben met z'n drieën twee mooie tochten gemaakt. Jalon, Benigembla, Orba, over de Pilarets naar Pego, richting El Verger over de Tourmalet naar Rafol en via Beniarbeig naar Pedreguer rechtsaf via Llosa naar Alcalali en terug naar Jalon. Totaal zo'n 65 km met vrij veel klimwerk. De andere rit was via Beigembla naar Castell de Castells en terug via Taberna over de Col de Rates naar Parcent en terug naarJalon. Zo'n 60 km, die ik al een paar keer andersom heb gereden. Deze laatste route is makkelijker met uitzondering van de stijle bergpas direct na Castell. Volgens de borden én de Garmin van Julien was het stijgingspercentage 12% met uitschieters naar 14% maar met mijn 22-binnenbladje kom je overal boven.
Het blijft een prachtig rondje met schitterende vergezichten.
Julien (l) en Dimitri
De afgelopen vier dagen waren Sigurd en Nicole bij ons. Ze hebben eerst een culturele rondrit in Andalusië gemaakt en zijn daarna bij ons geweest om uiteindelijk vanaf Valencia terug te vliegen naar Nederland. Zo kwam het dat we ook weer twee dagen aan het strand hebben doorgebracht. Een vreemd fenomeen is dat toch: mensen, die in de bergen wonen gaan zelden skiën, mensen die vlakbij zee wonen, komen er alleen als er familie op bezoek komt, die naar het strand wil.
"De datum van je verhuizing is bekend: 24 augustus!" stroboscoopt web-log.nl, de host waar ik al een paar jaar verhaaltjes schrijf over de dagelijkse wederwaardigheden in onze nieuwe woonomgeving (nou ja, nieuw, we zitten hier al bijna 4 jaar). Het is nu 4 september en ze zijn nog steeds aan het verhuizen. "Deze site komt snel weer in de lucht" staat er al dagen te lezen als je onze weblog opzoekt. Dat biedt weinig vertrouwen dus dan maar aan de slag bij een een andere host. Waar waren we ook al weer gebleven (zou Geert Mak zeggen)...o,ja.... Kill Billy was de laatste blog over ons bezoek aan Ikea in Murcia. Nou, sindsdien bleef het weer in ieder geval fantastisch, maar eergisteren heeft het toch voor het eerst in maanden weer een flink geregend, zo'n 17mm. Maar vandaag is alles weer bij het oude. De zon straalt in een strakblauwe lucht en de temperatuur was weer rond de 30 graden. O ja, ik meldde een bosbrand in de laatste zin van mijn blog. Verschillende bloglezers mailden ons om te vragen hoe dat afgelopen was. Nou, toen het donker werd en de blusheli's en -vliegtuigen niet meer verder konden was het vuur nog lang niet uit. In donker lijkt het trouwens nog erger. Als je goed keek, zag je bij het vuurfront overal witte en rode lichtjes, brandweerlieden. In het pikkedonker waren ze bezig; de lichtjes hebben ze mogelijk op hun helm om elkaar te kunnen volgen. Het terrein is woest, stijl en zonder paden. Toch was het vuur vroeg in de morgen - nog steeds donker - gedoofd. Grote klasse. Bij zonsopkomst kwamen de blusheli's en -vliegtuigen weer en hebben nog tot ver in de middag nageblust. En niet ten onrechte, want als ze weer zo'n bak water hadden afgegooid, zag je de stoomwolken opstijgen, zo intens heet was de ondergrond nog. Intussen werd langzaamaan bekend, dat het vuur inderdaad was aangestoken, alle sterke verhalen over flessen, die als vergrootglas werken ten spijt. 52 ha in de as, waarvan het merendeel aan de andere, voor ons niet zichtbare kant van de heuvel. Woensdag was het weer raak. Ik zou met Matthee gaan fietsen en hij zag dat het opnieuw brandde. Meteen 112 gebeld, maar het was al bekend en inderdaad, direct daarna was de vliegende brigade er weer en was het vuur snel gedoofd. Toen zagen we de brandweermannen bij daglicht lopen en hebben ze met de verrekijker gevolgd. Zien eruit als bergbeklimmers en klimmen ook men een ogenschijnlijk gemak tegen steile stukken rots op. Diep respect voor die gasten. Zelfs ik dacht nu dat deze brand voortkwam uit de eerdere grote brand, maar ook hiervan zegt onze burgemeester dat die is aangestoken, dat ze naarstig op zoek zijn naar de dader en kennelijk ook wel wat aanwijzingen hebben. We hopen het van harte, want hoewel bosbrandgevaar met deze droogte reëel is, spant Lliber de kroon qua aantal incidenten. Ook deze brand was de grootste dit jaar van de hele Costa Blanca (Noord). Vorige week zondag stond ik om 8 uur geheel alleen bij de kerk in Jalon, het vertrekpunt van de fietsclub. Ik ben dus in m'n uppie richting Castells gefietst en wilde binnendoor via Petracos naar Vall d'Ebo, een weggetje door de spreekwoordelijke Middle of Nowhere: 20 km van huis, geen mens, geen (GSM)bereik en na een paar kilometer ook geen asfaltweg meer, maar een veredeld grindpad. Niet lekker voor die kwetsbare racebandjes en jawel hoor, even later....POF.... klapband. Mijn eerste lekke band sinds ik hier fiets, dus ik mag niet klagen, maar ik had een betere locatie kunnen wensen. Ook de buitenband was gescheurd, dus ter plaatse repareren was geen optie. Bellen lukte niet, dus dan maar teruglopen naar de weg - zo'n 3 km - want daar komt tenminste zo af en toe nog wel eens een auto langs, dus wie weet. Ik wil net m'n fiets oppakken, zie ik in de verte een stofwolk aankomen! Een auto! Met een lege aanhanger! Ik steek mijn duim omhoog en de chauffeur stopt. Even later zit ik naast hem en de fiets ligt in de aanhanger. Een Spaanse leraar uit Javéa met een buitenhuis in Val d'Ebo. Hij moest in Alcalali zijn, dus dat is al een heel stuk richting huis. Hij wilde me ook nog wel even doorbrengen naar Lliber, maar dat vond ik te veel gevraagd, na zoveel mazzel. Dus 20 minuten later zat ik achter de koffie bij Bar La Creu te wachten tot Bernarda me voor het laatste stukkie kwam halen. Nou, dat waren even wat herinneringen van de afgelopen 2 weken. Kan ik mooi even wennen aan de nieuwe blogsite.
